Ciężko mi jest jednoznacznie tą powieść ocenić. Z jednej strony bowiem bawiłem się całkiem dobrze śledząc losy głównego bohatera. Wartka, pełna zwrotów akcja nie pozwala na nudę. Z drugiej strony ile razy łapałem się za głowę w trakcie lektury to nawet nie zliczę. Ilością absurdów ta książka mogłaby konkurować z Mrozem chyba.
Ale chyba największy what the fuck to finalny pojedynek. Nie chcę spojlować, ale czegoś takiego się nie spodziewałem ;)

Ciężko mi jest jednoznacznie tą powieść ocenić. Z jednej strony bowiem bawiłem się całkiem dobrze śledząc losy głównego bohatera. Wartka, pełna zwrotów akcja nie pozwala na nudę. Z drugiej strony ile razy łapałem się za głowę w trakcie lektury to nawet nie zliczę. Ilością absurdów ta książka mogłaby konkurować z Mrozem chyba.
Ale chyba największy what the fuck to finalny...

Największym problemem "Miecza Gideona" jest to, że książka ta chyba cierpi na schizofrenię. Nie mam pojęcia czym miała ona być: wysokiej jakości thrillerem czy książkowym odpowiednikiem filmu klasy B. Ma fajne momenty, niespodziewane zwroty akcji, jednak w innym momencie dowala pojedynkiem koparek czy perswazją lv. 100.
Całość zaczyna się całkiem przyjemnie. Mamy tu Gideona Crew, bohatera zafiksowanego na punkcie zemsty, mamy intrygę z motywem osobistym. Wszystko jest fajnie do momentu, w którym pokazany czytelnikowi zostaje plan Gideona. Jest on podobnie skomplikowany jak zrobienie kanapki i zastanawiałem się czemu bohaterowi wdrożenie go w życie zajęło aż tyle czasu. No i nie wymyśliłem. W tym momencie czułem, że ktoś próbuje mnie obrazić. I nawet mu się to udaje.
Ciekawym bohaterem jest sam Gideon. Podobnie jednak jak książka, której jest bohaterem, rzuca się między byciem najlepszym szpiegiem wszechczasów a tym tępym typem z ostatniej ławki w liceum. Podoba mi się, że autorzy dali mu powody do angażowania się w międzynarodowe intrygi. Są one całkiem wiarygodne, za to duży plus. Niestety nie jestem w stanie traktować poważnie niektórych z jego osiągnięć. Nie mam pojęcia jakim cudem książka, która w jednym momencie jest całkowicie poważna i do tego dobra, w innym ewidentnie traktuje się niepoważnie.
Fatalne są za to postaci poboczne. Kochliwa prostytutka, obrzydliwy geniusz matematyczny, zabójca z Dalekiego Wschodu to tylko część ferajny z jaką przyjdzie czytelnikowi obcować. Niestety, żadna z tych postaci nie wyróżnia się pozytywnie. Co gorsza, żadna nie jest chociaż stereotypem. Autorzy próbowali zrobić z nich coś więcej, natomiast wyszło komicznie źle.
Ogólnie, moje wrażenia po przeczytaniu "Miecza Gideona" są średnie, ale nie dramatyczne. Najjaśniejsza część powieści, czyli główny bohater, ciągnie ją do góry jak Artur Boruc polską reprezentację na EURO 2008. Reszta jest mizerna, ale głównie ze względu na swoją schizofrenię, a nie jakość pisania. Na zapchanie kilku godzin - książka idealna.

Największym problemem "Miecza Gideona" jest to, że książka ta chyba cierpi na schizofrenię. Nie mam pojęcia czym miała ona być: wysokiej jakości thrillerem czy książkowym odpowiednikiem filmu klasy B. Ma fajne momenty, niespodziewane zwroty akcji, jednak w innym momencie dowala pojedynkiem koparek czy perswazją lv. 100.
Całość zaczyna się całkiem przyjemnie. Mamy tu Gideona...

To był zupełny przypadek. Jakoś tak się złożyło, że sięgnąłem po książkę w ramach porannego czytania w tramwaju. Jakoś tak wciągnęło, chociaż zazwyczaj czytuję zupełnie innego rodzaju historie.

