Z reguły, porównując twór literacki z jego filmową adaptacją, nie mam trudności z wyborem: słowo czy obraz. Mimo, że ten ostatni wart jest ponoć tysiąc słów, moje serce częściej jest przy tym pierwszym. W przypadku "Spadkobierców" sprawa jest trudniejsza i to wcale nie dlatego, że George Clooney w roli Matt'a Kinga jest bardziej wiarygodny niż literacki pierwowzór postaci. Skupię się jednak na książce nieznanej jak dotąd w Polsce pisarki.
Fabuła opiera się na kontraście pomiędzy rajską, bajkową, słoneczną scenerią Hawajów a rozgrywającym się tam dramatem pewnej rodziny. Matt King, Hawajczyk z dziada pradziada, prawnik i ojciec dwóch dość niesfornych córek, z dnia na dzień zostaje zmuszony do, mówiąc wprost, większego zainteresowania losem swojej rodziny. Jego żona ulega wypadkowi podczas wyścigów łodzią motorową i zapada w śpiączkę. Nie zdradzając finału, mamy tu, mogłoby się wydawać, obiecujący wstęp do opowieści o dojrzewaniu niefrasobliwego jak dotąd rodzica, godzeniu się z losem, z tym, co nieuchronne i budowaniem więzi rodzinnych. Te nośne tematy Autorka spina metaforą podróży - w wersji fabularnej, jest to podróż Kinga na sąsiednią hawajską wyspę w poszukiwaniu kochanka swojej umierającej żony, w wersji metaforycznej - to podróż do korzeni, ich odkrywaniu i akceptacji, która w finale ma przynieść wyzwolenie i nadzieję. Warto bowiem wspomnieć, że King jest tytułowym spadkobiercą hawajskiej ziemi, a konieczność podjęcia decyzji o jej sprzedaży naznacza naszego bohatera niczym fatum od pierwszych stron książki.
Wszyscy jesteśmy spadkobiercami, to zdaje się chce powiedzieć Autorka, spadkobiercami przeszłych pokoleń, losu, naszych własnych życiowych wyborów. Może to wszystko niezbyt odkrywcze, ale podobno nie ma złych tematów dla literatury. W prozie Hemmings zabrakło mi jednak, współgrającej z powagą poruszanych tematów, głębi, w tym głębi kreowanych postaci. Kluczowe pytanie, czy czytelnik wierzy w metamorfozę bohatera, w jego przemianę z ojca-statysty w pierwszoplanowego rodzica, wybaczającego męża? W to, jak koncertowo King radzi sobie ze swym dziedzictwem? Niestety, ja nie do końca jestem przekonana psychologicznym prawdopodobieństwem tej postaci. Książka wzbudza apetyt, a potem zwyczajnie rozczarowuje - powolnym rytmem opowieści, dłużyznami, papierowymi bohaterami. Film Alexandra Payne'a powiela niestety te wady.
Spory niedosyt. Banalny-niebanalny temat. Za ten paradoks - pięć gwiazdek.

Z reguły, porównując twór literacki z jego filmową adaptacją, nie mam trudności z wyborem: słowo czy obraz. Mimo, że ten ostatni wart jest ponoć tysiąc słów, moje serce częściej jest przy tym pierwszym. W przypadku "Spadkobierców" sprawa jest trudniejsza i to wcale nie dlatego, że George Clooney w roli Matt'a Kinga jest bardziej wiarygodny niż literacki pierwowzór postaci....