Po pierwsze: kłaniam się do nóżek za wykreowanie naprawdę świetnej głównej bohaterki. Narrację mamy tutaj pierwszoosobową, więc to naprawdę ważne (i trudne! - wierzcie mi), aby myśli naszego bohatera nie przysłaniały przedstawianej historii. Do dziś chce mi się wyć z frustracji, gdy pomyślę sobie o Lee Fiorze, bohaterce (i narratorce, niestety) Szkoły uczuć. Nie znam bardziej wkurzającej bohaterki, serio. Wróćmy jednak do meritum, bo coś czuję, że dzisiaj się rozpiszę.
Rzadko się zdarza, żebym uwielbiała jakiegoś głównego bohatera, który jednocześnie jest narratorem historii. Katy to moje literackie alter ego, serio. Dziewczyna kocha książki i prowadzi bloga z recenzjami. W dodatku jej postać jest tak cudownie ironiczna i sarkastyczna! Też taka bywam, ale staram się hamować. Już nieraz zdarzało mi się powiedzieć jedno czy dwa słowo za dużo. Są jeszcze jej rozmowy z Daemonem. Mimo tego, że dziewczyna nie pozostaje obojętna na tego dupka (nazywajmy rzeczy po imieniu...), to potrafi się odgryźć i pięknie zripostować jego chamskie odzywki. Pisałam już w recenzji Fangirl, że utożsamiam się z Cat, ale jednak z Katy w większym stopniu. Coś czuję, że przeczytam wszystko, co wyjdzie spod ręki pani Armentrout.
Więcej: http://bo-w-nich-jest-caly-swiat.blogspot.com/2017/06/spodziewaam-sie-zwykego-romansida.html

Po pierwsze: kłaniam się do nóżek za wykreowanie naprawdę świetnej głównej bohaterki. Narrację mamy tutaj pierwszoosobową, więc to naprawdę ważne (i trudne! - wierzcie mi), aby myśli naszego bohatera nie przysłaniały przedstawianej historii. Do dziś chce mi się wyć z frustracji, gdy pomyślę sobie o Lee Fiorze, bohaterce (i narratorce, niestety) Szkoły uczuć. Nie znam...