Agatha Christie nie żyje od ponad 40 lat, ale mimo to udało jej się mnie, jak to młodzież mawia, strollować. W jej dorobku są książki lepsze i gorsze, ale trzeba przyznać, że lektura większości z nich kończy się dla odbiorcy kompletnym zaskoczeniem. Tak też jest w przypadku "Tragedii w trzech aktach". Mamy ofiarę, która teoretycznie nie miała z nikim zatargów i która umiera podczas przyjęcia, otoczona przez masę osób. Nie byle jakich zresztą - to śmietanka towarzyska z kręgów teatralnych oraz ich znajomi. Kto mógłby chcieć się pozbyć Bogu ducha winnego pastora (gra słów niezamierzona)? I czy w ogóle to jest morderstwo? Wszak na ciele ofiary nie zostają znalezione żadne ślady...

Oczywiście, że to morderstwo - w kryminale pani Christie nie może być inaczej. Odpowiedzi na wszelkie związane z nim pytania (z tym najważniejszym na czele: kto zabił?) poszukuje gromadka barwnych postaci. Są wśród nich podstarzały aktor, ambitny detektyw-amator i energiczna młoda dama, a nad wszystkim czuwa - rzecz jasna - Herkules Poirot. Choć trzeba przyznać, że obecność słynnego Belga nie jest w "Tragedii..." aż tak wielka. Fabuła rozwija się w odpowiednim tempie, ani nie nudząc ani nie przytłaczając nadmiarem informacji. Co rusz pojawiają się nowe wskazówki, które często zbijają z tropu. Nie jest łatwo przewidzieć, kto może być sprawcą i to praktycznie do samego końca.

Bodaj po raz pierwszy w wypadku książek Christie sięgnęłam po wersję audio zamiast papierowej. I muszę przyznać, że nie żałuję. Audiobooki wydawnictwa Omega mają tę przydatną cechę, że początkowi oraz końcowi każdego rozdziału towarzyszy motyw muzyczny, co zdecydowanie ułatwia zorientowanie się w treści. Poza tym dźwiękowej wersji "Tragedii..." słucha się niebywale przyjemnie ze względu na lektora. Marcin Hycnar interpretuje tekst z dużym wyczuciem, wiedząc, kiedy może sobie pozwolić na subtelną modulację głosu, a kiedy niekoniecznie. Minimalna, acz słyszalna zmiana tembru i sposobu mówienia przy kwestiach bohaterek kobiecych (które w dodatku wcale nie brzmią piskliwe czy zniewieściale) są czymś absolutnie uroczym, a jednocześnie nie odwracającym uwagi od treści. Dodatkowo wdzięczny, jasny, chłopięcy głos aktora idealnie pasuje do - nie oszukujmy się - dosyć lekkiej i w gruncie rzeczy rozrywkowej natury powieści.

Hycnar przeczytał jeszcze parę innych książek Christie na potrzeby audiobooków. Chyba wiem, za co się zabieram w najbliższej przyszłości.

Agatha Christie nie żyje od ponad 40 lat, ale mimo to udało jej się mnie, jak to młodzież mawia, strollować. W jej dorobku są książki lepsze i gorsze, ale trzeba przyznać, że lektura większości z nich kończy się dla odbiorcy kompletnym zaskoczeniem. Tak też jest w przypadku "Tragedii w trzech aktach". Mamy ofiarę, która teoretycznie nie miała z nikim zatargów i która umiera...