Z tą książką jest jak z filmami akcji. Albo lubi się je oglądać i służą wtedy jedynie rozrywce albo zupełnie się ich nie lubi. Ja jestem akurat w tej pierwszej grupie, dla której filmy akcji są dobrym widowiskiem i odskocznią od rzeczywistości. Tak też należy traktować tą opowieść. Jest to dobre widowisko, które czyta się lekko i szybko. Nie znajdziecie tu praktycznie nic poza akcją. No może oprócz kilku błędów logicznych i rzeczy praktycznie niemożliwych.

To był zupełny przypadek. Jakoś tak się złożyło, że sięgnąłem po książkę w ramach porannego czytania w tramwaju. Jakoś tak wciągnęło, chociaż zazwyczaj czytuję zupełnie innego rodzaju historie.

Z tą książką jest jak z filmami akcji. Albo lubi się je oglądać i służą wtedy jedynie rozrywce albo zupełnie się ich nie lubi. Ja jestem akurat w tej pierwszej grupie, dla której...

Panowie Preston&Child klepiąc tę swoją literacką franczyzę w tempie dwie powieści do roku jakościowo są coraz bliżej dna. "Miecz Gideona" szczyci się papierową, bondowską intrygą, plastikowymi, generycznymi bohaterami, fabułą rozpisaną jak na Pegasusa, światem przedstawionym wyjętym żywcem z podręcznika "Jak pisać generyczne kryminały szpiegowskie". Główny bohater to pacynka, jego motywacje nie są istotne, to tylko pretekst dla rozwinięcia mniej lub bardziej dorzecznej fabuły. Autorzy "Reliktu" i "Granicy lodu" postanowili stworzyć dziełko dołączane w gratisie do Wyborczej, grunt żeby słupki sprzedaży się zgadzały.

Panowie Preston&Child klepiąc tę swoją literacką franczyzę w tempie dwie powieści do roku jakościowo są coraz bliżej dna. "Miecz Gideona" szczyci się papierową, bondowską intrygą, plastikowymi, generycznymi bohaterami, fabułą rozpisaną jak na Pegasusa, światem przedstawionym wyjętym żywcem z podręcznika "Jak pisać generyczne kryminały szpiegowskie". Główny bohater to...

Polecam jest moc. Nie potrzeba tygodnia na czytanie wystarczy kilka godzin. Nie można się oderwać.

Polecam jest moc. Nie potrzeba tygodnia na czytanie wystarczy kilka godzin. Nie można się oderwać.

Ilość nieprawdopodobnego szczęścia wychodzenia z opresji jak u Bonda. O ile jednak 007 należy traktować z przymrużeniem oka, tu wszystko jest na serio. Książka sensacyjna - a bez emocji. Akcja wartka - a ma się ochotę przekartkować dalej.
To moje pierwsze spotkanie z duetem Preston-Child - ale (tak, tak, czytałam, że inne są lepsze) chyba szybko nie sięgnę po ich następną książkę.

Ilość nieprawdopodobnego szczęścia wychodzenia z opresji jak u Bonda. O ile jednak 007 należy traktować z przymrużeniem oka, tu wszystko jest na serio. Książka sensacyjna - a bez emocji. Akcja wartka - a ma się ochotę przekartkować dalej.
To moje pierwsze spotkanie z duetem Preston-Child - ale (tak, tak, czytałam, że inne są lepsze) chyba szybko nie sięgnę po ich następną...

Tym razem duet autorów wręcz mnie zadziwił, bo zamiast niesamowitości wręcz elementów horroru i fantastyki do których mnie przyzwyczaili, stworzyli kolejnego Bonda, którego tematyka staje się już nudna. I pomimo to że akcji w książce jest bardzo dużo i jest nawet ciekawa to po tej klasie autorach można było się dużo więcej spodziewać i kropka.

Tym razem duet autorów wręcz mnie zadziwił, bo zamiast niesamowitości wręcz elementów horroru i fantastyki do których mnie przyzwyczaili, stworzyli kolejnego Bonda, którego tematyka staje się już nudna. I pomimo to że akcji w książce jest bardzo dużo i jest nawet ciekawa to po tej klasie autorach można było się dużo więcej spodziewać i kropka.

