Z własnego doświadczenia wiem, że mając przed sobą książkę debiutującego pisarza nie zawsze jest się do niej przychylnie nastawionym. Zresztą nie ma się co dziwić. Jeśli chodzi o mnie, to moje oczekiwania względem pozycji o statusie "debiut" nie są zazwyczaj wygórowane, gdyż już na wstępie spodziewam się pewnych niedociągnięć, najczęściej dotyczących fabuły, lub nie do końca dopracowanego stylu. W przypadku "Honoru Złodzieja" nie było inaczej. A mimo to, coś skłoniło mnie do sięgnięcia właśnie po tę książkę.

Przyznam szczerze, że zauroczyła mnie sama okładka, która jak się później okazało, dokładnie odzwierciedla moje wyobrażenie o głównym bohaterze. Miła dla oka jest także czcionka, której rozmiar jest w sam raz- nie męczy wzroku, gdyż litery nie przypominają mrówek, a także nie próbuje swoją wielkością fałszywie nadać książce objętości. Zaintrygowała mnie również wzmianka o samym autorze, który trzeba przyznać, potrafi przedstawić swoją osobę oraz proces powstania powieści w naprawdę oryginalny sposób. Jak już wcześniej wspomniałam, jest to jego debiutancka książka, której poświęcił 10 lat życia. Z jakim skutkiem? Takim, że na drugą część trylogii o Kamratach czeka z niecierpliwością coraz więcej miłośników fantasy. W tym także ja.

Głównym bohaterem powieści jest Drothe, Kamrat który należy do dość elitarnej grupy Nosów. Nazwa "Nos" ma tu istotne znaczenie, gdyż pracą Drothe'a jest przysłowiowe wciskanie go tam, gdzie nie powinien i zdobywanie jak najwięcej krążących po okolicy plotek oraz ich przesiew. Informacja jest dla niego kartą przetargową. Niespodziewanie, w mieście Ildrekka, ludzie z różnych organizacji Kamratów zaczynają się niepokoić, pogłoski o postaciach wręcz legendarnych mrożą krew w żyłach nawet największych szefów. I jak na złość, to właśnie Drothe ma za zadanie wyśledzić kto za tym wszystkim stoi. Mężczyzna nawet się nie spodziewa, że na głównym miejscu w całej intrydze jest pewna stara księga będąca w stanie obalić władcę Ildrekki, najpotężniejszego imperatora.

Książka tak wciąga już od pierwszych stron, że nie sposób się oderwać. Czytając ją można pomyśleć, że autor miał głowę pełną najróżniejszych pomysłów, które przelał na papier z taką częstotliwością, że powieść stała się nieprzewidywalna i intygująca. Cała intyga została bardzo dobrze przemyślana i opisana w taki sposób, że na pierwszy rzut oka nic nie jest ze sobą powiązane, funkcjonują tylko luźne elementy układanki, które dopiero w kulminacyjnym momencie układają się w zaskakującą całość. Czytelnik odkrywa poszczególne sekrety i tajemnice razem z głównym bohaterem. Pomaga w tym pierwszoosobowa narracja sprawiająca, że przemyślenia Drothe'a stają się równocześnie naszymi własnymi. Nie zawsze są one jednak trafne, o czym przekonujemy się kilka linijek dalej, kiedy to rapier, sztylet czy zaklęcia są niezbędnym minimum, a zdolność błyskawicznej oceny sytuacji i sprinterski bieg najlepszym rozwiązaniem. Wracając jednak do broni- sceny walki zostały opisane w sposób perfekcyjny i profesjonalny. Czasem można nawet nie do końca zrozumieć, co autor miał na myśli z powodu specjalistycznego słownictwa dotyczącego pewnych ruchów, pozycji i technik stosowanych podczas pojedynków. Jest to zapewne związane z doświadczeniem samego autora w dziedzinie sztuk walk i szermierce, o czym Hulick wspomina uchylając rąbka tajemnicy o swojej osobie. Pozostała część książki napisana jest językiem przystępnym i dynamicznym, ze specyficznym, sytuacyjnym poczuciem humoru i zawiera wiele celnych, ciętych ripost na miarę złodziei i magów. Warto wspomnieć także o występującej w powieści gwarze złodziejskiej, która nie jest taka zwykła, jak może się wydawać. Niektóre jej elementy zostały bowiem zaczerpnięte z autentycznego języka przestępczego "z różnych miejsc i epok, od elżbietańskiej Anglii aż po dwudziestowieczne podziemie Stanów Zjednoczonych" jak to tłumaczy autor na ostatnich kartach książki. Pozostałe słowa zostały oczywiście wymyślone przez Hulicka na potrzebę powieści.

Osobiście jestem książką zachwycona. Po krótkiej przerwie jaką zrobiłam ostatnio od wszelkiego rodzaju fantasy, ta pozycja powitała mnie tym, co w gatunku najlepsze i zachęciła do dalszego śledzenia historii Kamratów w następnych częściach cyklu. "Honor Złodzieja" polecam zarówno miłośnikom gatunku, jak i osobom dopiero raczkującym na wielkim podwórku zwanym fantasy.

Z własnego doświadczenia wiem, że mając przed sobą książkę debiutującego pisarza nie zawsze jest się do niej przychylnie nastawionym. Zresztą nie ma się co dziwić. Jeśli chodzi o mnie, to moje oczekiwania względem pozycji o statusie "debiut" nie są zazwyczaj wygórowane, gdyż już na wstępie spodziewam się pewnych niedociągnięć, najczęściej dotyczących fabuły, lub nie do...