Trafiając do domu na mokradłach przeczuwałam, że adwokata Arthura – który miał załatwić sprawy spadkowe pewnej klientki – nie czeka tam nic przyjemnego... zwłaszcza gdy nadchodzący przypływ i gęsta mgła odcinały opuszczoną posiadłość od świata. Tylko czy aby na pewno była opuszczona..? W ciemnościach wyobraźnia potrafi namieszać w głowie, a najmniejszy szelest powodować dreszcze. Przemykające cienie i przerażające krzyki we mgle nie zwiastowały niczego dobrego, a tajemnicza kobieta w czerni nie dawała o sobie zapomnieć...

Gdy myślałam, że najgorsze mam już za sobą wraz z antykwariuszem Adamem trafiłam do kolejnej opuszczonej posiadłości. Biały Dom był otoczony ogrodem, który kiedyś musiał być miejscem niezwykłym.. to w nim właśnie Adam poczuł, że ktoś chwyta go za rękę. Od tamtej chwili wszystko się zmienia. Próbując dowiedzieć się czegoś więcej o tym tajemniczym miejscu, jednocześnie zaczynają pojawiać się u niego ataki paniki i przerażające sny, a rączka chwytająca jego dłoń pojawia się coraz częściej...

Tak. To zdecydowanie moje klimaty. Zaczytywałam się w tych opowieściach z ogromną przyjemnością.. i duszą na ramieniu.
Taka nastojowa groza zawsze dobrze wpływa na moje czarne serduszko.

Trafiając do domu na mokradłach przeczuwałam, że adwokata Arthura – który miał załatwić sprawy spadkowe pewnej klientki – nie czeka tam nic przyjemnego... zwłaszcza gdy nadchodzący przypływ i gęsta mgła odcinały opuszczoną posiadłość od świata. Tylko czy aby na pewno była opuszczona..? W ciemnościach wyobraźnia potrafi namieszać w głowie, a najmniejszy szelest powodować...

Lekkie rozczarowanie - 6/10.

"Kobieta w czerni" była zbyt przewidywalna. Lektura dłużyła mi się. Trochę lepiej było z "Rączką" - tutaj był niezły twist pod koniec. Książka na "raz".

Lekkie rozczarowanie - 6/10.

"Kobieta w czerni" była zbyt przewidywalna. Lektura dłużyła mi się. Trochę lepiej było z "Rączką" - tutaj był niezły twist pod koniec. Książka na "raz".

Powieść grozy w mrocznym gotyckim klimacie. Książka składa się z dwóch tytułowych historii, w których główni bohaterowie – twardo stąpający po ziemi dżentelmeni, doświadczają mrożących krew w żyłach zdarzeń.

Autorka bardzo dba o to, aby zachować atmosferę niepokoju podczas lektury. To z pewnością jej się udało. Były momenty, gdy czytałam książkę z mocno bijącym sercem. W pierwszym opowiadaniu za nastrój w dużej mierze odpowiadały mroczne okoliczności przyrody. Niestety moim zdaniem, chwilami fabuła rozmywała się w kwiecistych opisach.

Drugie opowiadanie, bardziej współczesne, miało w sobie więcej z thrilleru psychologicznego, jednak nadal czytelnik może poczuć dreszczyk strachu. Główny bohater jest antykwariuszem, który podróżuje po świecie w poszukiwaniu białych kruków. Autorka mocno skupiła się na tym aspekcie fabuły, który, o ile jest bardzo ciekawy, o tyle spycha na dalszy plan główny, przerażający wątek opowiadania.

Oba opowiadania są świetnie napisane, atmosfera mroku i tajemnicy jest odczuwalna w każdym słowie. Jednak moim zdaniem fabuła mogłaby być lepiej dopracowana. Ciekawa pozycja z mocnym potencjałem na więcej.

