W „Autobiografii” Pelé zaprasza nas w podróż po swoim życiu. Opowiada o biednym dzieciństwie w prowincjonalnym Bauru, marzeniach o futbolowej karierze ku rozpaczy pragmatycznej matki Celeste i cichej aprobacie ojca Dondinho. O uganianiu się po ulicach z piłką zrobioną z gałganów i przewodzeniu drużynie Bosonogich. O zdobyciu trzech tytułów mistrza świata, namaszczeniu na króla futbolu, osiągnięciu statusu dobra narodowego. Wreszcie - o życiu w blasku fleszy i przegranych wojnach, prowadzonych na posadzie ministra sportu.
Bycie królem nie daje gwarancji na bezproblemowe życie i Pelé jest chwilami w swej autobiografii zaskakująco szczery. Jak wtedy, gdy wspomina o stawaniu się mężczyzną, o rozwodach, kochankach i nieślubnych dzieciach, o cenie, jaką w biznesie płacił za nadmierne zaufanie, którym obdarzał swoich wspólników, czy o rozpaczy z powodu konfliktów z prawem, w jakie popadał jego syn, Edinho.
Ta książka to także wyprawa do świata, którego już nie ma. Świata konserwatywnych zasad, w którym tytuł króla futbolu nie zwalniał od wojskowej służby ku chwale ojczyzny. Świata, w którym kolor skóry miał znaczenie, a przepustką do równego traktowania stawała się dopiero sława. Świata futbolu romantycznego, gdzie kontuzja odniesiona w trakcie gry budzi w przeciwniku nie żądzę krwi, lecz miłosierdzie, a sędzia uznaje gola, mimo że piłka nie wpadła do siatki. Bo akcja Pelégo była tak piękna.