,, Wrzos '' Marii Rodziewiczówny pamiętam z ekranizacji ,,W starym kinie ''.Film był typowym melodramatem i podobał mi się. Książka też nie jest zła, choć smutna i tragiczna. Główna bohaterka Kazia wydana za mąż z rozsądku nie zaznała szczęścia u boku Andrzeja. Obydwoje nosili w sercu inne osoby, dziewczyna byłego narzeczonego Stacha, Andrzej mężatkę Celinę. W momencie kiedy powieść mnie wciągnęła wydarzenia bardzo pośpieszyły , mam wrażenie że za bardzo jakby autorka chciała jak najszybciej skończyć książkę. Trochę rozczarowała mnie końcówka i stąd moja umiarkowana ocena.

,, Wrzos '' Marii Rodziewiczówny pamiętam z ekranizacji ,,W starym kinie ''.Film był typowym melodramatem i podobał mi się. Książka też nie jest zła, choć smutna i tragiczna. Główna bohaterka Kazia wydana za mąż z rozsądku nie zaznała szczęścia u boku Andrzeja. Obydwoje nosili w sercu inne osoby, dziewczyna byłego narzeczonego Stacha, Andrzej mężatkę Celinę. W momencie...

Książka ta miała być tylko odskocznią od cięższych i bardziej wymagających pozycji, które czytałam do tej pory. A autorka zafundowała mi taki rollercoster emocjonalny, że do tej pory nie mogę się pozbierać i non stop rozmyślam, rozmyślam i rozmyślam o losach Kazi i Andrzeja. I przyznam ze smutkiem, że książka pozostawiła w moim sercu głęboką ranę, która jeszcze przez kilka dni się nie zasklepi.
Książka jest też niepokojąco aktualna. Z jej kart wyziera smutna i ogólna prawda. Że ludzie są tacy sami, wtedy i teraz. Tak samo obłudni, nielubiący innych, obcych, lepszych od nich. Obraz elity Warszawy nie pozostawia złudzeń. To stado wron, z którymi albo kraczesz tak samo albo wcale. I tutaj Kazia, spokojna i wysoce moralna dziewczyna wychowana na wsi właśnie trafia. Do domu, gdzie nie ma miejsca na miłość.
Czytając, byłam pewna, że pod koniec jednak będzie happy end a tu... niestety. Ale sama dla siebie marzę, że gdyby dać Andrzejowi trochę czasu może to wszystko potoczyłoby się inaczej, lepiej.
Dodatkowymi atutami powieści jest niewątpliwie język. Niby swobodny, prosty, ale jednocześnie niesamowicie wciągający. Uważajcie, bo gdy zaczniecie, nie będziecie mogli tej książki odłożyć :) ja zarwałam dwie noce.

A tutaj perełka: link do filmu z 1938 roku na podstawie powieści https://www.youtube.com/watch?v=DgflbNMJxm4

Książka ta miała być tylko odskocznią od cięższych i bardziej wymagających pozycji, które czytałam do tej pory. A autorka zafundowała mi taki rollercoster emocjonalny, że do tej pory nie mogę się pozbierać i non stop rozmyślam, rozmyślam i rozmyślam o losach Kazi i Andrzeja. I przyznam ze smutkiem, że książka pozostawiła w moim sercu głęboką ranę, która jeszcze przez kilka...

Czytałam i się irytowałam. Co to były za czasy, gdzie rodzina i miejsce urodzenia przesądzały o wszystkim. Mieszczanie w większości przedstawieni są jako próżne osoby dbające tylko o dobra materialne, powiązania, ploteczki. Myślałam, że Andrzej po wizycie z Kazią na ul. Pańskiej zmieni się na lepsze. Jakże trafnie i smutno opisana jest reakcja ludzi na śmierć i pogrzeb Kazi, który psuł szyki ponieważ jeszcze był karnawał. Na końcu zrozumiałam, że na jej grób przychodził tylko Prezes?

Czytałam i się irytowałam. Co to były za czasy, gdzie rodzina i miejsce urodzenia przesądzały o wszystkim. Mieszczanie w większości przedstawieni są jako próżne osoby dbające tylko o dobra materialne, powiązania, ploteczki. Myślałam, że Andrzej po wizycie z Kazią na ul. Pańskiej zmieni się na lepsze. Jakże trafnie i smutno opisana jest reakcja ludzi na śmierć i pogrzeb...

