Dobra książka. Łączy wydarzenia z teraźniejszości z wydarzeniami z przeszłości. Interesujące zakończenie.

Dobra książka. Łączy wydarzenia z teraźniejszości z wydarzeniami z przeszłości. Interesujące zakończenie.

Bardzo lubię ten styl i te pokręcone książki. Co prawda, dość szybko domyśliłam się kto zabił drugą ofiarę, ale nie wiedziałam dlaczego.
Polecam, ten autor jest naprawdę niesamowity :)

Bardzo lubię ten styl i te pokręcone książki. Co prawda, dość szybko domyśliłam się kto zabił drugą ofiarę, ale nie wiedziałam dlaczego.
Polecam, ten autor jest naprawdę niesamowity :)

Postacie wykreowane przez tego autora są arcydziełem. Pomimo, że kryminał z tego kiepski wątek obyczajowy jest naprawdę czymś wartościowym. Ciągle analizuje myśli, słowa postaci. Ta książka jest przede wszystkim o samotności jak wskazuje sam autor. O samotności każdego człowieka. O egoiźmie, który właściwie jest prowodyrem naszego istnienia. O tym jak ciężko żyć z 'bólem winy". O podstawowych różnicach między kobietą, a mężczyzną. O wychowaniu dzieci. To jest taka pozycja, która zostanie ze mną na długo. Mam wrażenie, że nic w wypowiedziach 6 przyjaciół nie jest przypadkowe.

Postacie wykreowane przez tego autora są arcydziełem. Pomimo, że kryminał z tego kiepski wątek obyczajowy jest naprawdę czymś wartościowym. Ciągle analizuje myśli, słowa postaci. Ta książka jest przede wszystkim o samotności jak wskazuje sam autor. O samotności każdego człowieka. O egoiźmie, który właściwie jest prowodyrem naszego istnienia. O tym jak ciężko żyć z 'bólem...

Chyba najlepsza część jak dla mnie.

Chyba najlepsza część jak dla mnie.

Wstrząsająca.

Tak jak napisali inni recenzenci - obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Przegadana. Ale i tak wstrząsająca. Po raz kolejny zwątpiłam w sens wszystkiego. O ludzkości nie da się nic dobrego powiedzieć.

Postać Marii prawie genialna. Germund też 'udany'.

I tylko te pytania - jedna kobieta poświęciła się dla 5 osób, ale tylko jedna z nich jest jej jakoś wdzięczna. Reszcie (w tym pastorowi) w ogóle nie przychodzi to na myśl (może poza jej partnerem). Oczywiście nie mamy wglądu w umysł każdego.

Jak to jest, poświęcać się dla innych wiedząc, że nie są tego w ogóle warci?

Wstrząsająca.

Tak jak napisali inni recenzenci - obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Przegadana. Ale i tak wstrząsająca. Po raz kolejny zwątpiłam w sens wszystkiego. O ludzkości nie da się nic dobrego powiedzieć.

Postać Marii prawie genialna. Germund też 'udany'.

I tylko te pytania - jedna kobieta poświęciła się dla 5 osób, ale tylko jedna z nich jest jej jakoś wdzięczna....

Akcja powieści dzieje się dwutorowo. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych dwudziestego wieku oraz obecnie, to jest około roku 2010. W 1975 zginęła tragicznie dziewczyna. Jej ciało znaleziono na dnie kamienistego, głębokiego wąwozu w środku lasu. Trzydzieści pięć lat później w tym samym wąwozie znaleziono ciało mężczyzny, który kiedyś był w związku z pierwszą ofiarą. Oba ciała znalazł ten sam człowiek.
Śmierć dziewczyny uznano za nieszczęśliwy wypadek, ale teraz, wobec zaistniałych okoliczności, prowadzący sprawę inspektor Gunnar Barbarotti i współpracująca z nim Eva Backman, zaczynają mieć wątpliwości. Muszą więc sięgnąć głęboko w przeszłość.

W połowie lat sześćdziesiątych do Uppsali przyjeżdżają z różnych stron Szwecji młodzi ludzie, którzy wkrótce się zaprzyjaźniają, choć ich plany i pomysły na dalsze życie są różne. Anna, Ricard, Tomas, Gunilla, Germund, Maria – początkowo w powieści chodzi głównie o nich, ich ewoluujące relacje, tworzące się związki. Ich psychologiczne portrety wydają się kompletne, czytelne i zrozumiałe. Ci młodzi, dwudziestoparoletni ludzie, dają się poznać i w zdecydowanej większości polubić. Zwróciłem na to uwagę po niedawnej lekturze „Chłopców z paranzy”, w której nawet główne postacie nie mają kompletnie żadnej osobowości, rozróżnia się je tylko po imionach i pseudonimach.
Bohaterów Nessera połączyła samotność i inne słabości, braki i kompleksy. W powieści (do czasu) wiodą oni zwyczajne życie z jego przyjemnościami i typowymi problemami. Trwa to, jak wspomniałem, do 1975 roku, kiedy to jedna z dziewczyn znaleziona zostaje martwa w wąwozie Gåsa. Według lokalnej legendy w tym miejscu rozstawali się z życiem ludzie starzy, kiedy nie chcieli być dłużej uciążliwym balastem dla rodziny i społeczności.

