Oceniam nie samo opowiadanie, ale i fakt, że znajduje się na liście lektur dla szóstoklasistów. Bardzo popieram ten wybór.

Na przykładzie Kozery, syna emigranta sprzed pierwszej wojny światowej, Dąbrowska pokazuje, czym jest patriotyzm pozbawiony ksenofobii i megalomanii narodowej. Że można czuć dumę i przynależność względem więcej niż jednego kraju.

Minus jedna gwiazdka za bardzo infantylny styl Dąbrowskiej, który dzieciom niewiele ułatwia czytanie, a właściwie z grupy czytelników wyklucza dorosłych.

PS. Przeczytałam tę książkę, bo dziecko sąsiadów miało ją zadaną na lekturę. A ja obiecałam, że z nim porozmawiam. Przepytałam to dziecko, pytam o główne zagadnienie, podpowiadam,m że patriotyzm. I słyszę:
- ja nie jestem patriotą, to może dlatego mi się nie podobało.
Ręce opadają. Kiedy dzieciak nastoletni z dumą mówi, że nie jest patriotą. Ręce opadają, bo czego to dziecko w domu się uczy, jeśli nie miłości dla tego, co bliskie? Żal mi go.

Oceniam nie samo opowiadanie, ale i fakt, że znajduje się na liście lektur dla szóstoklasistów. Bardzo popieram ten wybór.

Na przykładzie Kozery, syna emigranta sprzed pierwszej wojny światowej, Dąbrowska pokazuje, czym jest patriotyzm pozbawiony ksenofobii i megalomanii narodowej. Że można czuć dumę i przynależność względem więcej niż jednego kraju.

Minus jedna...