Miecz Giedona to książka, która już od pierwszej strony trzyma w napięciu, aż do ostatniej. Początkowo autorzy bardzo szybko przedstawiają wydarzenia zapominając o ukazaniu bohatera (co zrobili dopiero w dalszych rozdziałach) przez to, że w pierwszych rozdziałach mamy wiele przeskoków w czasie, które ukazują ważne wydarzenia z życie Gideona, ale po przeczytaniu całej książki nie odbieram to jako minus, ponieważ te zdarzenie ukształtowały jego osobowość.

Po tym jak już czytelnicy poznają tragiczną historię głównego bohatera, a on sam zamknie rozdziały przeszłości za sobą autorzy zaczynają nakierowywać już na główny wątek tej historii. Do Giedona zwraca się pewna organizacja, która prosi go o jedno wielką przysługę Początkowo bohater nie chcę im pomóc jednak Glinn wyjawia pewien sekret, po którym chłopak zgadza się im pomóc.

Po tej sytuacji historia nabiera nabiera jeszcze szybszego tempa. Z początku Giedon musi przejąć plany broni, sytuacja komplikuje się kiedy obserwowany przez niego chińczyk ulega wypadkowi,a do tej gry przyłącza się Tańczący Żuraw. Od tego czasu rozpoczęła się walka z czasem i o życie, ponieważ Tańczący Żuraw nie cofnie się przed niczym. Po trupach będzie dążył do celu, a w między czasie poznajemy jego starych znajomych jak i nowych sprzymierzeńców.

W tej książce przewija się dużo bohaterów wielu z nich jest ważnych dla tej historii, ale mają tylko epizodyczne role.
Sam Gideon jest bardzo sprytny, błyskotliwy. Zazwyczaj jest opanowany, ale gdy ktoś go wkurzy ma cięty język. Jest niesamowicie inteligentny i nie brakuje mu pomysłów.

Jak wspominałam na początku Mecz Gideona to bardzo dynamiczna i spójna książka. Nie brakuje w niej opisów choć czasami lamie wszelakie prawa. Na wartości jakie ta książka przekazuje też nie można narzekać.

Czytelnicy mogą wraz z bohaterem mogą przeżywać jego misje, gdyż w czasie niej pojawia się nie jedna zagadka, nad którą można popracować wraz z nim.

Nie jedna osoba, w tej książce traci życie i autorzy nie cackają się z jej opisaniem. Taka małe ostrzeżenie, bo jednak jak się przekonałam nie dawno nie każdy lubi takie sceny.

Jedno postać z tej książki na pewno trafi na moją listę bohaterów, którzy nie powinni byli zginąć, a jednak tak się stało.

Czytając tą książkę nie miałam w ogóle wrażenia, że czytały to dwie różne osoby, które uśpiły moją czujność. Styl Douglasa Prestona i Lincolna Childa jest lekki i przyjemny. Ze stylu można już spokojnie wywnioskować, że jest ta książka kierowana już do starszego czytelnika. Wciąż do młodzieży, ale starszej niż 11-13 latki. Jest to książka dobra jakich wiele, ale nic po za tym.

Prawda cię wyzwoli, ale wcześniej unieszczęśliwi.

Miecz Giedona to książka, która już od pierwszej strony trzyma w napięciu, aż do ostatniej. Początkowo autorzy bardzo szybko przedstawiają wydarzenia zapominając o ukazaniu bohatera (co zrobili dopiero w dalszych rozdziałach) przez to, że w pierwszych rozdziałach mamy wiele przeskoków w czasie, które ukazują ważne wydarzenia z życie Gideona, ale po przeczytaniu całej...

Książka przyjemna, dobrze się czyta. Raczej prosta, szybka akcja, bez specjalnych zagadek i wymysłów. Mimo to widać dobry styl Prestona i Childa.
Więcej:
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2016/03/miecz-gideona.html

Książka przyjemna, dobrze się czyta. Raczej prosta, szybka akcja, bez specjalnych zagadek i wymysłów. Mimo to widać dobry styl Prestona i Childa.
Więcej:
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2016/03/miecz-gideona.html

Świetna. Bardzo mi się podobała.

Świetna. Bardzo mi się podobała.