W twórczości Ericha Segala można zauważyć kilka niezmiennych szczegółów. Mowa tu o środowisku uniwersyteckim, zwłaszcza Harvardzie, wątkach z udziałem prawników i medyków, różne porównania muzyczne. No i ten jego styl opowiadania - trudno jest mi go opisać, ale jest bardzo charakterystyczny, może autor unosił się na falach własnej wyobraźni w sposób melodyczny i to właśnie dostrzegam w jego słowach, zdaniach.

Wracając do meritum, w powieści "Doktorzy" spotykamy kilka osób, które dążą do złożenia przysięgi Hipokratesa, a potem do bycia pełnoprawnymi lekarzami. Ocieramy się o niektóre wspomnienia z przeszłości, widzimy ich sukcesy i porażki, życie prywatne. Poruszane są związki, relacje z rodzicami, ukryte żale, eutanazja, trudy i uroki macierzyństwa oraz oczywiście choroby. Praca lekarza jawi się jako bardzo odpowiedzialna, wymagająca dużej sprawności psychicznej i fizycznej, "dostarczająca" wielu ważnych dylematów. A w tle dzieje Ameryki...

Książkę czyta się przyjemnie, lecz niestety według mnie posiada trochę minusów. Mimo dużej objętości wydaje mi się niedopracowana, chyba za dużo w niej szczegółów i to dość powierzchowne zakończenie. Chciałabym wiedzieć coś więcej o Bennetcie. A postać Hanka? Wyjątkowo oślizły typ. Niemniej polecam zapoznanie się z "Doktorami", na ich przykładzie widać jak ewoluuje medycyna i jak zmienia ona ludzkie życie.

W twórczości Ericha Segala można zauważyć kilka niezmiennych szczegółów. Mowa tu o środowisku uniwersyteckim, zwłaszcza Harvardzie, wątkach z udziałem prawników i medyków, różne porównania muzyczne. No i ten jego styl opowiadania - trudno jest mi go opisać, ale jest bardzo charakterystyczny, może autor unosił się na falach własnej wyobraźni w sposób melodyczny i to właśnie...