Urszula Dudziak jest na pewno osobą pełną pozytywnej energii, czemu jak najbardziej dała wyraz w swojej książce. Książce, którą napisała sama, posiłkując się swoimi pamiętnikami. Jeśli chodzi jednak o talent literacki pani Uli, to byłabym tu bardziej sceptyczna, niż ona sama… Wspomnienia autorka spisała w krótkich rozdziałach zatytułowanymi od piosenek. Pomysł bardzo fajny, pasujący jak najbardziej do tego typu książki i do autorki. Niestety poza tym, nie przyświeca tej książce żadna myśl przewodnia. Historie opowiadane przez panią Ulę sprawiają wrażenie przypadkowo, wyrywkowo dobranych. Niektóre z nich dotyczą rzeczy ważnych, ale większość to po prostu ciekawostki, anegdoty, bardzo wąskie wycinki z życia piosenkarki, często kompletnie banalne i wyrwane z kontekstu. Brakowało mi tła, właśnie tego kontekstu – może oczywistego dla pani Uli i kogoś, kto ją dobrze zna, ale nie dla przeciętnego czytelnika jej książki. W dodatku historie te nie są w żaden sposób uporządkowane: ani chronologicznie, ani alfabetycznie, ani tematycznie. Skakanie z tematu na temat, przeskakiwanie lat całych, od dzieciństwa do pobytu w Nowym Jorku i z powrotem do lat chmurnej młodości wywoływało u mnie konsternację. Mnie to przeszkadzało - nie potrafiłam poukładać sobie tego w żadną spójną całość, znaleźć w tym jakiegoś klucza, rządził tym chaos. Styl, w jakim zostały spisane te wspomnienia, też budzi zastrzeżenia. Niektóre rozdziały nie były ani ciekawe, ani dowcipne, ani nawet pouczające. Wiele opowiastek zdaje się też być pozbawionych puenty, jakby urwanych w połowie, albo po prostu nie mających potencjału, by stać się ciekawą historią.
Mimo całej mojej sympatii do Uli Dudziak, czegoś mi zabrakło mi w jej pisaniu. Zbyt często jej wspomnienia to tylko mało interesujące fakty albo opowieści o innych ludziach – za mało w tym jest jej samej. Być może to kwestia oczekiwań: ja chciałam poczytać o Urszuli Dudziak, a nie o historii współczesnego jazzu. Nie chodzi mi o pikantne szczegóły z osobistego życia, tylko o zwrócenie uwagi na fakt, że jeśli się wydaje i szeroko reklamuje własną biografię, to powinna ona być napisana w sposób strawny dla ogółu, a nie tylko fanów i znajomych. Tymczasem to jest książka, która mogłaby być dodatkiem, post scriptum do biografii, ale absolutnie nie można jej traktować jako biografię piosenkarki samą w sobie. Może spontaniczna, ale zbyt chaotyczna.

Urszula Dudziak jest na pewno osobą pełną pozytywnej energii, czemu jak najbardziej dała wyraz w swojej książce. Książce, którą napisała sama, posiłkując się swoimi pamiętnikami. Jeśli chodzi jednak o talent literacki pani Uli, to byłabym tu bardziej sceptyczna, niż ona sama… Wspomnienia autorka spisała w krótkich rozdziałach zatytułowanymi od piosenek. Pomysł bardzo fajny,...