Co mamy tu na pierwszy rzut oka?

Po pierwsze: bardzo gruba książka (dokładnie 851 stron).
Po drugie: polska autorka powieści obyczajowych
Po trzecie: rekomendacje portali kobiecych (nie chodzi o to, że je deprecjonuję, o nie)

Szybki (i jakże niesłuszny) wniosek z tych pobieżnych obserwacji może być taki: pewnie kolejne obyczajowe powieścidło na poziomie współczesnych polskich seriali.

Jednak, gdy zdecydujemy się przeczytać opis z okładki lub otworzyć książkę na pierwszej stronie, to jest w niej coś takiego, co przyciąga. I zaczynamy czytać, czytać i czytać (bo to jednak trochę trwa). Historia jest momentami przewidywalna, momentami zaskakująca, czyli mamy równowagę.

Bohaterką jest Karola (czemu nie Karolina?! - nie wiem, ale trochę mnie to drażniło), kobieta, która po ok. 10 latach spędzonych w wielkim mieście (Londynie) przyjeżdża do Polski, aby spróbować pokonać swoją chorobę - częste ataki migreny. Trafia do domu w Karkonoszach z zamiarem spędzenia tam jakiegoś czasu w ciszy i spokoju, ale przede wszystkim w samotności. Ten nastrój burzy jednak przyjazd obcego mężczyzny, który również postanowił spędzić tu samotnie czas. Co wyniknie z tego spotkania można sobie łatwo wyobrazić - wątek ten to praktycznie główny temat tej książki. Ale nie jedyny. Karola (ach jak mi to źle się pisze;)) ma w Polsce siostrę (cioteczną, a nawet ... przyrodnią), z którą nie utrzymywała kontaktu od pogrzebu ojca. Teraz jednak owa siostra ma kłopoty i chce od Karoli uzyskać pomoc w zamian za zdradzenie kilku tajemnic z ich przeszłości.
Ten siostrzany motyw jest dla mnie mocno naciągany. Z jednej strony Karola ucieka od siostry, odżegnuje się od jakiejkolwiek formy kontaktu z nią, z drugiej zaś jest ciekawa o co może chodzić i po pewnym czasie zmienia swój stosunek do Kingi.

Kolejna kwestia dotyczy samego domu na polanie i mrocznej tajemnicy, którą skrywają jego ściany. Ta historia jest całkiem ciekawa, choć nie brakuje tu różnych metafizycznych przeżyć i domysłów naszej bohaterki i wtórujących jej w tym antykwariuszy. Jednak rozwiązanie tego wątku następuje dopiero na samym końcu i jest streszczone dosłownie w kilku zdaniach już na ostatnich stronach.

I to wszystko opisane na 751 stronach. Dużo? Dużo. Mogłoby być nieco mniej? Mogłoby. I to bez straty dla fabuły, bo niektóre wątki są mocno rozwleczone. Dużo miejsca zajmują przemyślenia Karoli, gdyż to ona jest narratorką i opowiada całą historię ze swojej perspektywy.

To, co mi się podobało, to krótki wiersz o warkoczach, którym rozpoczyna się ta książka. Ciekawym zabiegiem jest też to, iż pierwszy i ostatni fragment powieści są identyczne.

Czy książkę polecam? W zasadzie - tak. Mimo swojej objętości, czyta się ją naprawdę szybko. I nie jest to historia rodem z polskich seriali czy komedii (pseudo)romantycznych. Widać to szczególnie po stylu pisania tej Autorki.

Co mamy tu na pierwszy rzut oka?

Po pierwsze: bardzo gruba książka (dokładnie 851 stron).
Po drugie: polska autorka powieści obyczajowych
Po trzecie: rekomendacje portali kobiecych (nie chodzi o to, że je deprecjonuję, o nie)

Szybki (i jakże niesłuszny) wniosek z tych pobieżnych obserwacji może być taki: pewnie kolejne obyczajowe powieścidło na poziomie współczesnych...