Było to moje 3ecie spotkanie z panią D. Chamberlain i muszę stwierdzić, że tym razem czuję się ZAWIEDZIONA. Po "Tajemnicy Noelle", gdzie sekrety wyskakiwały jak królik z cylindra i nadawały dynamizmu całej powieści, tak tutaj do hmm bodajże 180 str. NIC się nie dzieje. No może dzieje się, ale jest strasznie nudno i akcja jest rozwleczona.

Z początku było jeszcze OK, bo mogłam jakoś się utożsamić z matką tej dziewczynki co zaginęła, ale później nawet to nie ratowało tego, że po prostu było NUDNO. Styl pani Chamberlain troszkę pomógł przebrnąć przez te 180 str., by w końcu zaczęła się jakaś akcja.

Może powiem co nie co o bohaterach, a więc rodzice Janine (owej matki) no cóż ojciec siedział pod pantoflem mamusi, a mamusia to jędza, zero ale to kompletnie zero wsparcia miała Janine. Po części jej matkę rozumiem, bo w młodości Janine trochę szalała i też za swoją głupotę słono zapłaciła, ALE mimo wszystko powinni ją wspierać, a tu dosłownie CIĄGLE na każdej stronie słyszała od nich, a szczególnie od matki jaka to ona zła itp. itd. No straszne to było. A do tego jak się człowiekowi non stop to samo tylko innymi słowami klepie to już ma dość tego słuchać, a co dopiero czytać ;).

A jeśli chodzi o jej byłego męża to był on jeszcze w niej zakochany, ale trzymał sztamę z jej rodzicami (bo Janine taka "wspaniałomyślna" nie wspomniała, że to ON dopuścił się zdrady, i on ją o to poprosił, bo biedaczek tylko w teściach miał rodziców, więc nie chciał ich stracić - taa trzeba było o tym pomyśleć przed zdradą, ech).

I tak przez całą książkę czyta się o FRONCIE - mamusia i tatuś plus były mąż kontra Janine. Przyznacie, że to trochę za dużo na jedną osobę? A jednak jakoś znosiła to wszystko i dlatego chociażby ją nawet lubiłam.

Perełką wśród postaci był Lucas - bo o to chodziły słuchy w powieści, że a może to pedofil, a jak nie to czemu tak interesuje się Sophie (córeczką Janine). On był bardzo intrygujący i w sumie to chyba dla niego w większości czytałam dalej, bo chciałam odkryć a cóż to z jeden ;). I czy tutaj wyszło pani Diane? Hmm niby tak niby nie. Rozwiązanie może i rozsądne kim był, ale ja chyba oczekiwałam czegoś mroczniejszego hehe (kryminału mi się zachciało ;)

W sumie to angielski tytuł jest raczej optymistyczny "The Courage Tree", więc nie wiem skąd mi się wzięło, że a może coś tu będzie choć troszkę mrocznego. Chyba przez te zaginięcie, miałam nadzieję, że nie będzie to takie proste ;).

I tak wyszło, że przy ostatnich hm z 50 str. musiałam odpocząć od powieści i poszłam w kierunku szwedzkiego kryminału - musiałam zaspokoić potrzebę ;). Powiedzmy, że trochę mi wyszło, bo jednak tam też zalatywało obyczajówką, ale za to więcej się działo ;).

I skończyłam dzisiaj i jak na wrażenia po, to jednak słabo coś pani Diane tym razem wyszła powieść. Mam nadzieję, że inne będą w stylu "Tajemnicy Noelle" albo choć troszkę zbliżone, to je poratuje.

Powiem tak: Sami sprawdźcie, może ja jej nie doceniłam, a komu innemu się spodoba ;).

Było to moje 3ecie spotkanie z panią D. Chamberlain i muszę stwierdzić, że tym razem czuję się ZAWIEDZIONA. Po "Tajemnicy Noelle", gdzie sekrety wyskakiwały jak królik z cylindra i nadawały dynamizmu całej powieści, tak tutaj do hmm bodajże 180 str. NIC się nie dzieje. No może dzieje się, ale jest strasznie nudno i akcja jest rozwleczona.

Z początku było jeszcze OK, bo...