Plan regularnego sięgania po powieści zaliczane do klasyki jest jednym z niewielu, jakie udaje mi się bez większego trudu wcielać w życie. Dzięki niemu poznałam już Bułhakowa, Fitzgeralda i Hawthorne'a, ale niewątpliwie najwspanialszym odkryciem ostatnich miesięcy jest dla mnie twórczość sióstr Brontë. Im więcej współczesnej literatury czytam, tym bardziej odczuwam tęsknotę za wspaniałym dziewiętnastowiecznym stylem, i uzmysławiam sobie, że powieści trzech sióstr-pisarek to prawdziwe perełki.

Pojawienie się w Wildfell Hall młodej wdowy wywołuje w sąsiedztwie liczne spekulacje, a jej tajemnicza i odrobinę aspołeczna natura wzbudza u niektórych antypatię. Ale nie u Gilberta Markhama, który jest Helen Graham wprost zafascynowany, i próbuje zdobyć jej względy. Bez powodzenia, niestety, ale skoro kobieta tak wyraźnie próbuje oszukać swego adoratora i siebie samą, podczas gdy nie ulega wątpliwości, że jej serce bije mocniej na myśl o Gilbercie, to coś się musi za tym kryć. I właśnie tę fascynującą historię losów pani Graham przedstawia Anne Brontë, i czyni to tak wprawnie, w tak onieśmielająco piękny sposób, że o "Lokatorce Wildfell Hall" nie można mówić inaczej niż z zachwytem.

To nie jest powieść napisana poetycko. Autorka, w przeciwieństwie do swej siostry, Emily, nie urozmaica tekstu wyszukanymi środkami stylistycznymi ani mnogością elementów skłaniających do refleksji, co bynajmniej nie jest wadą książki ani zwyczajnym zaniedbaniem. Anne miała bowiem dar, który po dziś dzień jest doskonale zauważalny w jej twórczości, a mianowicie: cudownie potoczysty, barwny język, umiejętność idealnego dobierania słów do danej powieściowej sytuacji. Jednak ten wyrafinowany styl nie przyćmiewa fabuły ani przedstawienia realiów epoki wiktoriańskiej czy rozbudowanych, zaskakujących dokładnością portretów psychologicznych, wręcz przeciwnie - wspaniale je uwydatnia, tworząc perfekcyjny całokształt.

Oczywiście "Lokatorka Wildfell Hall" nie odznacza się porażająco zawiłą fabułą (co nie znaczy, że wieje nudą!), dynamizmem akcji. Ale przecież nie tego się spodziewałam, więc zawiedziona nie jestem ani odrobinę. To jedna z tych bardziej statycznych powieści zaliczanych do klasyki, gdzie wydarzenia ustępują nieco miejsca obrazowi zwyczajnego ziemskiego życia, konwenansom epoki - w tym przypadku przede wszystkim roli kobiety w rodzinie - relacjom społecznym, a także kreowanej przez pisarkę enigmatycznej aurze, która nieustannie podsyca zaciekawienie. Wierzcie mi lub nie, "Lokatorka Wildfell Hall" jest lekturą nie mniej absorbującą niż niejedna powieść o wartej akcji. Warto poświęcić powieści Anne Brontë trochę uwagi, tym bardziej, że w moim odczuciu, spośród wszystkich sióstr, to ona pisze najciekawiej, używając kunsztownego, a zarazem nieprzesadnie przyozdobionego języka.

Plan regularnego sięgania po powieści zaliczane do klasyki jest jednym z niewielu, jakie udaje mi się bez większego trudu wcielać w życie. Dzięki niemu poznałam już Bułhakowa, Fitzgeralda i Hawthorne'a, ale niewątpliwie najwspanialszym odkryciem ostatnich miesięcy jest dla mnie twórczość sióstr Brontë. Im więcej współczesnej literatury czytam, tym bardziej odczuwam tęsknotę...