Po raz trzeci na Cmentarzu Zapomnianych Książek.

Najzabawniejsza i najprostsza w odbiorze powieść z dorobku Zafóna. Być może jest to zasługa głównej postaci - a jest nią nie kto inny jak znany z "Cienia wiatru" Fermin Romero de Torres! Być może jest to też zasługa braku "stałych" elementów zafónowskiej prozy (pożar, manekiny, maski, etc.) Być może jest to też zasługa czasu akcji - tym razem rzecz dzieje się pod koniec lat 50.

Znaczna część książki to retrospekcja opowiadająca o życiu Fermina sprzed poznania Daniela Sempere. Jest historia wyjaśniająca wiele zawiłości pojawiających się w poprzednich książkach z cyklu o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Miałam wrażenie, że ta powieść jest spoiwem, brakującym ogniwem w łańcuchu wydarzeń opisanych w "Grze anioła" i "Cieniu wiatru". A wszystko to okraszone niecodziennym spojrzeniem na świat i poczuciem humoru, człowieka, który dużo przeszedł, ale najlepsze wciąż przed nim!

Epilog sprawił, że najchętniej "rzuciłabym się" na kolejną powieść z cyklu. Nie mogę odżałować faktu, że ostatnia, czwarta książka dziejąca się w XX wiecznej Barcelonie wciąż jeszcze jest w fazie pisania... Mam nadzieję, że moje modły zostaną wysłuchane i postać Izabelli znanej czytelnikom z "Gry anioła" i pojawiającej się epizodycznie w "Więźniu Nieba" stanie się kluczową postacią w kolejnej odsłonie przygód rodziny Sempere i ich przyjaciół.

Przedstawione w "Więźniu nieba" fakty dotyczące głównego bohatera "Gry anioła" sprawiają, że moja pierwotna ocena i odbiór tej książki uległy zmianie. To tak jakbyśmy wciąż czytali jedną i tą samą historię tylko poznajemy ją z innej strony, widzimy innymi oczyma. To niesamowite i przerażające zarazem.

Mimo zapewnień autora i wydawnictwa poprzedzających treść książki, że wszystkie powieści z serii można czytać w dowolnej kolejności mam wrażenie, że pełnię radości z lektury "Więźnia..." można mieć tylko wtedy gdy znamy chociaż jedną z poprzednich książek. Obawiam się, ze gdybyśmy rozpoczęli przygodę na Cmentarzu Zapomnianych Książek od zapoznania się z "Więźniem..." odbiór pozostałych dzieł mógłby być fałszywy i przekłamany.

Każdy "znawca" Zafóna doceni najnowszą powieść Hiszpana. Jak zwykle książka ma przejmujący klimat i atmosferę, która "pochłania" czytelnika już od pierwszych stron i nie opuszcza na długo po skończeniu czytania. Barcelona lat 50 ma do zaoferowania tą samą dawkę grozy, tajemnicy i zagadki, co w wcześniejszych latach.

Gorąco zachęcam do lektury. Od książki nie sposób się oderwać, bohaterowie przypadają do gustu, a wartka akcja jednocześnie wyciska łzy z oczu i przyprawia o salwy gromkiego śmiechu. "Więzień nieba" jest książką godną polecenie, zapewniającą ambitną rozrywkę z dozą filozoficznych przemyśleń i humoru.

Po raz trzeci na Cmentarzu Zapomnianych Książek.

Najzabawniejsza i najprostsza w odbiorze powieść z dorobku Zafóna. Być może jest to zasługa głównej postaci - a jest nią nie kto inny jak znany z "Cienia wiatru" Fermin Romero de Torres! Być może jest to też zasługa braku "stałych" elementów zafónowskiej prozy (pożar, manekiny, maski, etc.) Być może jest to też zasługa...