Z Whartonem miałam tak, że oczywiście nazwisko było mi dobrze znane, wiedziałam, co pisarz napisała i wiedziałam, że kiedyś to przeczytam, może poczekać na później. Ale tak się złożyło, że moja przyjaciółka wcisnęła mi "Spóźnionych kochanków" ze słowami: musisz to przeczytać.
A że akurat nie czytałam nic innego (bajek dla Antonówki nie liczę), stwierdziłam, że oto chyba nadszedł czas pana Williama.


Przyznam, że początek mnie nie pochłonął, czytałam po prostu kolejne strony, aż w końcu zaczęło robić się coraz ciekawiej, po mniej więcej 50 stronie przepadałam. Nie mogłam doczekać się chwili spokoju, kiedy wreszcie będę mogła wziąć książkę i przenieść się na urokliwe uliczki Paryża, by spotkać tam Mirabelle i Jacques'a.
Ci bohaterowie spotkali się przypadkiem, a okazało się, że czekali na siebie całe życie.

Jacques (który tak naprawdę ma na imię John), amerykański biznesmen, porzucił pracę w korporacji, gdy okazało się, że jego żona ma romans. Całe swoje dotychczasowe życie spakował w jedną torbę; wszystko zostawił rodzinie, a sam postanowił zamieszkać na ulicach Paryża, aby wreszcie oddać się temu, co naprawdę kocha, czyli malarstwu. Nie było mu łatwo - nie dojadał, chodził niedomyty i sypiał na strychu starej kamienicy.

Mirabelle to stara niepozorna kobieta. Kocha gołębie, zna języki obce, gra na klawesynie, uprawia jogę. I jest niewidoma.

Gdy pewnego wczesnowiosennego dnia wpada na Johna i jego sztalugi odmienia ich los.
Malarz, który do tej pory nie utrzymywał żadnych znajomości zainteresował się starszą niewidomą kobietą, intrygowało go to, jak świetnie radzi sobie w codziennym życiu. Wielu ludzi może nawet nie zauważać jej ślepoty.
Ona natomiast zakochała się w Johnie od pierwszego wejrzenia (jakkolwiek to brzmi w zaistniałej sytuacji).

Mirabelle zaprosiła Jacques'a na obiad, potem kolejny i znów. Później zaproponowała mu, aby u niej zamieszkał.
Następnie zaczęli wspólnie malować, to wtedy talent Jacques'a rozkwitł w pełni. Jak można malować razem z osobą niewidomą? Trzeba umieć słuchać, dzięki swojemu wzrokowi i opowieściom Mirabelle o poszczególnych miejscach powstawały obrazy spektakularne. Pełne magii i uroku. Wharton jako malarz, doskonale przelał na papier opis danego obrazu, tak, by czytelnik zamykając oczy widział go w całej okazałości .
Przyjaźń 71-letniej kobiety i 49-letniego mężczyzny stopniowo, bardzo niewinnie i powoli przeradza się w coś innego, nie w zwykły romans, a w coś tak subtelnego i sensualnego, że trudno to ubrać w słowa.

Żeby dowiedzieć się jak kończy się historia kochanków musicie sięgnąć po książkę. Myślę, że warto. Ja się nie zawiodłam.

http://subiektywinie.blogspot.com/

Z Whartonem miałam tak, że oczywiście nazwisko było mi dobrze znane, wiedziałam, co pisarz napisała i wiedziałam, że kiedyś to przeczytam, może poczekać na później. Ale tak się złożyło, że moja przyjaciółka wcisnęła mi "Spóźnionych kochanków" ze słowami: musisz to przeczytać.
A że akurat nie czytałam nic innego (bajek dla Antonówki nie liczę), stwierdziłam, że oto chyba...