Niektóre książki mimo upływu lat są ponadczasowe w swoim przekazie. Czasem nie mogę wyjść z podziwu jak bardzo! Dziś rozpoczęłam i dziś zakończyłam lekturę małego wielkiego dzieła – liczy sobie sto dwadzieścia stron, ale przekaz ma ogromny.

O jakim tytule mówię? O powieści wydanej w tysiąc dziewięćset trzydziestym siódmym roku przez jednego z czołowych, amerykańskich pisarzy, uhonorowanego w 1962 roku literacką nagrodą Nobla, Johna Steinbecka pt. Myszy i ludzie. Oczywiście już dawno temu słyszałam dużo dobrego o jego twórczości, ale dopiero teraz przyszło mi się z nią zaznajomić – cóż, lepiej późno niż wcale, jak mawiają.

Historia ta opowiada o pewnej niezwykłej przyjaźni – George’a Miltona i Lenniego Smalla. Jeden silny i odpowiedzialny, drugi to istne zaprzeczenie własnego nazwiska – wysoki, nieświadomy swojej krzepy, opóźniony w rozwoju człowiek. Życie tych dwojga, to podążanie od rancza do rancza, by zarobić trochę pieniędzy i zapewnić sobie wikt w trudnych czasach kryzysu w Stanach Zjednoczonych. I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że nieporadność Lenniego oraz jego niesamowita siła fizyczna już nieraz doprowadzały tę dwójkę do poważnych kłopotów. Tym razem miało być inaczej, tym razem Lennie miał się w pełni słuchać swojego przyjaciela, miał nie mówić za dużo i nie wychylać się niepotrzebnie. Miał…

Zwieńczenie opowieści Steinbecka nie tyle mnie zaskoczyło, co wyraźnie uwierało (jeśli tak to mogę nazwać). Nie tak to powinno było się zakończyć. Choć z drugiej strony, czy było lepsze rozwiązanie? Trudno odpowiedzieć na to pytanie.

Łatwo natomiast docenić walory historii jak i niebywałego talentu pisarza. Już na dzień dobry przywitała mnie jego wielka staranność i dbałość o szczegóły. Do tego imponująca obrazowość opisów miejsca wydarzeń – nie do wiary, że w tak krótkiej formie zdołał on zawrzeć tak wiele detali, tym samym nie nużąc nimi czytelnika. Kolejny plus, to bardzo dobre odwzorowanie emocji bohaterów, jak i kreacja ich samych. Jednak to z czego książka słynie najmocniej, to bardzo dobre odwzorowanie problemów, z którymi borykała się ówczesna Ameryka (i tak naprawdę nie tylko ona) tj. kryzys, który zabierał ludziom możliwość godnego życia, ale który nie zabijał marzeń. Ponadto – nietolerancja wobec słabszych fizycznie czy ludzi o innych kolorach skóry. No i wreszcie mówi ona też o pięknej przyjaźni – takiej, która zdarza się raz na milion, tej prawdziwej.

Na początku mojej opinii wspomniałam o ponadczasowości dzieła Steinbecka i nadal to podtrzymuję, bo kto z nas nie marzy o godnym życiu? Kto z nas, nie boi się o jutro? Jak silny jest w dzisiejszych czasach problem nietolerancji na wielu płaszczyznach? No i wreszcie, kto nie marzy o prawdziwej przyjaźni, wsparciu w każdej chwili życia przez kogoś, kto nie zazdrości, nie chowa urazy i kto zrobi dla nas (a my dla niego) wiele? Chyba każdy…

Kto tak jak ja nie znał do tej pory pisarstwa Steinbecka niech to nadrobi – polecam serdecznie. Sama niebawem wrócę do jego twórczości, bo jest warta poświęcenia dla niej czasu.

Niektóre książki mimo upływu lat są ponadczasowe w swoim przekazie. Czasem nie mogę wyjść z podziwu jak bardzo! Dziś rozpoczęłam i dziś zakończyłam lekturę małego wielkiego dzieła – liczy sobie sto dwadzieścia stron, ale przekaz ma ogromny.

O jakim tytule mówię? O powieści wydanej w tysiąc dziewięćset trzydziestym siódmym roku przez jednego z czołowych, amerykańskich...