Powieść grozy w mrocznym gotyckim klimacie. Książka składa się z dwóch tytułowych historii, w których główni bohaterowie – twardo stąpający po ziemi dżentelmeni, doświadczają mrożących krew w żyłach zdarzeń.

Autorka bardzo dba o to, aby zachować atmosferę niepokoju podczas lektury. To z pewnością jej się udało. Były momenty, gdy czytałam książkę z mocno bijącym sercem. W...

Posiadam wydanie jedynie "Kobiety w czerni" i tylko o niej mogę napisać parę słow.
Jest coś cudownie prostego w tej historii. Nowoczesne opowieści z tego gatunku lubią mieć zbyt wiele drugich den. Nie oczekujcie tutaj zawiłości, zagmatwania. Tutaj stawia się na budowanie atmosfery pełnej namacalnej grozy, niedomowień, poezji, smutku, ale i nadziei.
Jest coś tak bardzo niezwykłego w prostocie tej historii, ktora dzięki temu staje się jeszcze bardziej przejmująca i dotyka aż do zakamarków duszy.
Fani " Wichrowych wzgórz" czy " Kobiety w bieli" będą zachwyceni.
Pod powłoką esencjonalnej, nastrojowej powieści mroku opowiada się tutaj o stracie, żałobie, ale i o nadziei na lepsze jutro. Możemy poddać się smutkowi i żalowi aby zjadł nas nienawiścią i zazdrością. Możemy jednak też pozwolić aby stopniowo jaśniej patrzeć na swoją przyszłość.
To klasyka mrocznej, pełnej majaków i niedomówień pokrytej mgłą, wrzosem i solą morską, angielskiej historii.

Posiadam wydanie jedynie "Kobiety w czerni" i tylko o niej mogę napisać parę słow.
Jest coś cudownie prostego w tej historii. Nowoczesne opowieści z tego gatunku lubią mieć zbyt wiele drugich den. Nie oczekujcie tutaj zawiłości, zagmatwania. Tutaj stawia się na budowanie atmosfery pełnej namacalnej grozy, niedomowień, poezji, smutku, ale i nadziei.
Jest coś tak bardzo...

dwie powieści grozy w stylu literatury pięknej. To książka do delektowania się każdym słowem i opisem, nie ma tutaj wartkiej akcji czy niesamowicie zaskakującego zakończenia. Autorka swoimi opisami i powolnym budowaniem napięcia tworzy niepowtarzalny klimat zagrożenia.

dwie powieści grozy w stylu literatury pięknej. To książka do delektowania się każdym słowem i opisem, nie ma tutaj wartkiej akcji czy niesamowicie zaskakującego zakończenia. Autorka swoimi opisami i powolnym budowaniem napięcia tworzy niepowtarzalny klimat zagrożenia.

Kilka lat temu przeczytałem "Kobietę w czerni" po raz pierwszy i byłem zachwycony. Niedawno przypomniałem sobie ten klasyczny horror autorstwa Susan Hill i nadal robi dobre wrażenie, straszy zupełnie inaczej niż większość współczesnych powieści grozy. Jest klimat, jest niepewność i jednocześnie jakaś taka klaustrofobiczna ciasnota. I nadal przyjemnie obcowało mi się z zawartością "Kobiety w czerni", natomiast "Rączkę" przeczytałem po raz pierwszy i trochę się przy niej umęczyłem. Historia jest dość mocno rozwleczona, nie jest tak tajemnicza i intrygująca jak przygody Arthura Kippa (prawnika z "Kobiety w czerni"). Ciężko mi było odnaleźć grozę w tym opowiadaniu, może też dlatego, że niewiele się tutaj dzieje, a jeżeli już się dzieje to bardzo wolno i jakoś tak bez klimatu.
"Kobieta w czerni" - 8/10
"Rączka" - 4.5/10

Kilka lat temu przeczytałem "Kobietę w czerni" po raz pierwszy i byłem zachwycony. Niedawno przypomniałem sobie ten klasyczny horror autorstwa Susan Hill i nadal robi dobre wrażenie, straszy zupełnie inaczej niż większość współczesnych powieści grozy. Jest klimat, jest niepewność i jednocześnie jakaś taka klaustrofobiczna ciasnota. I nadal przyjemnie obcowało mi się z...

