Do książki zachęcił mnie...tytuł.
Pewnie nie jednej i nie jednemu z nas zdarzyło się "coś" takiego (miłość? zakochanie? zauroczenie? a może tylko fascynacja oparta na cielesności?) w życiu, co można by właśnie określić "Spóźnieni kochankowie".

Książka sama w sobie nie powaliła mnie na kolana i nie spowodowała że zarwałam przez nią jakąś noc, wręcz przeciwnie "męczyłam" ją przez prawie 2 tygodnie, jednak ostatnie 100 stron czytałam już szybciej, aby dowiedzieć się co też się stanie z bohaterami.

On ma swoje życie (dobrą pracę,rodzinę) i 50siątkę na karku, Ona niewidoma,samotna po 70siątce,mieszkająca w Paryżu... a jednak coś się między nimi zrodziło. Co takiego i jak wielkiego to tak naprawdę każdy czytelnik musi określić sam. Jak dla mnie było to zjednoczenie wizji świata (konkretnie mam tu na myśli wspólne malowanie obrazów przez bohaterów, ale także uczenie się wzajemnie tego jak widzi się to co dzieje się wokół), przeplatane wspólnymi nocami... cóż, chyba spotkałam lepsze historie miłosne,chodź ta też ma w sobie "coś".

Autorowi na pewno nie mogę zarzucić słabych opisów, jak dla mnie każda poruszana myśl była wystarczająco rozpisywana aby zaspokoić ciekawość czytelnika.

Czy polecam...chyba tak, w końcu miłość aż do śmierci (a nawet dłużej zapewne) i to w Paryżu...czemu nie :)

Do książki zachęcił mnie...tytuł.
Pewnie nie jednej i nie jednemu z nas zdarzyło się "coś" takiego (miłość? zakochanie? zauroczenie? a może tylko fascynacja oparta na cielesności?) w życiu, co można by właśnie określić "Spóźnieni kochankowie".

Książka sama w sobie nie powaliła mnie na kolana i nie spowodowała że zarwałam przez nią jakąś noc, wręcz przeciwnie "męczyłam" ją...