Barbarotti i Backman prowadzą śledztwo, dowiadując się o tej szóstce coraz więcej, poznając ich coraz lepiej. Skoro dwoje z nich zakończyło życie na dnie wąwozu Gåsa, to wykluczony jest zbieg okoliczności i nieszczęśliwy wypadek – policjanci szukają mordercy i motywu.

Z mojego punktu widzenia powieść ma jedną tylko wadę – jest za bardzo… szwedzka.

„Identyczne były w Mariestad i Töreboda; Ricard pomyślał, że tego typu małe domy mają w sobie coś rdzennie szwedzkiego. Jakąś prawość, ale też odrobinę melancholii. Coś jak sklep spożywczy Konsum w padającym deszczu”.

Jeśli nie wiem, a nie wiem, jak wygląda sklep spożywczy Konsum w padającym deszczu w Mariestad lub Töreboda i nie znam tych miejscowości, to trudno mi będzie sobie wyobrazić taką scenerię. Podobnych przypadków jest w „Samotnych” sporo. Oczywiście nie ma w tym żadnej winy autora; opisywał to, co znał i rozumiał. Nie pomogło mi nawet oglądanie zdjęć Töreboda w Internecie i opis tego miasta w Wikipedii.

Zaletą powieści jest wyjątkowo rozbudowana wielowątkowość. Kwestia, kto zabił i dlaczego, nie jest najważniejsza, co może wydawać się dziwne w powieści sensacyjnej. Rozwiązanie poznałem dopiero na ostatnich stronach książki i zupełnie mi to nie przeszkadzało. Natomiast jestem pewien, że taka właśnie konstrukcja „Samotnych” wywoła niezadowolenie i rozczarowanie wielu czytelników, którzy oczekiwali zapewne czegoś zupełnie innego, to jest zwyczajnej i typowej współczesnej powieści sensacyjnej, a nie poważnej i głębokiej historii psychologicznej z niewielkim elementem sensacji.

Przeczytałem recenzję Almosa* „Samotnych” i dzięki niej podejrzewałem, że powieść Håkana Nessera może być podobna do „Królestwa” Jo Nesbø, która też mi się podobała, właśnie dlatego, że kryminał nie był w niej pierwszoplanowy. Udało się w dużej mierze.

Doczytałem gdzieś, że „Samotni” to czwarty tom z sześciu jak dotąd w serii przypadków inspektora Gunnara Barbarotti, więc niewykluczone, że sięgnę też po inne książki tego autora, kiedy znów mnie najdzie na tak specyficznie pisane powieści sensacyjne, bo też nie jest tak, że lubię i podobają mi się tylko takie. To specyficzne pisarstwo i nie dla każdego.



---
* https://lubimyczytac.pl/ksiazka/samotni/opinia/73677579

Akcja powieści dzieje się dwutorowo. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych dwudziestego wieku oraz obecnie, to jest około roku 2010. W 1975 zginęła tragicznie dziewczyna. Jej ciało znaleziono na dnie kamienistego, głębokiego wąwozu w środku lasu. Trzydzieści pięć lat później w tym samym wąwozie znaleziono ciało mężczyzny, który kiedyś był w związku z pierwszą...

Już od dawna miałem wrażenie, że dla Nessera formuła kryminału jest tylko pretekstem dla stworzenia ciekawej, stawiającej ważne pytania literatury. Obecna, książka, czwarta w cyklu z inspektorem Barbarottim jest na to mocnym dowodem. Zatem ci czytelnicy, którzy oczekują dynamicznego kryminału z wartką akcją, mogą się poczuć mocno rozczarowani, niemniej powtarzam, to świetna literatura.

Rzecz cała zaczyna się od śmierci mężczyzny, który spadł w lesie w przepaść, wygląda to na samobójstwo, ale jest jedna dziwna okoliczność. Oto 35 lat wcześniej dokładnie w tym samym miejscu spadła w przepaść ówczesna dziewczyna tego faceta. Wtedy uznano śmierć za nieszczęśliwy wypadek, zaś śmierć obecna wygląda na samobójstwo. Niemniej cała sprawa wygląda dziwnie, więc Barbarotti i jego współpracowniczka, Eva Backman usiłują zrozumieć czy za owymi wypadkami stoi jakiś sprawca.

