Klasyczna powieść, długa, poważna, przedstawiająca ludzkie losy na tle ważnych wydarzeń i historycznych przemian, to chyba największe wyzwanie dla pisarza. Dorota Combrzyńska-Nogala nadała swojej książce cechy niemalże eposu. ”Wytwórnia wód gazowanych” opowiada historię życia Eleonory Jareckiej, z domu Pstrońskiej, i jej rodziny, kształtowaną przez wojnę, komunizm i zawieruchy dziejowe. Główną bohaterkę poznajemy w chwili jej śmierci. Później narracja przenosi się do czasów jej narodzin. Eleonora jest kobietą dynamiczną i aktywną, która walczy o swój los na przekór przeciwnościom. Przeżywa ciężkie dzieciństwo, okupację, powojenne porachunki krwawych czasów stalinowskich. Spotykają ją również osobiste nieszczęścia. Poznajemy jej życie głównie poprzez relację z wnuczką Sarą.

Do przeczytania tej książki zachęciła mnie ciekawa okładka, zaprojektowana w stylu propagandowego plakatu z lat 50. W związku z modą na estetykę PRL-u spodziewałam się czegoś nowoczesnego, awangardowego, dedykowanego hipsterom używającym syfonów zamiast mineralki w plastikowej butelce. Trop okazał się jednak fałszywy. „Wytwórnia wód gazowanych” to bardzo tradycyjna opowieść, saga rodzinna przeplatana dygresjami. Nie brakuje w niej rodzinnej tajemnicy, romansów, śmierci, oszustw i interesów.

Mnie jednak nie zachwyciła i szczerze mówiąc - nie jestem pewna dlaczego. Czytało się ją z trudem, opowieść nie wciągała, nie polubiłam ani nie poznałam dobrze głównej bohaterki, której motywacje i odczucia pozostały dla mnie zagadką. To jedna z tych książek, które zamykamy i wzruszamy ramionami, pytając "i co z tego?". Trudno mi zarzucić autorce jakieś błędy warsztatowe i jestem przekonana, że niektórym czytelnikom spodoba się „Wytwórnia wód gazowanych”. Moim zdaniem jednak zabrakło jej tych uderzających do głowy bąbelków.

I na koniec - apeluję do wydawnictwa MG, żeby poddawało książki korekcie. To już druga pozycja tego wydawcy, która kłuje po oczach błędami. Poza przecinkami, wstawionymi przez kogoś tam, gdzie mu fantazja podpowiedziała, zdarzają się często nawet błędy ortograficzne.
Anna Rycaj