Nareszcie! Po kilku miesiącach niecierpliwego oczekiwania wpadła w moje ręce ostatnia - co stwierdzam z ogromnym żalem - część rewelacyjnej trylogii autorstwa Sandry Gulland opowiadająca o burzliwych losach niezwykłej kobiety - Józefiny Tascher Beauharnais Bonaparte.
Trzymając w dłoniach tę książkę czułam autentyczny smutek zabarwiony nostalgią, że oto muszę rozstawać się z tak barwną, pełną życia postacią, którą zdążyłam szczerze polubić, nauczyłam się cenić, której życiowe perypetie niejednokrotnie spędzały mi sen z powiek; Józefina dosłownie oczarowała mnie swoją odwagą, inteligencją, hartem ducha, dowcipem, a przede wszystkim miłością i bezwarunkowym oddaniem, na które najbliżsi mogli liczyć zawsze, bez względu na okoliczności.

Józefina i Napoleon są szczęśliwym małżeństwem od czterech lat. Bonaparte odnosi kolejne sukcesy militarne i polityczne: zostaje dożywotnio mianowany pierwszym konsulem, wkrótce sięga też po cesarską koronę; oboje z Józefiną są uwielbiani przez naród. Wydaje się, że również dzieciom Józefiny zaczęło układać się w życiu: Hortensja wychodzi za mąż za Ludwika, brata Napoleona, Eugeniusz żeni się z bawarską księżniczką Augustą Amalią, zaś kochający ojczym obsypuje ich zaszczytami.
Jednak Józefina ma poważne zmartwienie, które kładzie się cieniem na jej udanym małżeństwie: nie może dać mężowi wyczekiwanego potomka i sukcesora. Staje się to pretekstem dla zawistnego klanu Bonapartych, którzy nigdy nie zaakceptowali jej w swojej rodzinie i knują nieustanne intrygi, by rozdzielić ją z mężem. W końcu dopinają swego - Józefina zostaje zmuszona do rozwodu, zaś Napoleon żeni się powtórnie z austriacką arcyksiężniczką Marią Ludwiką w nadziei, że urodzi mu dziedzica, jednak jego serce na zawsze pozostaje przy Józefinie...

"Cesarzowa Józefina", podobnie jak poprzednie tomy, znienacka przenosi nas w czasie prosto do napoleońskiej Francji. Powieść zachwyca pełnym rozmachu realizmem, który idealnie dopełnia malownicza, pełna dynamizmu i polotu wizja autorki oraz wyjątkowo sugestywna narracja. Zapiski Józefiny w wielkim stylu dokumentują i celnie komentują wydarzenia bodajże najbardziej burzliwego i intrygującego okresu w historii Francji. Spojrzenie na nie oczami jednej z najbardziej barwnych i wpływowych kobiet epoki, w dodatku znajdującej się w ich centrum, okazało się doskonałym rozwiązaniem.
Pamiętnik bohaterki zachowuje wyjątkową równowagę pomiędzy analitycznym, trzeźwym osądem osoby obdarzonej błyskotliwym umysłem i posiadającej dar wnikliwej obserwacji oraz trafnej analizy rzeczywistości, a głęboko emocjonalnym spojrzeniem doświadczonej przez los kobiety. Ekspresyjnie nakreślone realia epoki, kulisy wielkiej polityki, gwałtowne przemiany społeczno - obyczajowe stanowią intrygujące tło życiowych dramatów bohaterki: nieustannych rodzinnych niesnasek i spisków, problemów z zajściem w ciążę, rozpadu małżeństwa, wreszcie - życia w oddaleniu od ukochanego, konieczności obserwowania jego upadku bez możliwości dzielenia z nim goryczy klęski, towarzyszenia mu na wygnaniu.

Dzieje miłości Józefiny i Napoleona to historia pięknego, burzliwego i namiętnego uczucia, które pomimo życiowych zawirowań i nieprzychylnych okoliczności nigdy się nie wypaliło. Pióro Sandry Gulland bez cienia sentymentalizmu i banalności, za to soczyście, z werwą i dynamizmem odpowiadającym charakterowi tego związku, oddaje naturę skomplikowanych osobowości obojga i pozwala poczuć siłę łączących ich więzi. Historia tej niezwykłej miłości sama w sobie jest niezwykle atrakcyjna, ale dopiero żywe i sugestywne pióro i wyobraźnia autorki w pełni uchwyciły i potrafiły oddać specyfikę, zawiłości i fascynujący charakter tego związku.

"Cesarzowa Józefina" to siłą rzeczy najbardziej dramatyczna i poruszająca część trylogii, która bez trudu dorównuje wysokim poziomem poprzednim częściom, co stanowi godny uwagi i podziwu ewenement. Powieść Sandry Gulland nie ma słabych stron, jest perfekcyjnie dopracowana w każdym calu. Z łatwością wyczuwa się także to, że jest owocem fascynacji i efektem wieloletnich, rzetelnych badań przekładających się na wyjątkowo wiernie odtworzone realia historyczne, rozmach i wiarygodność zarówno historyczną, jak i obyczajową oraz psychologiczną. Dawno nie spotkałam się z tak doskonale nakreśloną kobiecą postacią utkaną z faktów oraz pozostającej z nimi w zgodzie wizji autorki, subtelnie i z polotem oddającej jej duchowe bogactwo i emocjonalną głębię. Dzięki temu Józefina jawi się nam nie tylko jako nieodrodna córka swej epoki, ale także jako zwyczajna kobieta z krwi i kości dążąca do szczęścia u boku ukochanego.
Postać Józefiny czaruje i fascynuje, ożywa na kartach książki dając świadectwo wydarzeniom, które na przełomie XVIII i XIX wieku wstrząsnęły nie tylko Francją, ale i całą Europą. Warto spojrzeć na nie oczami nieprzeciętnej kobiety, a także poznać jej dramatyczne losy nierozerwalnie złączone z życiem Napoleona i na zawsze wplecione w historię Francji.
Gorąco polecam!

Nareszcie! Po kilku miesiącach niecierpliwego oczekiwania wpadła w moje ręce ostatnia - co stwierdzam z ogromnym żalem - część rewelacyjnej trylogii autorstwa Sandry Gulland opowiadająca o burzliwych losach niezwykłej kobiety - Józefiny Tascher Beauharnais Bonaparte.
Trzymając w dłoniach tę książkę czułam autentyczny smutek zabarwiony nostalgią, że oto muszę rozstawać się z...