,,Kobieta w czerni" to klasyczna powieść grozy oddziałująca na wyobraźnię i emocje czytelnika.
Arthur Kipps, starszy mężczyzna, spędza Boże Narodzenie z drugą żoną Esmee i jej rodziną. Młodsze pokolenie, nieznające gier komputerowych, telewizji, internetu, znajduje sobie pomysł na uprzyjemnienie świątecznego wieczoru. Jeden przez drugiego prześcigają się w opowiadaniu makabresek o duchach, marach i widmach. Uznają w końcu że nadeszła pora, aby i dziadek Arthur uraczył ich również jakąś niesamowitą historią.
Staruszek jednak kategorycznie odmawia, tknięty nieprzyjemnym wspomnieniem. On osobiście naprawdę przeżył pewne mrożące krew w żyłach wydarzenie i poniósł ogromną, osobistą stratę... Postanawia, że te upiorne wspomnienia zachowa na zawsze tylko dla siebie.
Tą ponurą opowieść czytelnik poznaje, czytając retrospektywne wspomnienia Arthura z lat jego młodości.
Jako młody prawnik rozpoczynający zawodową karierę w jednej z londyńskich kancelarii, otrzymuje od przełożonego zlecenie.
Ma udać się do domu zmarłej klientki tej kancelarii, pani Drablow, w celu przejrzenia pozostawionych przez nią dokumentów, korespondencji, zapisków ostatniej woli. Młody Arthur jest też upoważniony do reprezentowania kancelarii na pogrzebie zmarłej wdowy.
Dom owej kobiety jest położony na nadmorskich trzęsawiskach, w miejscu zwanym ,,Węgorzowymi Mokradłami". To nieprzyjemne i zdradliwe miejsce, do którego prowadzi grobla nieprzejezdna podczas przypływu.
Arthur przybywa na miejsce i zajmuje się powierzonymi mu obowiązkami. Niebawem jednak doświadcza na własnej skórze czyjejś obecności w pozornie opuszczonym domu. Rytmiczne postukiwanie w zamkniętym pokoju, widmowe odgłosy kół powozu, krzyki przerażonego dziecka dochodzące z trzęsawisk. W końcu mężczyzna wprost wyczuwa, że ktoś oprócz niego jest obecny w starym domiszczu. Do tego niepokoi go widok odzianej w czerń, wymizerowanej kobiety na pogrzebie pani Drablow. Jego towarzysz, pan Jerome, agent nieruchomości, na widok owej damy jest bliski omdlenia, jakby przerażała go śmiertelnie...
Jaka tragedia wydarzyła się na Węgorzowych Mokradłach, jakie będą konsekwencje zaangażowania się Arthura w rozwiązanie tej tajemnicy? Polecam gorąco lekturę ,,Kobiety w czerni".
Autorka świetnie oddała atmosferę niepokoju, grozy, a potem wręcz horroru panującego w otoczeniu opuszczonego domostwa. I nie tylko tam. Wrażenie niepokoju sprawia już sam opis jesiennego, otoczonego nieprzeniknioną mgłą Londynu, gdzie pracuje i mieszka bohater. Myślę, że większość miłośników tych klimatów będzie usatysfakcjonowana zarówno fabułą, jak i entourage, w którym ma miejsce akcja tej ,,perełki" literatury.

,,Kobieta w czerni" to klasyczna powieść grozy oddziałująca na wyobraźnię i emocje czytelnika.
Arthur Kipps, starszy mężczyzna, spędza Boże Narodzenie z drugą żoną Esmee i jej rodziną. Młodsze pokolenie, nieznające gier komputerowych, telewizji, internetu, znajduje sobie pomysł na uprzyjemnienie świątecznego wieczoru. Jeden przez drugiego prześcigają się w opowiadaniu...

