Jergović napisał wybitną książkę. Bardzo szczerą, otwartą, autentyczną. Dobitnie nazwał ludzi i rzeczy po imieniu. Pokazał jak ciężko uporać się z tym, co w nas zakorzenione, jak ciężko zaakceptować nam samym.. nas samych. O wielu sprawach nie mówimy, nie myślimy, usilnie próbujemy wymazać z pamięci, bądź po prostu winą za nie obarczyć innych. Tak jest łatwiej i z pewnością bezpieczniej, podczas gdy część nas, raniona przeszłością (osobistą lub tzw. wspólną), wciąż cierpi i odczuwa ból (prawie fizyczny). Co najgorsze, te duchy przeszłości tkwiące głęboko w nas, potrafią się od czasu do czasu przebudzić, bez żadnej zapowiedzi. I nagle, jakaś wydawałoby się bezsensowna rodzinna rozmowa tocząca się za imieninowym/czy innym-okolicznościowym stołem, szeroko komentowane wydarzenie polityczne, czy po prostu fragment słyszanej przed laty piosenki, nabiera (lata później) wielkiego znaczenia. Zmusza do refleksji o sobie, o swojej drodze, przeznaczeniu, w końcu tajemnicach zapisanych w genach (nie tylko tych rodzinnych, ale i narodowościowych) niesionych z pokolenia na pokolenie. Refleksji o wszystkim od czego trudno się odciąć, a jeszcze trudniej - zapomnieć. Lub też uświadamiamy sobie po prostu, jak mało wiemy o 'sobie', jak bardzo byliśmy/jesteśmy niewrażliwi na to co 'nasze' i nigdy tak naprawdę 'siebie' nawet nie próbowalismy (dlatego, że boli) szukać czy zrozumieć. Prawdę mówiąc, nie wiem co gorsze.

Każdej rodzinie przydałaby się taka analiza tożsamości, jakiej dokonał Jergović. Zastanwiam się tylko, czy potrzebne jest czekać z tym na czyjąś śmierć.

Jergović napisał wybitną książkę. Bardzo szczerą, otwartą, autentyczną. Dobitnie nazwał ludzi i rzeczy po imieniu. Pokazał jak ciężko uporać się z tym, co w nas zakorzenione, jak ciężko zaakceptować nam samym.. nas samych. O wielu sprawach nie mówimy, nie myślimy, usilnie próbujemy wymazać z pamięci, bądź po prostu winą za nie obarczyć innych. Tak jest łatwiej i z pewnością...