Z góry przepraszam wszystkich, którym ten tytuł bardzo się podobał za to co znajdą w mojej opinii.
Nie pierwszy (i z pewnością nie ostatni raz) zdarza mi się skrytykować książkę, którą większość osób przeczytała z nieukrywaną przyjemnością.
Ja tej przyjemności tu nie znalazłam i obawiam się, że była chyba bardzo głęboko "zakopana" pod obszernymi opisami często według mnie nic nie wnoszącymi do całości powieści. Rozumiem, że utrata pamięci może być dla człowieka czymś strasznym, szokującym, makabrycznym, frustrującym, przerażającym czy wręcz absurdalnym, ale irytowały mnie ciągłe opisy codziennych czynności mających na celu przypomnienie sobie poszczególnych rzeczy. Nasza bohaterka każdego dnia budzi się koło obcego według niej mężczyzny, żeby potem ze zdumieniem i szokiem dowiedzieć się, że to jej mąż, dodatkowo po telefonie od swojego lekarza dr. Nasha szuka pamiętnika, w którym okazuje się, że zapisuje swoje wspomnienia z całego poprzedniego dnia, żeby ich nie zapomnieć i nie musieć znowu na drugi dzień pytać o wszystko. Niestety i tak to robi, ciągle zadaje pytania o te same kwestie (po prostu nie może uwierzyć) i tak jest praktycznie do końca książki.

Miałam wrażenie, że nie mogła się rozkręcić. Codzienne czytanie w pamiętniku Christine codziennych i tych samych czynności, jak to codzienne przypomina sobie w taki sam sposób, kto jest kim, kim jest Ben, co jej powiedział, czy mówi jej prawdę itp. zaczynało mnie drażnić, wyglądało to gorzej niż sen wariata albo film "Dzień świstaka" do n-tej potęgi. Rozumiem, że osoba chora na amnezje może mieć takie problemy, ale ja miejscami nie dawałam rady i musiałam odkładać książkę tak się męczyłam podczas jej czytania.

Nie zaszokowało mnie zakończenie, ponieważ od połowy przypuszczałam taki rozwój spraw i znalazłam w końcu wytłumaczenie dla w miarę często pojawiających się we wspomnieniach bohaterki jej zbliżeń z mężczyznami, a to z mężem, a to z kimś innym.
Skrawek po skrawku poszczególne elementy układanki zaczęły się powoli dopasowywać tworząc w miarę spójną całość.

Książka ciężka,(bo i temat w niej przedstawiony wyjątkowo trudny), bardzo ciężko napisana i myślę, że niestety nie dla każdego. Za dużo w niej opisów, a za mało dialogu między bohaterami, którymikolwiek bohaterami.

Dochodzę do wniosku, że gdyby ta książka była filmem, to w takiej postaci chyba bym albo usnęła podczas jego wyświetlania albo wyszła w jego połowie, bo nie jest jak dla mnie pisana w ciekawy sposób. Okrzyknięta została doskonałym thrillerem psychologicznym, a ja wcale nie poczułam żadnej ekscytacji, podniecenia czy gęsiej skórki podczas jej czytania. :/ Miałam wrażenie, że to już gdzieś było, gdzieś już czytałam, oglądałam coś podobnego. Po skończeniu czułam się jeszcze bardziej sfrustrowana, zirytowana.

Nie polecam, ale zainteresowani niech próbują. Ja za pierwszym podejściem nie polubiłam się z panem Watsonem, może drugie będzie bardziej udane. Widać wszystko jest kwestią gustu. Kurcze, patrząc na opinie innych użytkowników LC odnoszę wrażenie, że czytałam zupełnie inną książkę... Może moja była akurat wybrakowana i zapomniano dodać w niej trochę więcej adrenaliny i akcji??? ;)

Z góry przepraszam wszystkich, którym ten tytuł bardzo się podobał za to co znajdą w mojej opinii.
Nie pierwszy (i z pewnością nie ostatni raz) zdarza mi się skrytykować książkę, którą większość osób przeczytała z nieukrywaną przyjemnością.
Ja tej przyjemności tu nie znalazłam i obawiam się, że była chyba bardzo głęboko "zakopana" pod obszernymi opisami często według mnie...