Hmmm...
Nie do końca wiem od czego tu zacząć. Mam ochotę napisać po prostu: "romans dla nastolatek".
Książka lekka, łatwa i dosyć przyjemna. Ale chyba nie tego szukam w literaturze.

Do określenia tego romansem też mi czegoś brakuje. Mianowicie - romansu właśnie. Książka zaczyna się od zarysu historii głównej bohaterki, potem przedstawiany jest ów samuraj, w którym, jak wiadomo, kobieta musi się zakochać.
Kurtyzana tytułowa to oczywiście bardzo porządna kobieta, żona dręczyciela, młoda i atrakcyjna. Można by się spodziewać, że nieszczęśliwa, ale słowa o tym nie ma przez całą książkę, mimo trudnych losów bohaterki.
Ucieka z domu (mąż na wojnie), trafia do dzielnicy rozkoszy, zostaje prostytutką i oczywiście - bo jakże by inaczej - jest w tym świetna, mimo że przedtem seks znała tylko ze zbliżeń z mężem, które bardziej przypominały gwałt niż seks, w gruncie rzeczy.
Oczywiście jest sławna i najpiękniejsza. I wtapia się w ten żywot idealnie. Żadnych rozterek, przemyśleń, wniosków, żalu. Nic.
Jeśli o czymś w ogóle myśli, to o tym, że mąż kiedyś ją znajdzie i zabije. Ale przerażenia trudno na kartach książki szukać, jakby krew tej kobiety wymieszano z sake pół na pół.

W końcu spotyka samuraja. Takiego europejskiego samuraja, światowca. :) Przy pierwszym spotkaniu, trwającym pięć minut, facet zobowiązuje się, że będzie ją zawsze chronił. o_O
Potem kilka zdań o ich spotkaniach krótkich, o jednym, drugim i już mamy miłość, a przynajmniej zapewnienie autorki o takowej.
Ja nie widziałam.
Oczywiście samuraj ratuje pannę z opresji i wyciąga z łap starego lubieżnika. Uciekają.
On ją odprowadza do jej domu, nawet nie sprawdzając czy będzie tam bezpieczna. Zostawia kobietę na ulicy i pędzi ratować kolegów i swoją sprawę.
I tu kolejne zaskoczenie, bo kiedy dowiaduje się, że jego wróg i jednocześnie mąż jego kochanki żyje (cały czas mowa jest o tym, że samuraj zabił pana męża kiedyś tam, podczas wojny), nasz samuraj wychodzi ze swego rycerstwa i pędzi ratować kobietę, zamiast walczyć z przyjaciółmi o swoje ideały. Niepojęte. Tak jak niepojęte, że nikt go potem za to nie zabija, ani sam nie popełnia sepuku ze wstydu.
Oczywiście ratuje ukochaną i żyją długo i szczęśliwie w domu jej męża, jakby byli w Paryżu, nie w sercu Japonii, gdzie kobieta jest nikim i nie może sobie ot tak byle kogo do domu świętej pamięci męża przyprowadzić.

Słodko do mdłości.
I mało po samurajowemu. ;)

Można poczytać, jeśli ktoś nie ma co robić, a nie lubi się zbytnio wysilać przy lekturze.

Hmmm...
Nie do końca wiem od czego tu zacząć. Mam ochotę napisać po prostu: "romans dla nastolatek".
Książka lekka, łatwa i dosyć przyjemna. Ale chyba nie tego szukam w literaturze.

Do określenia tego romansem też mi czegoś brakuje. Mianowicie - romansu właśnie. Książka zaczyna się od zarysu historii głównej bohaterki, potem przedstawiany jest ów samuraj, w którym, jak...