Nadnaturalne osaczenie…

„Kobieta w czerni. Rączka” to zbiór 2 minipowieści budowanych w klimacie klasycznej grozy.

„Kobieta w czerni” to historia zmarłej pani Drablow, jej tajemniczej posiadłości i Arthura – pracownika kancelarii, którego obowiązki zawodowe zmuszają do kilkudniowego pobytu w posiadłości na Węgorzowych Mokradłach. To czego tam doświadczy pozostanie w jego pamięci na zawsze…

Z kolei bohater „Rączki” – antykwariusz Adam, gubiąc się, trafia do Białego Domu. Domu, w którym w dłoń wsuwa mu się tytułowa mała rączka… Rączka, która od tej pory zaczyna go prześladować, gdziekolwiek się nie ruszy…

Zabierając się za opowieści Susan Hill i nie mając tła dotyczącego wydawania tych historii czy też samej autorki można dojść do wniosku, że oto trafiliśmy na klasykę grozy. Klimat i język, szczególnie „Kobiety w czerni”, przywodzi na myśl XIX-wieczną epokę wiktoriańską – zamglony krajobraz, bogactwo oddziałujących na wyobraźnię opisów, lekko podniosły styl. To jednowątkowe historie o duchach, wykorzystujące klasyczne motywy. Straszą tu nie tylko istoty paranormalne. Dreszcz grozy wywołuje także tło, w jakim autorka umieściła akcję opowieści, ale również niepewność – bo z siłami nadprzyrodzonymi na karku bohaterowie nigdzie nie mogą czuć się bezpiecznie… Historie te nie są nastawione na akcję, ale właśnie na klimat. A więc nie każdemu przypadną do gustu.

I choć opowieści te do pewnego stopnia są przewidywalne to styl Susan Hill rekompensuje wszystko. Zachwyca. Oczarowuje. Po prostu chce się go więcej. Także historie autorki to nie tylko przyjemność dla wyobraźni, to także uczta językowa i klimatyczna.

PS. Bardzo dobrze wypada też ekranizacja "Kobiety w czerni" z 2012r. z Danielem Radcliffem w roli głównej.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Nadnaturalne osaczenie…

„Kobieta w czerni. Rączka” to zbiór 2 minipowieści budowanych w klimacie klasycznej grozy.

„Kobieta w czerni” to historia zmarłej pani Drablow, jej tajemniczej posiadłości i Arthura – pracownika kancelarii, którego obowiązki zawodowe zmuszają do kilkudniowego pobytu w posiadłości na Węgorzowych Mokradłach. To czego tam doświadczy pozostanie w jego...

“Pragnąłem napełnić się całą tą ciszą i tajemniczym, wibrującym pięknem, wchłonąć obcą, słoną woń delikatnie przycupniętą na wietrze, wsłuchać się w najlżejsze nawet pomruki. Czułem, jak delikatnieje każdy z moich zmysłów, miałem też świadomość, iż to niezwykłe miejsce odciska głębokie ślady w moim umyśle i wyobraźni.”

Sięgnęłam po książkę “Kobieta w czerni. Rączka” Susan Hill ze względu na intrygujący opis oraz dobre wspomnienia związane z filmem zekranizowanym przed laty na podstawie pierwszego z opowiadań. Uwielbiam powieści grozy, więc z przyjemnością zagłębiłam się w te klasyczne historie. Czy spełniły moje oczekiwania? Nie do końca. Jednak nie żałuję przeczytania tej książki, gdyż spędziłam z nią kilka naprawdę miłych wieczorów.

