Jak się okazało nie ma pewniaków. Książka, które na dobrą sprawę powinna mi się podobać, bowiem w pełni wpisuje się w moje zainteresowania czytelnicze, kompletnie mi nie podeszła. Owszem przeczytałam Kroniki krwi Richelle Mead, ale trwało to trzy dni! Uwierzcie nie jest to średni czas, jaki poświęcam na lekturę książki. Jakby tego było mało, mowa o tytule, który zbiera same pochlebne opinie. Czyżbym to ja nie potrafiła docenić kunsztu autorki czy porywów fabuły? Prawdopodobne, ale… nie byłabym sobą, gdybym nie powiedziała, co mnie boli.

Na pierwszy rzut oka rys fabuły wydaje się nader interesujący. Główną bohaterką jest Sydney, dziewczyna która dorastała pod ścisłą kontrolą tajnej organizacji, której winna służyć. Od najmłodszych lat była szkolona na alchemiczkę. Mimo młodego wieku ma pewne doświadczenie w pełnieniu tej jakże zaszczytnej funkcji. W Kronikach krwi Sydney zostaje przydzielona na pozór banalna misja. Ma chronić morojską księżniczkę Jill. W tym celu obie udają się do szkoły, która ma im służyć za schron. Towarzyszyć im będzie Keith – mówiąc potocznie – dwulicowy drań. Oraz Adrian dość upierdliwy, ale nadopiekuńczy typ. Nie byłby to tak skomplikowane, gdyby nie fakt, że na dobrą sprawę nie pochodzą z dwóch odmiennych światów i powinni się nienawidzić. Tymczasem… No właśnie zaczyna się komplikować… A to chyba dobrze, nie?

Owszem dobrze, gdyby nie fakt, że jakoś mnie to nie kręciło. Akcja się rozwija, ale powoli. Trochę się ślimaczy, a do tego brak mi było punktu zaczepienia. Elementu, który by mnie przyciągał jak magnes. Takiego wabika, który nie pozwalałby mi odłożyć książki z powrotem na półkę, a także przyciągał moje myśli cokolwiek innego bym nie robiła. Miałam wrażenie, że bohaterami w książce wcale nie są wampiry czy alchemicy, a zwykli nastolatkowe. Gdzie „abrakadabra czary i magia”? Tak wiem, alchemicy nie władają magią, ale zabrakło mi klimatu przypisanego fantastyce. Spodziewałam się porywającej akcji, gigantycznych problemów, a tymczasem były łzy nastolatki, miłosne błahostki i szczeniackie podrygi. Myślicie, że pastwię się bez powodu? Uważam tylko, że autorka nie wykorzystała potencjału fabuły. Mogło się tyle dziać… Niestety wyszło banalnie, płytko i nudnawo.

Żeby nie było do końca tak ponuro, to zaznaczę, że książkę warto przeczytać dla jej zakończenia. Muszę powiedzieć, że ostatnie strony czytałam z zapartym tchem. Nie na tyle jednak, abym skłonna była powiedzieć, tak - chcę przeczytać kolejny tom.

Jak się okazało nie ma pewniaków. Książka, które na dobrą sprawę powinna mi się podobać, bowiem w pełni wpisuje się w moje zainteresowania czytelnicze, kompletnie mi nie podeszła. Owszem przeczytałam Kroniki krwi Richelle Mead, ale trwało to trzy dni! Uwierzcie nie jest to średni czas, jaki poświęcam na lekturę książki. Jakby tego było mało, mowa o tytule, który zbiera same...