Stało się. Przeczytałam Pieśń Lodu i Ognia.
Ten tom według mnie słabszy od poprzedniego. Nie spodziewałam się, że to powiem, ale "Uczta dla wron" okazała się dużo bardziej interesująca w ostatecznym rozrachunku (a rozkład postaci sugerował mi coś innego). "Taniec ze smokami", a zwłaszcza druga część, kręci się praktycznie tylko wokół Daenerys, której nie darzę zbyt wielką sympatią. W pewnym momencie miałam już serdecznie dosyć tego bałaganu w Meereen.
Zdecydowanie najlepszą częścią książki było obserwowanie, jak Theon wraca do zdrowia psychicznego. Gdy powiedział Ashy "człowiek musi pamietać, jak ma na imię" byłam z niego niesamowicie dumna. Martin świetnie pokazał jego walkę ze szkodami, które wyrządził mu Ramsay - nic nie dzieje się tu za szybko, zmiany zachodzą stopniowo i w pewnym momencie uświadamiamy sobie, że obserwujemy innego człowieka, niż jeszcze trzy rozdziały wcześniej. Był jeszcze jeden fragment, który sprawił mi niesłychanie dużo radości, mianowicie reakcja Cersei na wieść, że Jaime zamiast wrócić do niej, odjechał ku zachodzącemu słońcu z Brienne. Karma, moja droga, karma!!!
Atak na Jona o dziwo po mnie spłynął (prawdopodobnie dlatego, że wypłakałam już wszystkie łzy po finale piątego sezonu), zaskoczył mnie tylko tym, kiedy się wydarzył. Produkcja HBO trochę mnie oszukała, cały czas czekałam, aż Lord Dowódca wyruszy do Hardhome, a tu nagle "for the watch", kompletnie zbiło mnie to z tropu. Jeszcze nie do końca przetrawiłam, że to już, kiedy przerzuciłam stronę i zobaczyłam "książę Dorne umarł trzy dni pózniej". ALE, ŻE CO? Dochodzimy tutaj do tego, co w tym tomie zdziwiło mnie najbardziej. Nie wiem dlaczego, ale nawet przez sekundę nie przeszło mi przez myśl, że Quentyn może umrzeć. Nawet gdy poparzyły go smoki, nie przejęłam się tym, bo byłam pewna, że wyzdrowieje, no ale cóż. Martin dawno nikogo nie zabił (bo, jak się okazuje, Selmy jest przydatny! wow! Drodzy D&D, nadal zadaję sobie pytanie DLACZEGO), więc kogoś musiał. Bo Jon przecież ma się dobrze. On żyje, bo POV nie kłamie. Wiem to, wiem, tra-la-lem.

Stało się. Przeczytałam Pieśń Lodu i Ognia.
Ten tom według mnie słabszy od poprzedniego. Nie spodziewałam się, że to powiem, ale "Uczta dla wron" okazała się dużo bardziej interesująca w ostatecznym rozrachunku (a rozkład postaci sugerował mi coś innego). "Taniec ze smokami", a zwłaszcza druga część, kręci się praktycznie tylko wokół Daenerys, której nie darzę zbyt wielką...