Czytałam tę książkę jako nastolatka i zrobiła ona na mnie ogromne wrażenie. Jest to publikacja typowo katolicka, będąca świadectwem człowieka, który w ciężkich doświadczeniach odnajduje drogę do Boga. Ja nie jestem najlepszym odbiorcą tego typu historii. Za mało we mnie pokory, dlatego zawsze podziwiam ludzi z silną wiarą, którzy potrafią unieść wszelkie cierpienia i znaleźć w nich sens. A historia Francka dla mnie jest z gatunku tych, które wołają o pomstę do nieba.

Chłopak, który stał się ofiarą pedofila, wyrasta na homoseksualistę i choruje na AIDS, nie wydaje się być kandydatem, którego Kościół mógłby postawić jako przykład człowieka głębokiej wiary. Ale postawa Francka wobec jago sytuacji zmieniła wielu ludzi wokół niego. I choć z jednej strony do tej pory moim pierwszym skojarzeniem z tą książką jest jakiś wewnętrzny sprzeciw wobec "boskiego planu", to z drugiej strony budujący jest fakt, że Kościół nie odrzucił osoby, którą w Polsce prawdopodobnie w najłagodniejszych słowach pewna część społeczeństwa określiłaby jako wynaturzenie.

Swoją drogą, dostałam tę książkę od mojej ultrakatolickiej cioci, która kilka lat później zabrała mi ją z półki, bo nie powinnam czytać o zboczeńcach...- ot, taka ciekawostka obyczajowa...Ech, ręki opadają.

I dlatego uważam, że należy czytać tego typu historie, by nie wydawać nazbyt uproszczonych opinii.

Czytałam tę książkę jako nastolatka i zrobiła ona na mnie ogromne wrażenie. Jest to publikacja typowo katolicka, będąca świadectwem człowieka, który w ciężkich doświadczeniach odnajduje drogę do Boga. Ja nie jestem najlepszym odbiorcą tego typu historii. Za mało we mnie pokory, dlatego zawsze podziwiam ludzi z silną wiarą, którzy potrafią unieść wszelkie cierpienia i...

świetna książka!!! polecam

świetna książka!!! polecam