Typowy trójkąt miłosny, czyli kobieta rozdarta między grzecznym chłopcem, a nieokrzesanym macho. Standardowa babska książka i stereotypowa historia dla kobiet, które w życiu nie czekają już na nic więcej. Oraz… Jedna szurnięta osiemdziesięciolatka.

Dlaczego w ogóle sięgnęłam po tę książkę? Zupełnie przypadkowo w rozmowie ze znajomą wyszło, że książka jest bardzo podobna do „Kim, do diabła, jest Anita” (link), więc zapragnęłam to sprawdzić. Na pewno nie byłam rozczarowana.

W tej ponad czterystustronicowej książce czytamy o perypetiach szalonej osiemdziesięciolatki Eustaszyny, a w zasadzie Jadwigi Krzewicz – Zagórskiej (bo takie jest jej prawdziwe imię i nazwisko) oraz bratanicy jej męża - Marcelinki. Dla starszej pani nie ma rzeczy niemożliwych. Załatwienie sobie wizyty u lekarza przez samą panią minister? Pestka. Obrót nieruchomościami? To dla niej drobiazg. A może podróż do domu swojego idola Adama Małysza? Bez wątpienia nasza zwariowana bohaterka zrobi to bez mrugnięcia okiem. Do tego stoi przed nią ważne zadanie, które jak możecie się już domyślić, sama przed sobą postawiła. Musi wybrać partnera godnego Marcelinki.

Można by się tutaj przyczepić do jednolitego sposobu wypowiedzi bohaterów. Nieważne, czy była to staruszka, dojrzała kobieta, młody mężczyzna, czy jeszcze inny zwyczajny przechodzień, wszyscy wyrażali się łudząco podobnie. I tak jak mówię, można by się do tego przyczepić. Ale po co niszczyć sobie obraz całości jakimiś niuansami? Nic nam po tym, że będziemy narzekać na styl autorki, skoro i tak nic tym nie zmienimy.

Zdarzało się też, że czytelnik mógł mieć odrobinę zagmatwany umysł. Chwilami można było zauważyć panujący w książce chaos. Autorka bowiem, pisząc książkę, chyba zapominała o niektórych już nam przybliżonych tematach i trafiały się powtórzenia lub zmieniały się fakty. Ale nawet to raptem nieznacznie wpłynęło na moją opinię.

Nie byłabym sobą, gdybym nie napisała o okładce. Bardzo kobieca, ale w zasadzie zupełnie niezwiązana z treścią, co dla mnie jest nie do przyjęcia. Normalnie nawet bym nie spojrzała na tak oprawione dzieło. Wolę raczej mroczniejsze klimaty, ale najważniejsze jest przecież wnętrze. W tym wypadku powiedzenie „nie oceniaj książki po okładce” jest jak najbardziej adekwatne.

Cieszę się, że przeczytałam coś, po co zwykle nie sięgam, bo wrażenia czytelnicze wywołane przez lekturę były mi dotąd nieznane. Miło było oderwać się od obowiązków i poczytać coś na luzie, kompletnie dla relaksu, bo książka nie wymaga zbytniego zaangażowania. Serdecznie się uśmiałam przez dwa dni, w trakcie których pochłonęłam całość.Podsumowując – książka nie należy do wybitnych, ale jest doskonałym lekarstwem na stres. Bawi do łez i głęboko relaksuje.

Zachęcam wszystkich, bo nieczęsto spotyka się taką lekkość pióra.
___________________________________________
Na bardziej szczegółową recenzję i dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: https://atramentowaprzystan.blogspot.com/2018/10/38-przypadki-pani-eustaszyny-maria.html

Typowy trójkąt miłosny, czyli kobieta rozdarta między grzecznym chłopcem, a nieokrzesanym macho. Standardowa babska książka i stereotypowa historia dla kobiet, które w życiu nie czekają już na nic więcej. Oraz… Jedna szurnięta osiemdziesięciolatka.

Dlaczego w ogóle sięgnęłam po tę książkę? Zupełnie przypadkowo w rozmowie ze znajomą wyszło, że książka jest bardzo podobna do...