Muszę przyznać, że od początku z wielką ciekawością śledziłam przebieg wydarzeń obydwu historii. Skupiają się one na wdzięcznym temacie duchów, który autorka zdołała rozwinąć w interesujący sposób. Bardzo podobała mi się warstwa psychologiczna książki, czyli wszelkie odczucia bohaterów względem budzących grozę wydarzeń, jakim stawiali czoła. Stworzony przez Hill mroczny klimat dodał tej historii specyficznej magii a kilka fragmentów wywołało we mnie spore emocje. Jednak mimo tego wszystkiego, czegoś mi tu zabrakło. Chyba najbardziej rzucał się w oczy brak szokujących wydarzeń i nadmierna jednostajność akcji. Na zakończeniach również odrobinę się zawiodłam. Uważam jednak, że pomimo tych kilku minusów “Kobieta w czerni. Rączka” Susan Hill to książka warta poznania. A nowe wydanie tych intrygujących opowiadań naprawdę robi wrażenie! 😊

“Pragnąłem napełnić się całą tą ciszą i tajemniczym, wibrującym pięknem, wchłonąć obcą, słoną woń delikatnie przycupniętą na wietrze, wsłuchać się w najlżejsze nawet pomruki. Czułem, jak delikatnieje każdy z moich zmysłów, miałem też świadomość, iż to niezwykłe miejsce odciska głębokie ślady w moim umyśle i wyobraźni.”

Sięgnęłam po książkę “Kobieta w czerni. Rączka” Susan...

Książka ta to tak naprawdę dwie niezależne od siebie historie. Łączy je jednak parę rzeczy, a są to przede wszystkim wyjątkowy klimat i okoliczności akcji. Oba utwory to świetny przykład gotyckich opowieści o duchach. Susan Hill umiejętnie buduje napięcie i grozę, a robi to w naprawdę wyrafinowany sposób, gdyż nawet bez okrucieństwa i rozlewu krwi czujemy ciarki na plecach.

Pierwsze opowiadanie to „Kobieta w czerni”. Młody adwokat, Arthur Kripp, zostaje wysłany do zapadłego miasteczka na północy Anglii, aby wziąć udział w pogrzebie klientki. Podróż służbowa przybiera nieoczekiwany obrót, a pobyt na Węgorzowych Mokradłach staje się koszmarem.
Przyznaję, że ta historia mnie szczerze oczarowała, a także przeraziła. Plastyczne i szczegółowe opisy wystarczą, aby wywołać u czytelnika gęsią skórkę. Klimat jest niesamowicie ciężki, niczym mgła nad bagnami okalającymi stare domostwo pani Darblow. Wykorzystanie narracji pierwszoosobowej sprawiło, iż czułam się, jakbym to ja brała udział w tych wydarzeniach, co jeszcze mocniej wpłynęło na moją wyobraźnię i potęgowało lęk.

Drugie opowiadanie to „Rączka”. Antykwariusz Adam Snow gubi się wracając wieczorem od klienta i natrafia na stare domostwo. Wchodząc na teren posesji nagle czuje, jak za dłoń łapie go dziecięca rączka. Od tego czasu w życiu Adama zaczynają się koszmary, napady lęku, a widmowa rączka nabiera złowieszczego charakteru. Mężczyzna postanawia odkryć tajemnicę Białego Domu.
Ta historia z lekka mniej przypadła mi do gustu, brakowało mi tutaj tego charakterystycznego klimatu z poprzedniego utworu, a samo opowiadanie nieco mi się dłużyło. Nie zmienia to jednak faktu, iż historia jest nad wyraz ciekawa oraz mroczna, a samo zakończenie, choć przewidywalne, jest satysfakcjonujące i obnaża całość zdarzenia

Książka ta to tak naprawdę dwie niezależne od siebie historie. Łączy je jednak parę rzeczy, a są to przede wszystkim wyjątkowy klimat i okoliczności akcji. Oba utwory to świetny przykład gotyckich opowieści o duchach. Susan Hill umiejętnie buduje napięcie i grozę, a robi to w naprawdę wyrafinowany sposób, gdyż nawet bez okrucieństwa i rozlewu krwi czujemy ciarki na plecach....