Albahari jest jednym z tych autorów, którzy sztukę pisania o 'niczym' wynieśli na szczyty. z wyjątkiem oczywiście ‘Götza i Meyera’, ale to zupełnie inna opowieść...
dobrze, jeśli ktoś jest na to przygotowany. ja byłam i do połowy lektury spokojnie dałam się nieść nurtowi beztroski, wobec braku jakiejkolwiek konieczności myślenia i analizowania.
od połowy już nie było tak różowo – wróciły motywy przewodnie twórczości Albahariego czyli samotność, wyobcowanie i brak komunikacji między ludźmi. jakby każdy żył na własnej planecie, mówił własnym językiem i w ogóle nie odczuwał potrzeby znalezienia płaszczyzny porozumienia. wszyscy wkoło wyłącznie wyrażają własne poglądy i artykułują problemy, nikt nikogo nie słucha.
samotność wyziera zewsząd – jest wśród najbliższych, w związkach, między przyjaciółmi…
niby nic zaskakującego i ogólnie dość wysoki poziom abstrakcji.
jednak dla czytelników po raz pierwszy stykających się z twórczością Albahariego, zarówno ze względu na tok myślenia autora jak i na sposób narracji pozycja może wydać się niestrawna. sama nie wiem…

Albahari jest jednym z tych autorów, którzy sztukę pisania o 'niczym' wynieśli na szczyty. z wyjątkiem oczywiście ‘Götza i Meyera’, ale to zupełnie inna opowieść...
dobrze, jeśli ktoś jest na to przygotowany. ja byłam i do połowy lektury spokojnie dałam się nieść nurtowi beztroski, wobec braku jakiejkolwiek konieczności myślenia i analizowania.
od połowy już nie było tak...

Choć trudno mi było się wdrożyć w ten styl pisania, to nie żałuję poświęconego czasu, gdyż książka ma swoje silne przebłyski myślowe. Doceniam eksperymenty z formą i próbę uchwycenia wrażeń ulotnych.

Choć trudno mi było się wdrożyć w ten styl pisania, to nie żałuję poświęconego czasu, gdyż książka ma swoje silne przebłyski myślowe. Doceniam eksperymenty z formą i próbę uchwycenia wrażeń ulotnych.