W zasadzie nie do końca czuję się uprawniona do wydawania opinii o tej książce. Rzadko mi się zdarza coś podobnego, bo nawet największe gnioty zwykle czytam do końca (a potem wylewam tu na nie kubełki żalu), ale tej powieści zwyczajnie nie zmogłam. PO przeczytaniu mniej więcej jednej trzeciej zostawiłam "Cyrk nocy" na tydzień, a kiedy sięgnęłam po powieść Morgenstern po raz drugi okazało się, że brnięcie dalej przez tę książkę jest ponad moje siły - chociaż zdarzyło mi się czytać rzeczy znacznie gorsze.
Liczyłam na wzmiankowany w opisach klimat XIX wieku. Liczyłam też po cichu na magię, dreszczyk strachu, gotycki nastrój i, niech będzie, na ten romans w tle.

Jeśli chodzi o XIX wiek, to Morgenstern może podać rękę z autorką "Śpij, kochanie, śpij", Joanne Harris i wszystkimi innymi grafomankami, którym się wydaje, że melonik i suknia załatwiają sprawę. Nie załatwiają. Inna rzecz, że powieść Morgenstern zawiera chociaż tę iskierkę oryginalności, dzięki której można poświęcić chwilę na refleksję nad postrzeganiem XIX wieku i jego recepcją w popkulturze.
Ta spodziewana magia i dreszczyk strachu rodem z gotyckiej powieści prawdopodobnie miały zamknąć się w nagromadzeniu szczegółów i drobiazgowych opisach wnętrz i postaci - szkoda tylko, że takie wyliczenia nie odwalą za autora niewdzięcznej roli skonstruowania wciągającej fabuły ani nakreślenia wyrazistych postaci, które na kartach powieści zaczną żyć własnym życiem. Aż boli, że taki potencjał został tak potwornie zmarnowany.
O historii miłosnej wypowiedzieć się nie mogę - no, może poza tym jednym, że jeśli jest w niej tyle pasji, co na pierwszych stu stronach, to może lepiej, żeby młodzi w ogóle się nie schodzili, bo mogą się zanudzić na amen.

Powieścidło to wydał Świat Książki i to akurat jest rzecz, jaka mnie zupełnie nie dziwi. Jak zwykle w tym wydawnictwie: cudowna i przykuwająca uwagę szata graficzna i możliwie jak najbardziej miałka i przeciętna treść.

W zasadzie nie do końca czuję się uprawniona do wydawania opinii o tej książce. Rzadko mi się zdarza coś podobnego, bo nawet największe gnioty zwykle czytam do końca (a potem wylewam tu na nie kubełki żalu), ale tej powieści zwyczajnie nie zmogłam. PO przeczytaniu mniej więcej jednej trzeciej zostawiłam "Cyrk nocy" na tydzień, a kiedy sięgnęłam po powieść Morgenstern po raz...