Och jakże przyjemnie spędzony czas z lekturą. Uwielbiam autorkę, język, styl i sposób ukazania dwóch całkowicie odmiennych światów. Po „Dewajtis” i „Między ustami a brzegiem pucharu”, jest to kolejne spotkanie z autorką, które jedynie zaostrzyło apetyt na dalsze pozycje.

Och jakże przyjemnie spędzony czas z lekturą. Uwielbiam autorkę, język, styl i sposób ukazania dwóch całkowicie odmiennych światów. Po „Dewajtis” i „Między ustami a brzegiem pucharu”, jest to kolejne spotkanie z autorką, które jedynie zaostrzyło apetyt na dalsze pozycje.

Cóż to była za książka. Pomimo fragmentów wywołujących u mnie uśmiech, a nawet śmiech, przepełniona jest smutkiem i zostawiła mnie ze łzami w oczach.
Przepiękny język, ale równocześnie lekki styl sprawiły, że płynęło się przez tę historię. Historię ludzi tak odmiennych od siebie, z dwóch różnych światów.
Autorka świetnie przedstawiła życie elit w stolicy, jak i tęsknotę Kazi, postaci iście tragicznej, za wsią. Tęsknota za swoim miejscem i poczucie obcości w wielkim mieście najbardziej do mnie przemówiły.
Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po inne dzieła Rodziewiczównej.

Cóż to była za książka. Pomimo fragmentów wywołujących u mnie uśmiech, a nawet śmiech, przepełniona jest smutkiem i zostawiła mnie ze łzami w oczach.
Przepiękny język, ale równocześnie lekki styl sprawiły, że płynęło się przez tę historię. Historię ludzi tak odmiennych od siebie, z dwóch różnych światów.
Autorka świetnie przedstawiła życie elit w stolicy, jak i tęsknotę...

Piękna i wzruszająca powieść. Główna bohaterka, Kazia niemal całe nastoletnie życie i w okresie wczesnej dorosłości jest traktowana w domu macochy jako ktoś niechciany (mi osobiście nasunął się motyw Kopciuszka, ponieważ Kazia wraz z ojcem pracowała w folwarku macochy, a jej przyrodnia siostra była rozpieszczana),aż do czasu gdy przyjeżdża Andrzej Sanicki z zamiarem poślubienia jej. Jednak.... Tak, to nie jest bajka, to nie Kopciuszek uratowany przez księcia. Andrzej kocha inną, Kazia też oddała serce komuś innemu, ale oboje nie mogą się związać ze swoimi wybrankami, gdyż ukochana Andrzeja jest zamężna, a narzeczony Kazi dawno zaginął i nie ma po nim śladu. Oboje traktują to małżeństwo jak interes - ona wyrwie się z męczarni w domu, a on otrzyma spadek po matce. W dniu ślubu zaczyna się nowy dramat Kazi...

Piękna i wzruszająca powieść. Główna bohaterka, Kazia niemal całe nastoletnie życie i w okresie wczesnej dorosłości jest traktowana w domu macochy jako ktoś niechciany (mi osobiście nasunął się motyw Kopciuszka, ponieważ Kazia wraz z ojcem pracowała w folwarku macochy, a jej przyrodnia siostra była rozpieszczana),aż do czasu gdy przyjeżdża Andrzej Sanicki z zamiarem...

