Podróż po Ameryce Południowej była marzeniem Doroty Głuskiej. Niespieszne, leniwe, spontaniczne włóczenie się po słabo uczęszczanych szlakach okazało się możliwe. Autorka wzięła długi urlop, spakowała się w jeden czerwony plecak i wyruszyła w nieznane.

Książka jest opowieścią o podróży nastawionej na przygodę. Pani Dorota nie obawia się nieznanego, jest osobą otwartą na nowe doświadczenia i nowe znajomości. Podczas podróży po Peru, Boliwii czy Chile napotyka wiele niespodzianek, nie zawsze przyjemnych, ale traktuje przeszkody jako ciekawy i wart poznania element krajobrazu innej kultury. Cieszy ją poznawanie ludzi: z niektórymi rozstaje się tego samego dnia, z innymi wędruje dalej. Podróżniczki nie ograniczają zakupione wcześniej bilety autobusowe czy kolejowe, nie ma umówionych spotkań, nie zależy jej na zwiedzaniu atrakcyjnych turystycznie miejsc. Wybiera trasy mało popularne, a bardzo ciekawe. Nie zachwyca się wszystkim i wszystkimi. Szczerze krytykuje kulturę macho, która w niektórych regionach Ameryki Południowej zdominowała ulice i mężczyźni macho uprzykrzają (wg europejskich standardów) życie kobietom swymi niewybrednymi komentarzami i nadmiernym (a nawet nachalnym) zainteresowaniem. Zastanawia się, dlaczego to czy inne miejsce zostało okrzyknięte wyjątkowym, skoro ona nic pięknego, wartościowego czy interesującego w nim nie widzi. I nie poleca.

To, co najbardziej ujmuje w podróżniczej opowieści Doroty Głuskiej to, prócz wspaniałego, gawędziarskiego stylu, prostota i szczerość autorki. Czytelnik ma wrażenie, że podróżniczka siedzi obok i wspomina kilkanaście tygodni swego życia, które okazały się pełne wrażeń i pouczające...Fajnie zrobić sobie taki urlop od codzienności. Fajnie też o tym poczytać.

Podróż po Ameryce Południowej była marzeniem Doroty Głuskiej. Niespieszne, leniwe, spontaniczne włóczenie się po słabo uczęszczanych szlakach okazało się możliwe. Autorka wzięła długi urlop, spakowała się w jeden czerwony plecak i wyruszyła w nieznane.

Książka jest opowieścią o podróży nastawionej na przygodę. Pani Dorota nie obawia się nieznanego, jest osobą otwartą na...

Podziwiam za odwagę i zazdroszczę "jaj". Nie dla każdego taka przygoda i tym bardziej świetnie, że chociaż poczytać sobie można o takiej wyprawie. Trochę mało o zwyczajach tubylców a wiele o logistyce przemieszczania się na kontynencie. Bardzo wiele miejsca w książce zajmuje podróżowanie busami i poszukiwanie hoteli. No ale to chyba zrozumiałe skoro odległości były tak olbrzymie. Czasem tylko się zastanawiałam, czy koniecznie opisywałabym każdą taką przeprawę w książce. Po przeczytaniu wcale nie zachęciłam się do wyprawy w Andy. Ale smaczek mam na podróże z plecakiem . Nie jest to na pewno najlepsza książka podróżnicza jaką czytałam ale ma swój urok.

Podziwiam za odwagę i zazdroszczę "jaj". Nie dla każdego taka przygoda i tym bardziej świetnie, że chociaż poczytać sobie można o takiej wyprawie. Trochę mało o zwyczajach tubylców a wiele o logistyce przemieszczania się na kontynencie. Bardzo wiele miejsca w książce zajmuje podróżowanie busami i poszukiwanie hoteli. No ale to chyba zrozumiałe skoro odległości były tak...

„Burza depcze mi po piętach” to bardzo przyjemna, ciekawa oraz osobista literatura podróżnicza. Czyta się ją niezwykle szybko, płynnie, z dużym zainteresowaniem. Autorka zabiera w niej czytelnika w fascynującą podróż i inspiruje do samodzielnego odkrywania nowych miejsc. To lektura prosta i szczera. Czasami zadziwiająca, zabawna, innym razem smutna, poruszająca czy nawet pouczająca. Więcej na moim blogu: https://urocznica.pl/ksiazki-na-wakacje/.

