W tym tomie opowieści o komisarzu Maigret nasz bohater bada sprawę zabójstwa właściciela modnej paryskiej restauracji. Przy okazji dowiadujemy się sporo o życiu w Montmartre, artystycznej dzielnicy Paryża, która jest jakby odrębnym miastem. To standardowa książka z serii o Maigrecie, ani lepsza ani gorsza od innych. Wielu może znudzić, dla mnie to miła odskocznia od bardziej poważnej literatury.

W ramach swojego planu przeczytania wszystkich powieści z Maigretem w roli głównej, sięgnąlem tym razem po książkę w której Maigret bada sprawę zabójstwa paryskiego restauratora. Facet miał burzliwą przeszłość, a zwłoki zostały po zabiciu porzucone na willowej ulicy Montmartre, Maigret dostaje też cynk od zagadkowego konfidenta kto zabił, wszystko to wygląda b.dziwnie i zagadkowo...

Przy okazji poznajemy życie Montmartre, tego miasta w mieście, z jego artystami, lokalami, półświatkiem, niepowtarzalną atmosferą. W trakcie śledztwa na przykład Maigret trafia do starego rzeźbiarza, który w swoim czasie biesiadował z Picasso i pijał winno z Utrillem...

A sama zagadka kryminalna jest bardzo banalna i prosta, podejrzani od początku są znani i cały dowcip polega na tym, żeby udowodnić, że są winni. Mamy więc, typową dla Simenona, psychologiczną grę między komisarzem a sprawcami, ale tym razem jakby odgrywaną z rutyną, bez blasku.

To jedna z ostatnich powieści z serii z Maigretem (wydana w 1971r.) i, prawdę mówiąc, mistrz Simenon nie jest tu w najlepszej formie. Wielu książka wynudzi, ale dla mnie to powrót do starego znajomego, poza tym dobra odskocznia od lektury bardziej wymagających dzieł.

W tym tomie opowieści o komisarzu Maigret nasz bohater bada sprawę zabójstwa właściciela modnej paryskiej restauracji. Przy okazji dowiadujemy się sporo o życiu w Montmartre, artystycznej dzielnicy Paryża, która jest jakby odrębnym miastem. To standardowa książka z serii o Maigrecie, ani lepsza ani gorsza od innych. Wielu może znudzić, dla mnie to miła odskocznia od...