Nazwisko Minier – kolokwialnie mówiąc – chodziło za mną bardzo długi czas. Jego rodak, JC Grange zalicza się do moich ulubionych autorów, inni znani mi Francuzi to w miarę niezły Chattam, jest Bauwen, jest Karine Giebel… Nie czytałem nigdy Lemaitre’a, ale w przyszłości trzeba to nadrobić. Teraz przyszedł czas na Miniera. „Bielszy odcień śmierci” przeczytany, i muszę przyznać że jestem mile zaskoczony. Do najlepszych książek Grange’a może trochę mu brakuje, ale od większości znanych mi książek Chattama jest na pewno lepszy. Powieść ta nie ma jakiejś zapierającej w piersiach dech akcji, śledztwo toczy się dość wolno, ale jedno nie ulega wątpliwości – wciąga konkretnie. Do tego musowo trzeba wspomnieć o scenerii – książka posiada bardzo adekwatny tytuł; ta powieść jest naprawdę „biała”, biel śniegu wyziera praktycznie z każdej kartki, i naprawdę potrafi przytłoczyć. Autorowi należy się duży plus. Nie da się też nie zauważyć pewnej analogii z cyklem powieści Thomasa Harrisa – u niego Hannibal Lecter, u Miniera z kolei Julius Hirtmann – dwaj „prominentni psychopaci” osadzeni w specjalnych miejscach przeznaczenia. Kolejny plus za zakończenie – chodzi mi o osoby które stały za wszystkimi zabójstwami w powieści. Dwa słowa o głównym bohaterze powieści, Martinie Servazie. Cóż, do końca jego postać za bardzo mi nie podeszła. Jest taki trochę ślamazarny, trochę nieporadny, aczkolwiek na pewno szybko kojarzy fakty. Jego zachowanie ma swoje wytłumaczenie na kartach książki, ale mnie nie przekonuje. Podobnie ma się sprawa z jego relacjami z córką Margot - jak dla mnie troszkę tego za dużo w książce.
Na koniec dodam, że moje pierwsze spotkanie z Minierem i Servazem na pewno nie będzie ostatnim, a do kolejnego dojdzie chyba już niedługo…

Nazwisko Minier – kolokwialnie mówiąc – chodziło za mną bardzo długi czas. Jego rodak, JC Grange zalicza się do moich ulubionych autorów, inni znani mi Francuzi to w miarę niezły Chattam, jest Bauwen, jest Karine Giebel… Nie czytałem nigdy Lemaitre’a, ale w przyszłości trzeba to nadrobić. Teraz przyszedł czas na Miniera. „Bielszy odcień śmierci” przeczytany, i muszę...