Pod każdym względem znakomita. Chociaż dla osób, które wcześniej styczności z analizą filmu nie miały, w pierwszej chwili wydać może się zupełnie nieprzydatna, po czasie zaczyna się ją bardzo mocno doceniać. Dlaczego? Otóż to jedna z tych książek, której nie można uznać za klasyczny podręcznik. Pojawia się co prawda jasny podział na poszczególne szkoły analizy, na możliwe drogi, które wybrać można próbując "ugryźć" film. Równocześnie jednak każda z nich przedstawiona jest w sposób dość lakoniczny. Nie ma żadnej instrukcji, która tłumaczyłaby krok po kroku, jak napisać analizę dźwięku i obrazu, czy analizę postaci. Zamiast tego, pojawia się jedynie długa lista mnożących się pytań, całe potoki przypisów, masa odnośników do źródeł bibliograficznych i mnóstwo ilustracji. Będąc studentem stojącym przed wyzwaniem napisania pierwszej poważnej analizy, można się oczywiście na to pieklić. Ale tylko przez kilkanaście pierwszych stron. Zaraz po nich przychodzi bowiem moment, w którym pojawia się zachwyt nad tym, jak bardzo ta lakoniczna forma odbiorcę "otwiera", ucząc przede wszystkim uwagi i wrażliwości na film - a niewiele więcej potrzeba, żeby znaleźć odpowiedni klucz do jego odczytania. Inną ważną nauką płynącą z lektury książki Aumonta i Marie, jest bowiem to, że nie ma jednego słusznego na film spojrzenia i śledzić należy przede wszystkim to, co najwyrazistsze wydaje się w nim dla nas. Reszta przyjdzie sama.

Pod każdym względem znakomita. Chociaż dla osób, które wcześniej styczności z analizą filmu nie miały, w pierwszej chwili wydać może się zupełnie nieprzydatna, po czasie zaczyna się ją bardzo mocno doceniać. Dlaczego? Otóż to jedna z tych książek, której nie można uznać za klasyczny podręcznik. Pojawia się co prawda jasny podział na poszczególne szkoły analizy, na możliwe...