Ta książka to dla mnie ogromnie pozytywne zaskoczenie. Trochę zapomniana, mało popularna, całkiem dobrze oceniana, okazała się być jedną z moich ulubionych pozycji.

Akcja ma miejsce w Japonii i przyznam, że chyba nigdy wcześniej nie czytałam takiej książki. Klimat jest subtelny, a do wciągnięcia się w świat przedstawiony służy też umieszczony na samym końcu słowniczek. I tak, główna bohaterka ma zaledwie czternaście lat, choć na tamtejsze standardy mogłaby już wychodzić za mąż. Mimo wszystko jest bardzo realistyczną i niedenerwującą postacią, zresztą jak wszystkie w "Cieniach na Księżycu". Jest postacią, która czuje ból, nienawiść i kieruje nią żądza zemsty - w końcu jakaś bohaterka działa tak, jak działałaby każda potencjalna osoba w jej sytuacji. O, o i Otieno, przesłodki ale w pozytywnym sensie chłopak. Jedyne co można mu zarzucić to to, że zawsze znalazł główną bohaterkę zawsze gdy ta wpadła w tarapaty i zawsze ją ratował. (I tak, zachowuję się jak dzieciak, ale uwielbiam go). Do właśnie takich bardziej przyjaźnie nastawionych do Suzume, głównej bohaterki, postaci należała Akira. Czytelnicy wiedzą o co chodzi... Postać bardzo sympatyczna ale kurczę w takim pewnym momencie, najdziwniejszym w całej książce, nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać. Cóż, uznałam to jednak za szczegół nic nie zmieniający w fabule, ale nadal miałabym ochotę napisać do autorki, żeby trochę naprawiła tą kwestię...

Akcja powieści mknie dość szybko, czasem lekko zwalnia aby zaraz wprowadzić nas w nowe wątki, na których rozwiązanie raczej nie mamy pomysłu. I może nie doznamy tu jakiegoś szoku, ale ta powieść jest tak nietypowa, że ja nie wiedziałam czego się zaraz spodziewać. Nie ma mowy o nudzie przy tej lekturze. Oprócz rozrywki otrzymujemy też morał, jak na baśń przystało. A więc nie oceniajmy ludzi według wyglądu, patrzmy trochę głębiej niż na iluzje, które wokół siebie stwarzamy. I kochajmy, mocno, zdecydowanie i uparcie, ale nie szalenie i nie za każdą cenę.

Jeżeli chodzi o wątek magiczny to owszem, występuje, ale uwierzcie mi, on musi się wam spodobać! Jest taki uroczy, subtelny, daje wymowy całej książce, po prostu bardzo urokliwy.

Powieść jest oparta na baśni o Kopciuszku, podobnie jak "Saga księżycowa". I mimo że saga ta oraz "Cienie na księżycu"odnoszą się do tego samego, a Księżyc odgrywa niemałą rolę, to są zdecydowanie dwa odmienne światy, dwie różne bohaterki i dwie zupełnie świeże historie. Mimo wszystko, gdybym miała wybierać, "Cienie na Księżycu" w tym starciu wygrywają.

Ta książka to dla mnie ogromnie pozytywne zaskoczenie. Trochę zapomniana, mało popularna, całkiem dobrze oceniana, okazała się być jedną z moich ulubionych pozycji.

Akcja ma miejsce w Japonii i przyznam, że chyba nigdy wcześniej nie czytałam takiej książki. Klimat jest subtelny, a do wciągnięcia się w świat przedstawiony służy też umieszczony na samym końcu słowniczek. I...