Trzy lata temu wydałem książkę Przemilczane ludobójstwo na Kresach, opisującą zbrodnie dokonane w latach 1939–1947
na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów, Ukraińską Powstańczą Armię,
Dywizję SS „Galizien” i inne ukraińskie organizacje kolaborujące z hitlerowską III Rzeszą. Publikacja spotkała się z dużym zainteresowaniem, czego wyrazem były liczne zaproszenia na spotkania autorskie w wielu miejscowościach na terenie całej
Polski, a także w Austrii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Argentynie. Wygłosiłem szereg prelekcji i wykładów na ten temat, w tym też na uniwersytetach i w szkołach średnich, oraz wziąłem udział w programach telewizyjnych i radiowych. Korzystając z okazji, dziękuję organizatorom tych spotkań: osobom prywatnym, organizacjom społecznym oraz władzom szkolnym i akademickim, a także dziennikarzom z najróżniejszych mediów. Plonem tych spotkań było zebranie wielu kolejnych relacji wciąż żyjących świadków ludobójstwa.

Wszystko to skłoniło mnie do napisania kolejnej książki. Jej tytuł jest parafrazą tytułu fi lmu dokumentalnego Zapomnij o Kresach, który powstał z inspiracji Piotra Szelągowskiego z Poznania. Materiały zbierałem przez wiele lat, gdyż jako duszpasterz Ormian i miłośnik historii uważam za swój obowiązek dokumentowanie spuścizny społeczności kresowej i ormiańskiej. W pierwszej części, Kresowianie żądają prawdy, opisuję zmagania Kresowian i ich potomków oraz sympatyków Kresów Wschodnich w walce o prawdę historyczną o ludobójstwie. Walka ta jest bardzo trudna, gdyż elity III Rzeczpospolitej – ze względu na poprawność polityczną, narzucaną przez środowiska „Gazety Wyborczej” i nieistniejącej już Unii Wolności, oraz utopijną tzw. teorię Jerzego Giedroycia – wolą zapomnieć nie tylko o Kresach Wschodnich, ale nawet o Polakach nadal tam mieszkających. Druga część, Historie, które warto poznać, zawiera moje szkice historyczne, opublikowane w ostatnich latach w formie felietonów w „Gazecie Polskiej”. One również częściowo powiązane są z tematyką kresową. Trzecia część, Ormianie polscy, poświęcona jest emigrantom spod Araratu, którzy przez wiele wieków wraz z Polakami i innymi mniejszościami narodowymi współtworzyli tradycję i historię Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej – i zawsze
są jej wierni.