Nigdy nie narzucał innym swoich przekonań religijnych, (...) nikogo nie osądzał.
-Ani przez chwilę nie myślał o tym, co inni powiedzą o nim: w całym swoim życiu zawsze stosował jedną tylko regułę — Co Bóg pomyśli o mnie?
-Wszyscy wiedzieli, że należał do jednej z najznamienitszych rodzin Turynu, a jednak przychodził do nas i bratał się z ubogimi, starając się zawsze w jakiś sposób ukrywać to dobro, które czynił.
Kiedy spotkał jakiegoś będącego w potrzebie człowieka, zwykł w delikatny sposób odciągać go na bok, po czym rozmawiał z nim kilka chwil (...), a następnie udając, że podaje mu rękę, wsuwał mu kilka monet.
-Mógł chodzić bez obawy po niebezpiecznych zaułkach, nawet późną porą. "To Frassati — powtarzano sobie — idzie pomagać swoim ubogim".
Fragmenty świadectw

Pier Giorgio Frassati był studentem Politechniki Królewskiej w Turynie, miewał kłopoty z nauką, palił fajkę i cygara. Uprawiał alpinizm, świetnie pływał, jeździł na rowerze, nartach i konno. Założył nieformalne Stowarzyszenie Ciemnych Typów, którego celem był apostolat wiary i modlitwy. Należał do różnych organizacji katolickich, wstąpił do III Zakonu św. Dominika. Był sługą ubogich. Zmarł w wieku 24 lat na chorobę, którą zaraził się od tych, którym pomagał. Beatyfikował go w 1990 roku Jan Paweł II ogłaszając patronem młodzieży, studentów i ludzi gór.