Stanowczo nie należy się sugerować liczbą wystawionych przeze mnie gwiazdek. Zdaję sobie sprawę z różnicy dziejowej, jaka dzieli współczesnego czytelnika i Stendhala, dlatego mam problem z wystawieniem szczerej oceny.
"Czerwone i czarne" to na pewno bardzo dobra powieść. Po raz pierwszy wydana w 1831 r., doskonale odwzorowuje ówczesne nastroje polityczne we Francji (okres Restauracji), a także mentalność różnych warstw społecznych. Julian Sorel obcuje z członkami niemal wszystkich środowisk, sam jest postacią ponadprzeciętną. Tytuł utworu nawiązuje nie tylko do rozłamu politycznego we Francji, ale także do charakteru głównego bohatera - czerwoną można nazwać jego ambicję i namiętność do kobiet, zaś czarną sutannę, którą zmuszony był przywdziać, żeby zrobić karierę, a także obłudę wypracowaną w trakcie pięcia się po szczeblach kariery.
Powieść złożona jest z minirozdziałów - każdy ma dosłownie po parę stron i opatrzony jest swego rodzaju mottem, które często jest po prostu zmyślonym przez autora cytatem. Taka forma sprzyja lekkiemu odbiorowi tej długiej lektury i sprawia, że wraca się do niej z uśmiechem i zainteresowaniem. W końcu to klasyka.

Stanowczo nie należy się sugerować liczbą wystawionych przeze mnie gwiazdek. Zdaję sobie sprawę z różnicy dziejowej, jaka dzieli współczesnego czytelnika i Stendhala, dlatego mam problem z wystawieniem szczerej oceny.
"Czerwone i czarne" to na pewno bardzo dobra powieść. Po raz pierwszy wydana w 1831 r., doskonale odwzorowuje ówczesne nastroje polityczne we Francji (okres...