Byłam w szoku, gdy dowiedziałam się, że wyjdzie druga część mojego ulubionego "Cienia wiatru", którego zakończenie wcale nie wskazywało na kontynuację, a tu jak grom z jasnego nieba pojawiła się ta oto książka. Czy zachwyciła mnie tak jak jej poprzedniczka? Na pewno nie w takim stopniu, ale przyznam, że tak!

Jest 1957 rok, Daniel Sempere wraz z małżonką Beatriz i synkiem Julianem wiodą spokojne życie na przedmieściach Barcelony. Najlepszy przyjaciel Daniela -Fermin szykuje się do porzucenia stanu kawalerskiego, a jego wybranką jest Bernarda. Tu pojawia się problem bowiem Fermin Romero de Torres został uznany za zmarłego wiele lat temu, co wiąże się z tym, że tak naprawdę obecny Fermin nie posiada tożsamości, co jest przeszkodą m.in. w zawarciu małżeństwa. Pewnego dnia do księgarni Sempere i Synowie przychodzi zmarnowany przez życie, tajemniczy starzec, który próbuje odkopać przeszłość Fermina. Daniel widzi, że z jego przyjacielem dzieje się coś dziwnego, ukrywa przed nim wiele zdarzeń, ale w końcu przychodzi dzień,w którym Fermin postanawia mu opowiedzieć historię swojego życia.

Odkąd przeczytałam "Cień wiatru" stałam się wielką fanką twórczości Zafona. Uwielbiam jego styl pisania, pomysłowość i wszystko co wychodzi spod jego pióra pochłaniam w zastraszającym tempie :) Z wielką przyjemnością znowu mogłam przeczytać kolejną książkę tego wybitnego autora: "Więźnia nieba".

Język w książce jest łatwy i zrozumiały, do tego bardzo przyjemny styl pisania Zafona widać w każdym zdaniu. Ta pozycja bardzo mi się podobała, cieszę się z tego, że autor skupił się tym razem na jednej z moich ulubionych postaci, a mianowicie na Ferminie, który jest bardzo specyficznym osobnikiem. Jego historia przedstawiona jest w bardzo ciekawy sposób, a wydarzenia w zamku Montjuic są często brutalne i przerażające, ale to właśnie dzięki nim możemy wczuć się w klimat jaki panował w więziennych celach Barcelony.
Oprócz Fermina, w zamku możemy znowu spotkać się z Davidem Martinem z "Gry anioła", wiedziałam, że mogę się tego spodziewać, i jednocześnie miałam nadzieję, że trochę spraw się wyjaśni, ale nic z tego. Może wszystkie rozwiązania Zafón zostawił sobie na sam koniec serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek? Kto wie...

Jedną, dużą wadą książki jest jej długość. 400 stron pisanych bardzo dużymi literami, czyta się szybko, a później pozostaje tylko niedosyt. Jestem troszkę zawiedziona jej długością, ale mam nadzieję, że w następnych częściach autor napisze coś bardziej obszernego, bo aż żal kończyć jego powieści.

Tą książkę polecę na pewno tym, którzy przeczytali "Cień wiatru", ale także "Grę anioła" bo bardzo dużo wątków jej powiązanych i zalecałabym czytać je właśnie w takiej kolejności. W "Więźniu nieba" Zafón nadal utrzymuje wysoki poziom, dlatego jak zwykle z chęcią przeczytałam jego kolejne dzieło. Serdecznie polecam, nie będziecie zawiedzeni!

Byłam w szoku, gdy dowiedziałam się, że wyjdzie druga część mojego ulubionego "Cienia wiatru", którego zakończenie wcale nie wskazywało na kontynuację, a tu jak grom z jasnego nieba pojawiła się ta oto książka. Czy zachwyciła mnie tak jak jej poprzedniczka? Na pewno nie w takim stopniu, ale przyznam, że tak!

Jest 1957 rok, Daniel Sempere wraz z małżonką Beatriz i synkiem...