Mega! O ile w "Dewajtisie" Maria Rodziewiczówna porządnie zagrała na moich emocjach, uczuciach i odczuciach - to we "Wrzosie" już je wszystkie razem z wielkim pisarskim impetem poszatkowała na drobne części.. Zabrałam się za powieść dla relaksu, ale moje spokojne wytchnienie odeszło razem z... pierwszą stroną. Pisarka bardzo naświetla puste, denne życie elit w stolicy na początku XX wieku. Czytelnik poznaje ludzi, którzy są zakłamani w sobie, okrutni, bezduszni, całkowicie wyzuci z ludzkich uczuć i z uśmiechem depczący świat drugiego człowieka. Niestety i aż wielki żal, że do ich "świata" wchodzi z ubogiego przymusu Kazia, młoda pokorna dziewczyna, kochająca ojca nad swoje życie, posiadająca szczerość w oczach i pałająca miłością do ubogich i schorowanych ludzi. Kazia doskonale zdaje sobie sprawę, że tam w zepsutym świecie wielkich majątków ale i świecie olbrzymiej iluzji absolutnie nie pasuje. Pokora niestety ją do tego posunięcia zmusza. Dusi się, znosi ciągłe kompromitacje i upodlenia ze strony biegającego za złudną miłością do innej kobiety- jej męża Andrzeja. Czara goryczy zapełnia się z każdym dniem. Im dalej wgłębiałam się w kolejne kartki pożycia Kazi z hienami salonowymi, tym bardziej chciałam bohaterkę porwać, uprowadzić. Ograniczyć ból. We "Wrzosie" Maria Rodziewiczówna dobitnie rozprawia się ze światem rozpusty, gdzie człowiek człowiekowi wilkiem. Podejrzewam że Czytelnik podobnie jak ja, chciałby pozostać na wsi u ojca Kazimiery z nią samą, niż siedzieć w luksusowym fotelu w kamienicy (a dzięki kunsztu pisarskiemu autorki -jesteśmy pierwszymi obserwatorami i patrząc na to co się dzieje - chyba nimi nie chcemy być). Czytelnik musi patrzeć na poświęcenie dwojga ludzi, wielki ból, jaki sobie małżeństwo z tego powodu zadaje każdego dnia. Powieść polecam, choćby dla samego zakończenia. Ja byłam pewna końca powieści, ale Maria Rodziewiczówna zadziwiła mnie ponownie i to bardzo mocno....

Mega! O ile w "Dewajtisie" Maria Rodziewiczówna porządnie zagrała na moich emocjach, uczuciach i odczuciach - to we "Wrzosie" już je wszystkie razem z wielkim pisarskim impetem poszatkowała na drobne części.. Zabrałam się za powieść dla relaksu, ale moje spokojne wytchnienie odeszło razem z... pierwszą stroną. Pisarka bardzo naświetla puste, denne życie elit w stolicy na...

Ciekawa i jednocześnie bardzo smutna historia dwojga młodych ludzi.
Bardzo podobało mi się tło historyczne tej historii. Zdecydowanie można poczuć klimat tamtych lat.

Ciekawa i jednocześnie bardzo smutna historia dwojga młodych ludzi.
Bardzo podobało mi się tło historyczne tej historii. Zdecydowanie można poczuć klimat tamtych lat.

Świetnie napisana historia, która przenosi nas do czasów aranżowanych małżeństw i hierarchi społeczeństwa na śmietanke towarzyską i reszte. Książka obrazuje że małżeństwo to tak naprawdę kompromis na który ludzie się godzą, żeby osiągnąć dane korzyści. Pokazuje też że bezinteresowane pomaganie innym bez dbania o swoje dobro to wcale nie jest nic dobrego. Świetna historia w swojej krótkiej formie.

Świetnie napisana historia, która przenosi nas do czasów aranżowanych małżeństw i hierarchi społeczeństwa na śmietanke towarzyską i reszte. Książka obrazuje że małżeństwo to tak naprawdę kompromis na który ludzie się godzą, żeby osiągnąć dane korzyści. Pokazuje też że bezinteresowane pomaganie innym bez dbania o swoje dobro to wcale nie jest nic dobrego. Świetna historia w...

Powieść pełna smutku i goryczy, bardzo odważna. Obraz Warszawy i jej mieszkańców zaskakująco podobny do moich współczesnych obserwacji, wszystko już było, ludzie wciąż tacy sami. Książka trochę jakby przegadana, dialogi ciągną się w nieskończoność, no i to zakończenie, czekałam na jakiś promyk nadziei, niestety na próżno.

Powieść pełna smutku i goryczy, bardzo odważna. Obraz Warszawy i jej mieszkańców zaskakująco podobny do moich współczesnych obserwacji, wszystko już było, ludzie wciąż tacy sami. Książka trochę jakby przegadana, dialogi ciągną się w nieskończoność, no i to zakończenie, czekałam na jakiś promyk nadziei, niestety na próżno.