Zaczyna się świetnie. Wciągnęła mnie. Fajnie zbudowane napięcie pomiędzy gonieniem za kasą a poczuciem, że robi się coś nieważnego. Ten konflikt różnych motywacji napędzał pierwsze 50-100 stron.

Ale potem jest gorzej, a im dalej w las tym gorzej.
Po pierwsze nie da się lubić autorki tej książki. Jest zakłamana, egocentryczna, z poczuciem wyższości zbudowanym na jakichś niejasnych kompleksach, kierująca się moralnością Kalego, której nie rozpoznaje. Potępia "wszechobecną" pogoń za kasą i pracuje przez 10 lat w agencji reklamowej. Wkurza mnie też ten stereotypowy obraz facetów - płaskich, prymitywnych, sztywnych albo jakichś wypaczonych.

Autorka kreuje siebie na takiego wrażliwca. Kultura, poziom, arystokratyczne pretensje itp. A jak ktoś ją obraża w warsztacie samochodowym (mówiąc do niej "złotko"), to nie rozmawia z tym gościem, żę nie lubi takiej mowy, tylko wzywa szefa i go objeżdża zarówno szefa jak i tego mechanika w najgorszym stylu. Mnie takie rzeczy zawsze wprowadzają w depresję: moralność Kalego. To prymitywny poziom.

Druga potężna wada tej książki to jest zupełnie jakieś płaskie, polukrowane motywacje bohaterów. Mamusia zostawia córeczkę na plecach tatusia, bo "poszła za głosem wielkiej miłości" - szkoda, ze nie miłości do córki. Albo "realizuje się w pracy". Żałosne wyjaśnienie. Opowieść o jakiejś Jadzi, która wyszła za starego Niemca, którego majątek przylegał do jej obejścia z patriotyzmu, aby ten jego majątek odziedziczyć "na walkę powstańczą". LITOŚCI! To jest propozycja myślenia na poziomie zupełnie dla mnie niestrawnym.

Trzecia wada zaczyna się mniej więcej w 1/3 książki. Bohaterka już przeprowadziła się do super-sielskiego raju nad rozlewiskiem i zaczyna się... nudaaa. Nie dlatego, że życie na wsi jest nudne. Nie. Książka zaczyna być nudna - opisy potraw, banalnych rozmów i tych papierowych relacji między ludźmi. Przez to się brnie jak przez muł, mimo, że na poziomie warsztatowym książka nie jest zła.

Nie lubię też egocentryzmu autorki, który przewija cały czas się przez tę powieść. Przykład. Bohaterka ma coś bardzo ważnego do powiedzenia mężowi, chce ich relacje omówić, coś ich oddziela. Więc dzwoni do niego i każe mu do siebie przyjechać nad rozlewisko. Ale mąż nie widzi powodu, co to za nagły telefon? Więc on jest nieczuły. Oczywiście ona nie zapakuje się do swojego auta i nie pojedzie do niego, bo ona jest wrażliwa i dlatego nie jedzie, a on nie jedzie bo jest niewrażliwy. Ten typ myślenia przyprawia mnie o depresję.

Dlatego mimo dobrego początku daję dwóję. Nie chcę czytać o tym jak to cały świat, oprócz tego, który swoją wspaniałą obecnością opromienia autorka, jest prymitywny, zły, płaski, głupi, sprzedajny i wyprany w wartości itp. Tak naprawdę wszystkie te wady można przypisać bohaterce tej powieści: zdradza, zaprzedaje swoje wartości, jest wroga wobec ludzi, korzy robią coś "złego", ckliwa, wredna i płytka. Czyli wszystkie wady, które tak surowo potępia.

Jak mąż z którym była ileśdziesiąt lat mówi jej że ma od lat kochankę, to ona reaguje jakby jej powiedział, ze ma nową komórkę - z życzliwą obojętnością. Nie! To przelało czarę goryczy. W tej ckliwej opowieści jest sporo ukrytego jadu, wredności. To wszystko przebija między wierszami, a ponieważ autorka nie ma ochoty tego zauważać, to książka staje się po prostu płytka. A więc nudna i ostatecznie głupia.

Dla mnie nie do strawienia, dobrnąłem do połowy.

Zaczyna się świetnie. Wciągnęła mnie. Fajnie zbudowane napięcie pomiędzy gonieniem za kasą a poczuciem, że robi się coś nieważnego. Ten konflikt różnych motywacji napędzał pierwsze 50-100 stron.

Ale potem jest gorzej, a im dalej w las tym gorzej.
Po pierwsze nie da się lubić autorki tej książki. Jest zakłamana, egocentryczna, z poczuciem wyższości zbudowanym na jakichś...