Kolejna książka Greena, która ma przesłanie, mądrość i głębię, a to wszystko w lekkiej, łatwostrawnej, dowcipnej i błyskotliwej formie. Czyta się ją przecudownie, jest pełna ciepła i humoru. Green ma też tyle sympatii dla swoich bohaterów, że nie sposób ich nie polubić.

Colin to cudowne dziecko, prawie geniusz, który niezbyt dobrze radzi sobie z codziennym życiem: w szkole nikt go nie lubi, bo ciągle mówi dziwne rzeczy, których nikt nie rozumie albo które nikogo nie obchodzą. W dodatku ma fiksację na punkcie dziewczyn o imieniu Katherine. Niestety wszystkie go rzucają. Jego jedyny przyjaciel - Hassan ( "...muzułmanin sunnita. Nie terrorysta") zmusza Colina do podróży po Ameryce, by ratować go przed załamaniem po kolejnym porzuceniu. I okazuje się, że to bardzo dobry pomysł, dzięki któremu obydwu otwierają się oczy na pewne sprawy.

Powieść czytelnikowi też daje do myślenia i uświadamia parę rzeczy. Jedną z nich jest to, że w przyjaźni trzeba brać i dawać po równo. Colin też w pewnym momencie zrozumiał, że był skupiony wyłącznie na sobie. Słyszy od Hassana: "Jesteś tak cholernie przerażony na myśl, że ktoś mógłby cię zostawić, że całe twoje pierdzielone życie obraca się wokół tego, by tylko ktoś cię przypadkiem nie olał. (...) Bo przez to nie jesteś ani dobrym przyjacielem, ani chłopakiem, czy kim tam."

Ale czy to tak łatwo da się zmienić? "Jak przestać się panicznie bać, że zostanę porzucony, na zawsze samotny i nic nieznaczący dla świata?" To dla niewielu chyba jest proste i łatwe.

Green przekazuje nam też kolejną prawdę: że możemy osiągnąć w życiu tak wiele, jeśli wyjdziemy ze skorupy i przestaniemy się tak wszystkiego bać.

Książka Greena porusza też jeszcze inny ważny temat: bycia sobą wobec innych. "Jeśli człowiek zachowuje się jak kameleon przez całe życie, w końcu nic, co go dotyczy, nie jest już prawdziwe." Udawanie innych niż jesteśmy po to, by nas akceptowano i kochano jest błędem. Żadne uczucie nie może być prawdziwe, jeśli ktoś kocha naszą sztuczną, fałszywą otoczkę. A nie da się udawać przez całe życie.

"Zastanawiałaś się kiedyś, czy ludzie lubiliby cię bardziej czy mniej, gdyby mogli widzieć twoje wnętrze? (...) Gdyby ludzie widzieli mnie tak, jak ja siebie widzę, gdyby mogli żyć moimi wspomnieniami, czy ktokolwiek by mnie pokochał?"

Green mówi nam, byśmy ufali życiu, mimo że przyszłość jest nieprzewidywalna. I byśmy wierzyli w siebie i nie bali się odsłonić przed innymi. Bo tylko wtedy może zdarzyć się nam coś wartościowego. To strasznie banalne prawdy i Green nie odkrył nic nowego. A jednak forma, jaką do tego zastosował, jest wyjątkowa.

Kolejna książka Greena, która ma przesłanie, mądrość i głębię, a to wszystko w lekkiej, łatwostrawnej, dowcipnej i błyskotliwej formie. Czyta się ją przecudownie, jest pełna ciepła i humoru. Green ma też tyle sympatii dla swoich bohaterów, że nie sposób ich nie polubić.

Colin to cudowne dziecko, prawie geniusz, który niezbyt dobrze radzi sobie z codziennym życiem: w...