"Chcąc pomóc komukolwiek, NIE WOLNO kwestionować jego uczuć. Można starać się pokazać fakty i zdarzenia z innej perspektywy, można, a nawet trzeba ocenić sytuację pod kątem różnych rozwiązań, ale niczyim uczuciom zaprzeczać nie wolno".

Zagadnieniem depresji zainteresowałam się, gdy 4 lata temu sama w nią wpadłam, wdepnęłam, czy po prostu zachorowałam. Pani Woydyłło nie zagłębia się w detale problemu, jednak nawet powierzchowna analiza powinna niejednemu dać do myślenia. Delikatnie przedstawia i pokazuje nie tylko jak powinna się zachować osoba potencjalnie chora, która szuka ukojenia, ale także ci, którzy tego kogoś otaczają, bo często nawet nie zdajemy sobie sprawy, że ktoś obok nas tak bardzo może cierpieć.

Cytat powyżej idealnie ilustruje mój przypadek, gdy po zdiagnozowaniu u mnie depresji najbliższy mi człowiek, przyjaciółka stwierdziła, że "ty tak nie czujesz", "nie znasz tych uczuć", 'tobie się wydaje". Nazwała to obsesją, przesadą. Prawdopodobnie po prostu nie zdawała sobie sprawy z problemu, dlatego zostawiona sama sobie musiałam odnaleźć rozwiązanie moich problemów na terapii. W pojedynkę cholernie ciężko jest stawić czoła własnym demonom, słabościom, lękom, dlatego, moi drodzy, jeśli jest wśród Waszych znajomych ktoś, kto cierpi na depresję, to w żadnym wypadku nie pozostawiajcie go samemu sobie. Nie każdy ma na tyle siły, by samotnie stawić temu czoła, a samobójstwo nie jest rozwiązaniem. Po prostu... bądźcie przy nich i czuwajcie.

"Chcąc pomóc komukolwiek, NIE WOLNO kwestionować jego uczuć. Można starać się pokazać fakty i zdarzenia z innej perspektywy, można, a nawet trzeba ocenić sytuację pod kątem różnych rozwiązań, ale niczyim uczuciom zaprzeczać nie wolno".

Zagadnieniem depresji zainteresowałam się, gdy 4 lata temu sama w nią wpadłam, wdepnęłam, czy po prostu zachorowałam. Pani Woydyłło nie...