„Burza depcze mi po piętach” to bardzo przyjemna, ciekawa oraz osobista literatura podróżnicza. Czyta się ją niezwykle szybko, płynnie, z dużym zainteresowaniem. Autorka zabiera w niej czytelnika w fascynującą podróż i inspiruje do samodzielnego odkrywania nowych miejsc. To lektura prosta i szczera. Czasami zadziwiająca, zabawna, innym razem smutna, poruszająca czy nawet...

„Decyzja o podróży przyszła znienacka. Nie realizowałam żadnego wielkiego marzenia ani nie planowałam latami (…) Po prostu któregoś dnia obudziłam się i wiedziałam, że muszę wyjechać do Ameryki Południowej. Sama. Dziwne, ale od początku wydawało mi się to równie naturalne i nie podlegające dyskusji jak jedzenie i oddychanie”. Dlaczego Autorka wybrała samotną podróż? „Samotność (…) daje rzadką okazję wsłuchania się w samą siebie, poznania lepiej. Samotna podróż to wyzywanie, to sprawdzanie siebie w bardzo różnych sytuacjach. Dla mnie to też nauka kolejnego języka, który pozwala na kontakt z miejscową ludnością. Poza tym fakt, że podróżuję sama, otwiera mnie bardziej na innych podróżników i na miejscowych”. I rzeczywiście relacja z podróży Pani Doroty Głuskiej stanowi potwierdzenie tych słów – są spotkania, które kształtują, czasem modyfikują trasę, są inni podróżnicy i miejscowi, dzięki którym staje się ona ciekawsza dla samej Podróżniczki i dla czytelnika. Ten ostatni może doświadczyć prawdziwej „burzy emocji” – od pewnej nostalgii, po radość, czasem zniecierpliwienie czy rozczarowanie – patrząc na opisywany kontynent oczami Pani Doroty. Zachwycić się tak rzadko już spotykanym współbrzmieniem człowieka i natury, przedkładaniem chęci zachowania naturalnego piękna przyrody nad zyski. Odczuć zniesmaczenie z powodu małych i dużych nadużyć, oszustw. Częściej jednak będzie miał okazję rozkoszować się opisami i zdjęciami, które pozwalają snuć własne fantazje, marzyć, planować…

„Decyzja o podróży przyszła znienacka. Nie realizowałam żadnego wielkiego marzenia ani nie planowałam latami (…) Po prostu któregoś dnia obudziłam się i wiedziałam, że muszę wyjechać do Ameryki Południowej. Sama. Dziwne, ale od początku wydawało mi się to równie naturalne i nie podlegające dyskusji jak jedzenie i oddychanie”. Dlaczego Autorka wybrała samotną podróż?...

Zimowa pora, za oknem śnieg...jak miło usiąść w fotelu przykrywając się miękkim kocem a do ręki wziąć "Burza depcze mi po piętach" i poczuć chociaż odrobinę tego ciepła, tego południowego klimatu, przemieszczając się razem z bohaterką i przeżywając na swój sposób jej jakże bogate przygody. Autorka opisuje swoją podróż z niebanalnym poczuciem humoru oraz z dystansem do siebie i otoczenia. Bardzo dobra, wartościowa i szczegółowa lektura podróżnicza. Obowiązkowa na półce tych, którzy wybierają się do Ameryki Południowej jak i tych, których ta część świata pasjonuje.

Zimowa pora, za oknem śnieg...jak miło usiąść w fotelu przykrywając się miękkim kocem a do ręki wziąć "Burza depcze mi po piętach" i poczuć chociaż odrobinę tego ciepła, tego południowego klimatu, przemieszczając się razem z bohaterką i przeżywając na swój sposób jej jakże bogate przygody. Autorka opisuje swoją podróż z niebanalnym poczuciem humoru oraz z dystansem do...

