Nie lubię czytać współczesnych książek - wspomnień kobiet, które skrzywdził los. Wydaje mi się, że powstają one w ostatnim czasie jak grzyby po deszczu i pisane są wyłącznie pod publikę. Ostatnio dałam się jednak namówić koledze na przeczytanie czegoś takiego . Dość dawno zachwalał mi „Ocaloną z piekła.” A. Golędzinowskiej, ale stwierdziłam, że ja nie czytuję wyznań byłego kogoś tam. Potem kilka razy jeszcze polecał mi książkę, aż w końcu mi ją przyniósł. Przeczytałam, żeby sprawdzić, co w niej takiego wspaniałego jest, że niegłupi gość namawia mnie do lektury przez 4 miesiące.

Dla mnie nie ma nic. Historia dziewczyny, która rzeczywiście przeszła w dzieciństwie piekło: bita czym popadnie, głodna, niekochana, wykorzystywana przez kochanków matki, trafia w końcu do burdelu we Włoszech. Udaje jej się stamtąd uciec. Do tego momentu mogłam chociaż współczuć autorce. Potem książka wywoływała we mnie tylko negatywne uczucia. Ania, po udanej ucieczce, niewiele zmienia w swoim życiu. Pracuje w miejscu, gdzie musi się pięknie uśmiechać do klientów, sprawiać by wypili jak najwięcej drinków. Przy okazji zaczyna sypiać z dużo starszym szefem, potem zdradza go z jego synem, a potem to już śpi z kim popadnie, oczywiście każdego ze swoich kochanków kochając naprawdę. Ćpa, pije i zdobywa sławę, pieniądze. Jest znaną modelką. Ma wszystko. W pewnym momencie się nawraca, zaczyna nowe życie w Medjugorie.

Za nic nie umiałam dotrzeć do tego jakie to przesłanie niesie książka. Owszem autorka przeszła piekło w dzieciństwie, ale potem mogła wybrać inne życie. Wolała łatwą kasę. Tylko po co od razu o tym książkę pisać? Może, żeby znowu zarobić kasę? W końcu wyznania byłej modelki przeczyta sporo ludzi. A może chodziło o to, aby dać świadectwo nawrócenia? Ten powód jakoś mnie nie przekonuje. Widać, że autorkę bardziej fascynowały jej intymne spotkania z mężczyznami niż jej nowa wielka MIŁOŚĆ, bowiem spotkaniom tym poświęciła większą część książki, a prawdziwej MIŁOŚCI zaledwie kilka stron.

Może jestem w swym osądzie zbyt surowa, ale w końcu nie każdy kto przeżył trudne dzieciństwo musi koniecznie o tym pisać, zwłaszcza, jeśli brak mu talentu pisarskiego.

Nie lubię czytać współczesnych książek - wspomnień kobiet, które skrzywdził los. Wydaje mi się, że powstają one w ostatnim czasie jak grzyby po deszczu i pisane są wyłącznie pod publikę. Ostatnio dałam się jednak namówić koledze na przeczytanie czegoś takiego . Dość dawno zachwalał mi „Ocaloną z piekła.” A. Golędzinowskiej, ale stwierdziłam, że ja nie czytuję wyznań byłego...