Dawno nie czytałam tak specyficznej książki, a może lepiej pasowałoby określenie egzotycznej, albo dziwnej…? To zły początek. Powinnam była zacząć od pytania: „cóż wiemy o Jamajce, czy to możliwe, że była tam kiedyś kolonia trędowatych”? A może lepiej byłoby napisać, że dość niezwykłe to zjawisko łączyć w jednej powieści Jamajkę z Anglią, religię z dziwnymi praktykami, a przypowieści z wierszem - na tym poprzestanę, bo mogłabym takie pary wymieniać i wymieniać. Tylko, że nie o to tutaj chodzi… Czyli o co?

O historię dwóch kobiet, które nazywały się tak samo. Pierwsza z nich dziergała piękne fioletowe serwety, których nikt nie chciał kupować. Matka, by wybić dziewczynie z głowy tą daremną robotę zagroziła, że będzie stała pod drzewem rosnącym obok ich chaty, dopóki ta się nie opamięta. I jak powiedziała, tak zrobiła. Ten osobliwy konflikt pomiędzy matką i córką, znajdzie rozwiązanie w kolonii dla trędowatych… Druga z kobiet, o tym samym nazwisku ma niezwykły dar. Potrafi przepowiadać nadchodzące kataklizmy: trzęsienia ziemi, huragany, powodzie. Na Jamajce uważa się ją za Kobietę Wyrocznię, zaś w Anglii trafia ona do zakładu psychiatrycznego. Żeby tego było mało, to trafia tam z rąk męża oziębłego uczuciowo, który jej nie znosi, a wpada w ręce o wiele gorsze, wręcz szatańskie…

Do całej historii trzeba jeszcze dodać Pisarza, który dość nieoczekiwanie pojawia się w życiu bohaterki (drugiej z kobiet) i ma co do niej bliżej nieokreślone plany. Oficjalnie, chce poznać historie życia kobiety, nagrywa więc jej opowieści, a potem zapisuje. Co ciekawsze – Pisarz i bohaterka konfrontują swoje wersje wydarzeń, bohaterka zarzuca Pisarzowi, że kłamie i wtrąca się w narrację przedstawiając prawdziwą wersję wydarzeń. Jest to dosyć atrakcyjny zabieg literacki, który potrafi zainteresować.

Muszę przyznać, że ponad to, co napisałam, ciężko cokolwiek dodać, bo i nie łatwo jest zrozumieć powieść Millera. Jest ona tak niespotykana w swym zapisie, w treści, przesłaniu, że doprawdy – interpretować ją można na wiele różnych sposobów. Z pewnością stanowi coś w rodzaju niezapomnianej czytelniczej przygody. Przygody, która zaskakuje, wprawia w zadumę, czy wywołuje uśmiech.

Mocna stroną „Ostatniej kobiety wyroczni” są wciągające treści. Niektóre z nich to takie teksty z przymrużeniem oka, podszyte dawką humoru, lekkiej ironii. Dla mnie jednym z najprzedniejszych opisów był ten dotyczący załatwiania spraw urzędowych. Kiedy to najpierw klient musi swoje odstać w kolejce, a gdy w końcu uda mu się dotrzeć do okienka ujrzy tam” trzy panie z trwałą ondulacja i zaciśniętymi ustami, dyskutujące długo i z ożywieniem o serialu Posiadłość Royal Palm (o którym nigdy nie słyszeliście) i obrzucając was pogardliwym spojrzeniem znad okularów, jeśli ośmielicie się powiedzieć ‘przepraszam, bardzo przepraszam”. Odpowiedzą wam wtedy chwileczkę, a potrwa to kwadrans”. A dalej jest jeszcze lepiej… Pocieszające jest to, że nie tylko u nas tak to wygląda.

Cóż więcej dodać – dla czytelników poszukujących w prozie różności, egzotyki i dużej dawki emocji – jest to książka jak znalazł.

Dawno nie czytałam tak specyficznej książki, a może lepiej pasowałoby określenie egzotycznej, albo dziwnej…? To zły początek. Powinnam była zacząć od pytania: „cóż wiemy o Jamajce, czy to możliwe, że była tam kiedyś kolonia trędowatych”? A może lepiej byłoby napisać, że dość niezwykłe to zjawisko łączyć w jednej powieści Jamajkę z Anglią, religię z dziwnymi praktykami, a...