"Wiele osób obawia się samotnego podróżowania albo po prostu go nie rozumie. Dla mnie jest to jedno z najciekawszych doświadczeń i nie zamieniłabym go na żadne inne...
Samotność, która jest wyborem i sposobem na dotarcie do czegoś więcej, co skrywa świat, ale nie celem samym w sobie.
Samotność, która oczyszcza myśli i pozwala mi w pełni decydować, czy za pięć minut skręcę w lewo czy w prawo, czy zostanę gdzieś przez tydzień, czy może wyjadę pierwszym porannym autobusem.
Samotność, która daje rzadką okazję wsłuchania się w samą siebie, poznania lepiej.
Samotna podróż to wyzywanie, to sprawdzanie siebie w bardzo różnych sytuacjach. Dla mnie to też nauka kolejnego języka, który pozwala na kontakt z miejscową ludnością. Poza tym fakt, że podróżuję sama, otwiera mnie bardziej na innych podróżników i na miejscowych. Jeśli chcę z kimś porozmawiać, siłą rzeczy musi być to ktoś obcy. Kiedy poznaję ciekawego włóczykija i mam ochotę na towarzystwo, spędzamy razem dzień, dwa, a czasem i tydzień. Ale zawsze jest to mój wybór. Gdy potrzebuję ciszy czy przestrzeni dla siebie, wracam do samotnego podróżowania. I jest mi z tym dobrze. Nie twierdzę, że każdemu odpowiadać taki styl podróżowania, ale mnie podoba się ogromnie."

Mnie również!
Już na samym początku poczułam do Doroty olbrzymią sympatię. Fakt, że łączy nas podobny wiek i wspólne miejsce dorastania zostawmy na marginesie ;)

Cytat jej słów na wstępie mojej opinii, powinien wyjaśniać wszystko.
Od zawsze imponują mi ludzie, którzy odważnie potrafią podjąć decyzję o samotnej podróży i skutecznie ją zrealizować. Zostawić w domu chłopaka, wziąć urlop i tylko spakować plecak. Bez żadnych szczegółowych planów wyruszyć przed siebie.
Wiadomo... trzeba taką podróż dopasować indywidualnie do swoich możliwości i funduszy, ale morał jest znaczący; Kto chce... to może wszystko :)

Głuska w tej swojej podróży jest bardzo autentyczna i taka... pokorna. Nie zachwyca się każdym zakątkiem, na zasadzie: Wy nigdy tego nie zobaczycie! wręcz przeciwnie... bywa, że poza "och i ach" okazuje swoje rozczarowanie (Porównanie Chile do Suwalszczyzny, po co było tak daleko jechać? itp.) Tutaj da się odczuć, że przedstawianie sytuacji, opisywanie miejsc, ludzi i przygód; wszystkie złe i dobre strony, wady i zalety są naturalne i spontaniczne. To należy cenić :)
No i przede wszystkim odwagę outsiderki...oj, aż chce się zrobić to samo ;) Szacunek!

"Wiele osób obawia się samotnego podróżowania albo po prostu go nie rozumie. Dla mnie jest to jedno z najciekawszych doświadczeń i nie zamieniłabym go na żadne inne...
Samotność, która jest wyborem i sposobem na dotarcie do czegoś więcej, co skrywa świat, ale nie celem samym w sobie.
Samotność, która oczyszcza myśli i pozwala mi w pełni decydować, czy za pięć minut skręcę...

Książka trochę rozczarowuje, dość monotonnie napisana i raczej w stylu: wsiadłam do autobusu, przyjechałam, znalazłam hotel, wsiadłam do autobusu... itd. Strasznie dużo tu opisów logistyki, tego szukania hoteli, połączeń. Giną w tym opisy zwiedzanych miejsc. Niemniej ogromne gratulacje dla autorki za odwagę w samodzielnym zwiedzaniu świata w często ekstremalnych warunkach.

Książka trochę rozczarowuje, dość monotonnie napisana i raczej w stylu: wsiadłam do autobusu, przyjechałam, znalazłam hotel, wsiadłam do autobusu... itd. Strasznie dużo tu opisów logistyki, tego szukania hoteli, połączeń. Giną w tym opisy zwiedzanych miejsc. Niemniej ogromne gratulacje dla autorki za odwagę w samodzielnym zwiedzaniu świata w często ekstremalnych warunkach.

189/2014 (A)

189/2014 (A)

Wierzę, że autorka jest świetną podróżniczką. Niestety pisarką znacznie słabszą...

Wierzę, że autorka jest świetną podróżniczką. Niestety pisarką znacznie słabszą...

Książka robi niesamowite wrażenie, zwłaszcza że autorka podróżowała samotnie co wydaje się być czymś nie do pomyślenia.
Bardzo malownicze opisy.
Polecam dla kogoś zainteresowanego podróżami i Ameryką Południową

Książka robi niesamowite wrażenie, zwłaszcza że autorka podróżowała samotnie co wydaje się być czymś nie do pomyślenia.
Bardzo malownicze opisy.
Polecam dla kogoś zainteresowanego podróżami i Ameryką Południową