Uwielbiam, po raz kolejny, czytać Tuwima. Czemu? Ponieważ płynę przez tomik, wiersze, jeden za drugim, jeden za drugim, i jednocześnie wiem co będzie i nie wiem co będzie. Jest przyjemnie. I takiego spaceru przez odczucia, uczucia i zachwyty potrzeba mi.
Uwielbiam ten tomik.
Kupiłam go strasznie dawno temu, i jednoczesną zaletą jego było to, że przypomniał mi mój zachwyt poezją Tuwima, a zawarte w nim reprodukcje obrazów Kazimierza Mikulskiego wprowadzały mnie w lekkie drżenie.
Tuwima kocham, od zawsze. Nie dlatego, że "Mimozami jesień się zaczyna...", nie dlatego, że
"Sto na stacji lokomotywa...", że to niby takie zwykłe słowa, ślizganie się, płytka uczuciowość, zbyt wielka płodność itd. Dlatego, że u niego czuć życie, pulsowanie, doraźność, przemijanie. Jest impulsywność, szybkie skojarzenia, a jednocześnie nostalgia, klimat letniska, miasto i jego chaos.
Malarstwo Mikulskiego - jest to taki rodzaj malarstwa, którego właściwie nie za bardzo lubię. Kilkanaście obrazów znajduje się w korytarzach Muzeum Narodowego w Kielcach i jakoś tak zawsze na nie zwracam uwagę, przechodząc - uśmiecham się. Z jakiegoś względu jest mi miło spojrzeć jeszcze raz na te odrealnione ptaki, płaskie kwiaty, pół-twarze i oczy oraz wiszące biusty.
To połączenie - poezji i obrazu, Tuwima i Mikulskiego, twórców innych epok, świadomości - jak równy rytm.

Uwielbiam, po raz kolejny, czytać Tuwima. Czemu? Ponieważ płynę przez tomik, wiersze, jeden za drugim, jeden za drugim, i jednocześnie wiem co będzie i nie wiem co będzie. Jest przyjemnie. I takiego spaceru przez odczucia, uczucia i zachwyty potrzeba mi.
Uwielbiam ten tomik.
Kupiłam go strasznie dawno temu, i jednoczesną zaletą jego było to, że przypomniał mi mój zachwyt...