Zbiór, który trafił w moje ręce zawiera opowiadanie: "Marcin Kozera" oraz zbiór pt. "Uśmiech dzieciństwa", na który składają się: "Boże Narodzenie", "Janek", "Pies" i "Ptaki".

Marcina Kozerę musiałam poznać (w zasadzie spotkać po raz drugi w życiu, ale podkreślam, że z pierwszego spotkania w podstawówce nie pamiętam nic a nic), by zobaczyć, jak Dąbrowska ukazała rozdwojenie tożsamości u chłopca, który dorastają w obcym kraju dowiaduje się o swoim pochodzeniu. Co siedzi w głowie takiego dziecka? Co go martwi? Z czym się zmaga? Dziecko czuję wiele i próbuje wszystkie swoje problemy rozwiązać, choć nieraz są one zbyt ciężkie na jego barki. Bohaterowi na szczęście udaje się poznać siebie.

Kolejne opowiadania, choć należą do zbioru o nazwie "Uśmiech dzieciństwa", po.czesci nie mają nic wspólnego z uśmiechem. Są to opowiadania o dzieciach - z różnych perspektyw, w oparciu o rozmaite kwestie. "Boże Narodzenie" jest piękne, pachnące Gwiazdką, otulające ciepłem. "Janek" ukazuje, że nawet najsilniejsza chęć życia nie zawsze jest wystarczająca. "Pies" skupia się wokół zwierzaka i jego psich uczuć - niezwykle pięknie opisano tu więź między człowiekiem a pupilem. A "Ptaki"? Pachną wakacjami, dziecięca ciekawością świata, ale i smutkiem pomieszanie z tęsknotą.

Do Marii Dąbrowskiej raczej zawsze odnosiłam się z lekkim dystansem, ale coś w jej twórczości, nawet tak prostej jak ta, było.

Zbiór, który trafił w moje ręce zawiera opowiadanie: "Marcin Kozera" oraz zbiór pt. "Uśmiech dzieciństwa", na który składają się: "Boże Narodzenie", "Janek", "Pies" i "Ptaki".

Marcina Kozerę musiałam poznać (w zasadzie spotkać po raz drugi w życiu, ale podkreślam, że z pierwszego spotkania w podstawówce nie pamiętam nic a nic), by zobaczyć, jak Dąbrowska ukazała...