http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/12/aleksander-sowa-jeszcze-jeden-dzien-w.html

Okładka książki uprzedza mnie, abym nie czytała jej, jeżeli nie chcę, aby moja ulubiona czerwona sukienka była jeszcze czerwieńsza. Mam także nie sięgać po nią, jeśli nie chcę go na zawsze znienawidzić - przypuszczam, że tą osobą jest sam autor. Czy nie chcę ani jednego, ani drugiego? Wręcz przeciwnie! Ta przestroga jeszcze bardziej wzmaga moją chęć i sprawia, że jak najszybciej zagłębiam się w treść tej powieści, pragnąc spędzić jeszcze jeden dzień w raju.

"Słowa te niech będą testamentem mojej miłości, mej duszy, pożogi lędźwi, grzechu, namiętności i żądzy. Czy naprawdę są ludzie, którzy nie zasługują na kogoś, dla kogo będą jedynymi w całym wszechświecie? Na kogoś, dla kogo słowa i dotyk będzie najważniejszy? Na kogoś, kto będzie tęsknił za zapachem, smakiem i wibracjami strun głosowych?" *

Owa pozycja to historia czterech osób, których losy splatają się ze sobą - jednych trochę wcześniej, innych odrobinę później. Bruno to wrażliwy mężczyzna, który od kilku lat jest związany z Malwiną, nauczycielką angielskiego w prywatnej szkole językowej. Kobieta darzy go uczuciem, ale jednak pewien impuls sprawia, że zakochuje się w koledze po fachu i odchodzi do niego. Miota się między zauroczeniem a dawną miłością do Bruna, bardzo przeżywającego odejście ukochanej, jednakże związuje się z Anglikiem Adamem. Bruno jest załamany, ciężko mu przyzwyczaić się do bycia samemu. Pewnego dnia mężczyzna poznaje Beatę - początkowo ich znajomość opiera się jedynie na kontaktowaniu się drogą internetową, jednak w końcu dochodzi do pierwszego spotkania, a później kolejnych. Z każdym dniem pojawia się coraz większe zaciekawienie, pożądanie, aż w końcu Brunona dopada strzała Amora. Tutaj sprawa zaczyna komplikować się, ponieważ wychodzi na jaw, iż Beata jest związana z niejakim Igorem, którego pragnie poślubić. Beata to kobieta - modliszka, wykorzystuje wszystkich naokoło i dba jedynie o swoje samopoczucie oraz własną wygodę. Facetów traktuje jedynie jako obiekty do zdobycia, a jej poczynania muszą iść zgodnie z planem. Bruno zdaje sobie sprawę, że powinien zakończyć znajomość z tą kobietą, ale przychodzi mu to z ogromnym trudem. Połączenie namiętności, miłości, pożądania i niszczącej zazdrości doprowadza do tragedii.

" (...) Ludzie jednak odchodzą czasem za życia. Jest to śmierć pozorna, bowiem w sensie fizycznym człowiek żyje. Ale odchodzi z naszego serca, bo wydarzyło się coś, czego ten człowiek się dopuścił. Jeśli człowiek umiera za życia, ból ma gorzki smak." **

"Jeszcze jeden dzień w raju" to książka o niemałym ładunku emocjonalnym. Czytelnik może znaleźć tutaj miłość i nienawiść, romanse i rozstania, jak również kłamstwa, żądzę i zazdrość. Autor pokazuje, jak łatwo można zapomnieć o pewnych wartościach, a także zatracić się i dać porwać gwałtownym uczuciom, czego później możemy żałować.

Aleksander Sowa umiejętnie manipuluje czytelnikiem, już od pierwszych stron informując o pewnym tragicznym wydarzeniu. Z każdą kolejną kartką, zapoznaje z życiem bohaterów, tym samym wzbudzając coraz większą ciekawość. Przez cały czas czytelnik stawia sobie pytania - kto, co, jak i dlaczego? - odpowiedź uzyskuje dopiero na sam koniec. Taki sposób opowieści zasługuje na brawa! Tak samo, jak sceny o zabarwieniu erotycznym. Bardzo działają na wyobraźnię, co jest ogromnym plusem. Szkoda, że jest ich tak mało...

Ubolewam nad tym, iż autor skupił się głównie na losach Bruna i Beaty, zahaczając o Malwinę, a zupełnie pomijając Igora, o którym dowiadujemy się niewiele. Brakowało mi portretów psychologicznych wszystkich głównych postaci, szczególnie dlatego, iż opis jasno podaje, iż owa książka opowiada historię 4 zwykłych ludzi. Tak naprawdę, ja bliżej poznałam jedynie dwoje, w porywach troje, jeśli liczyć Malwinę. O Igorze dalej nie wiem prawie nic.
Przyznam szczerze, że zachowanie bohaterów często bywało męczące i naiwne. Nieraz miałam ochotę uderzyć ich w twarz czy porządnie nimi potrząsnąć. Może dobrze, że nie miałam takiej możliwości. Nie podobały mi się także irytujące zdrobnienia imion - Beatka i Agatka. Zrozumiałabym, gdyby miało to miejsce raz na jakiś czas, jednak ciągłe powtarzanie tego sprawiło, iż poczułam się, jakbym czytała infantylną książeczkę dla dzieci.
Największym minusem tej książki, który bardzo zaważy na ocenie końcowej są... nagminne literówki, błędy interpunkcyjne, jak i rażące ortograficzne. Co znaczy chociażby 'zwarzywszy', 'Yamacha' czy 'nie nawidzić'? Nie mogę pojąć tego, jak osoba zajmująca się korektą mogła dopuścić do tego, aby książka w takim stanie została wydana. Najciekawsze jest to, iż jest to wydanie trzecie - zmienione i poprawione. Aż strach pomyśleć, jak wyglądało wydanie pierwsze...

W tej dość krótkiej książce znalazłam wiele celnych przemyśleń i refleksji, które nadają się do zapisania i powieszenia nad łóżkiem, biurkiem czy w jakimkolwiek miejscu, na które często zerkamy. Wiele cytatów wypisałam sobie i chcę zapamiętać je, bo są tego warte. Mimo wielu niedociągnięć, nie żałuję swojego czasu, który przeznaczyłam na Jeszcze jeden dzień w raju. Może nie poczułam się, jakbym opuszkami palców dotknęła nieba, ale na pewno nie było to także piekło.

* cytat ze str. 6
** cytat ze str. 78

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/12/aleksander-sowa-jeszcze-jeden-dzien-w.html

Okładka książki uprzedza mnie, abym nie czytała jej, jeżeli nie chcę, aby moja ulubiona czerwona sukienka była jeszcze czerwieńsza. Mam także nie sięgać po nią, jeśli nie chcę go na zawsze znienawidzić - przypuszczam, że tą osobą jest sam autor. Czy nie chcę ani jednego, ani drugiego? Wręcz...