Wątła intryga kryminalna jest pretekstem do przedstawienia ciekawej historii obyczajowej. Portretuje Nesser oto szóstkę przyjaciół: Ricarda, prowincjusza, który przybywa do Uppsali, miasta uniwersyteckiego, aby odbyć służbę wojskową, a potem studiować teologię; Annę, lewicową aktywistkę, narzeczoną Ricarda; Tomasa, przyjaciela Ricarda, który po wojsku studiuje ekonomię; Gunillę, która zerwała z długoletnim narzeczonym i przyjechała do Uppsali za Tomasem; siostrę Tomasa, Marię, która jest dziwna i studiuje na romanistyce; jej chłopaka, Germunda, który ma dwie pasje: matematykę teoretyczną i miłość fizyczną, tę drugą pasję dzieli z Marią. Zwracają uwagę świetne portrety psychologiczne tej szóstki.

Duża część książki to opowieść o życiu i relacjach owej szóstki do czasu pierwszej śmierci w 1975 r. Bardzo to dobrze napisane i fajnie mi się słuchało. Drugi wątek toczy się współcześnie, po drugiej śmierci, w 2010 r. Barbarotti i Backman prowadzą śledztwo, które idzie jak po grudzie. Przy okazji dowiadujemy się sporo o ich życiu rodzinnym, ona jest świeżo po rozwodzie, on po drugim ślubie, razem z żoną mają pod opieką 5 nastolatków.

W pewnym momencie ta pogodna obyczajowa opowieść nagle przekształca się w moralitet o sile rażenia tragedii greckiej: syci i zadowoleni z życia mieszkańcy Zachodu zostają poddani trudnej próbie moralnej, którą średnio zdają, od razu przychodzi mi na myśl zdanie Szymborskiej: „Jesteśmy tyle warci, na ile nas sprawdzono.”

Na dodatek mamy kilka poruszających wątków: dramat młodej kobiety, która straciła dziecko – poroniła; tragedię innej kobiety – ofiary zbiorowego gwałtu; dramat męża, którego ukochana żona doznała udaru. Wszystkie te wątki są znakomicie opisane. Na końcu zaś rozwiązanie zagadki kryminalnej jest nieoczekiwane, ale całkiem logiczne.

Powtórzę raz jeszcze: dla mnie książki Nessera są dobrymi powieściami współczesnymi stawiającymi ważne pytania, zaś intryga kryminalna jest tylko mało ważnym dodatkiem.

Słuchałem audiobooka w znakomitym wykonaniu Wojciecha Żołądkowicza.

Już od dawna miałem wrażenie, że dla Nessera formuła kryminału jest tylko pretekstem dla stworzenia ciekawej, stawiającej ważne pytania literatury. Obecna, książka, czwarta w cyklu z inspektorem Barbarottim jest na to mocnym dowodem. Zatem ci czytelnicy, którzy oczekują dynamicznego kryminału z wartką akcją, mogą się poczuć mocno rozczarowani, niemniej powtarzam, to świetna...

Czy istnieje społeczno -obyczajowy kryminał ? Stwierdzam, że tak. Parada osobowości szwedzkiego społeczeństwa , na przestrzeni prawie 40 lat, a domyślny wątek kryminalny raczej podkreśla zachodzące przemiany. Dochodzenie rzeka płynie spokojnym nurtem i wzbudza poczucie niepokoju śledczych. To nie problem zbrodni i kary , to sprawa akceptacji iż nie ma ludzi bez skazy.Warto przeczytać może jeszcze raz ?

Czy istnieje społeczno -obyczajowy kryminał ? Stwierdzam, że tak. Parada osobowości szwedzkiego społeczeństwa , na przestrzeni prawie 40 lat, a domyślny wątek kryminalny raczej podkreśla zachodzące przemiany. Dochodzenie rzeka płynie spokojnym nurtem i wzbudza poczucie niepokoju śledczych. To nie problem zbrodni i kary , to sprawa akceptacji iż nie ma ludzi bez skazy.Warto...

Bardzo dobra kolejna cześć serii. Zgadzam się z opiniami, że bardziej to książka obyczajowa niż kryminał, co w niczym jej nie umniejsza. Tak naprawdę przez prawie całą historię nie wiemy nawet, czy doszło do przestępstwa, samobójstwa czy nieszczęśliwego wypadku.

Bardzo dobra kolejna cześć serii. Zgadzam się z opiniami, że bardziej to książka obyczajowa niż kryminał, co w niczym jej nie umniejsza. Tak naprawdę przez prawie całą historię nie wiemy nawet, czy doszło do przestępstwa, samobójstwa czy nieszczęśliwego wypadku.

Trochę się wynudziłam, historia nie wciągnęła

Trochę się wynudziłam, historia nie wciągnęła