Piękne oczy dziewczynki na okładce książki Anny Klejzerowicz wprost hipnotyzują. To właśnie one przyciągają wzrok, a tajemniczy tytuł "Czarownica" powoduje, że powieść ląduje na liście "przeczytać". U mnie właśnie te dwa czynniki zadecydowały, opisu nawet nie znałam.
W końcu sięgnęłam po tę książkę. Historia zaczyna się spokojnie - czterdziestoletni Michał zmęczony życiem w mieście postanawia przenieść się na wieś i spełnić swoje marzenia o spokojnym domu pełnym zwierząt. Tam właśnie spotyka rudowłosą kobietę, która jawi mu się jako czarownica - w końcu mieszka w chatce Baby Jagi otoczona przez chmarę kotów i psów. To właśnie oni są jej najlepszymi przyjaciółmi, Ada raczej stroni od ludzi.
Jak to w książkach - jest para, jest i uczucie. Cała historia jest raczej prosta. Oczywiście są zwroty akcji, ale nie jakieś spektakularne, wszystko wydaje się takie przewidywalne. Problemy stopniowo pojawiają się i tak samo znikają/są rozwiązywane.
Dzieje Michała poznajemy bezpośrednio z jego punktu widzenia, jest on narratorem powieści. Na początku zdania są proste, krótkie, czytelnik raczej nie natknie się na elokwentne, czy egzaltowane zwroty. Nie potrafię określić, jak to jest później, ponieważ przyzwyczaiłam się do takiego stylu i przestałam na to zwracać uwagę, choć z początku raczej irytowała mnie ta prostota cepa.
Mimo to, albo raczej dzięki temu powieść czyta się bardzo szybko. Dodatkowym motorkiem przyspieszającym lekturę jest wielki druk - jak w książkach dla młodych czytelników. Aż denerwowało mnie to, jak często musiałam przerzucać kolejną stronę (czytałam leżąc na brzuchu).
Michał lubi czasem pofilozofować, dzieli się z czytelnikami własnymi koncepcjami i poglądami. Przez narrację bezpośrednią jako czytelnik czułam się pouczana, cudze wizje były mi narzucane, nie przedstawiane. Bardzo mnie to irytowało, zamykało mnie i moje myślenie - czułam się osaczona, nie miałam prawa do własnego zdania, jeszcze nigdy coś takiego mi się nie przydarzyło. Odniosłam wrażenie, że Michał przedstawia swoje ideały jako jedyne prawdziwe, jedyne sensowne. Zresztą samo jego zachowanie nieraz mnie denerwowało - chłop około czterdziestoletni, a taki chętny do uległości i podporządkowywania swojego życia kobiecie i jej charakterowi. Tak bardzo empatyczny, że nawet nie chce wprost walczyć o to, czego sam pragnie, jeśli tylko ukochana tego nie chce. Nie lubię bohaterów, którzy nie chcą otwarcie walczyć o swoje - ale to tylko moje zdanie, malutka dygresja.
Jak piękna i przyciągająca wzrok jest okładka "Czarownicy" tak zwykła jest jej treść. Nie polecam, ale też nie zniechęcam. Anna Klejzerowicz jest laureatką plebiscytu "Przy kominku" - wydaje mi się, że jeśli ktoś ma ochotę na coś zwykłego i prostego, żeby po prostu coś przeczytać przy kominku - "Czarownica" mogłaby się nadawać dla czytelników mało wymagających, albo po prostu nie mających ochotę na coś bardzo wciągającego, czy chcących odpocząć od ciężkich książek.

Piękne oczy dziewczynki na okładce książki Anny Klejzerowicz wprost hipnotyzują. To właśnie one przyciągają wzrok, a tajemniczy tytuł "Czarownica" powoduje, że powieść ląduje na liście "przeczytać". U mnie właśnie te dwa czynniki zadecydowały, opisu nawet nie znałam.
W końcu sięgnęłam po tę książkę. Historia zaczyna się spokojnie - czterdziestoletni Michał zmęczony życiem w...