W świadomości kulturowej i społecznej, a także historii kinematografii od dawna funkcjonuje termin "film religijny", obejmując swym zasięgiem wielką ilość zjawisk w światowym kinie. Używa się go w odniesieniu do odległych często od siebie dzieł, jak np. "Jezus z Nazaretu" z jednej strony a "Ostatnie kuszenie Chrystusa" czy "Zły porucznik" z drugiej. W wielu filmach autorzy posługują się motywami, cytatami, wątkami i postaciami wziętymi wprost z Pisma Świętego Starego lub Nowego Testamentu bądź z tradycji religijnej w sposób, który odbiera aurę świętości i religijności, a nawet znaczenie powszechnie rozumiane w tradycji chrześcijańskiej. "Poetyka filmu religijnego" - to próba weryfikacji terminu "film religijny". Autorka stara się odpowiedzieć na pytanie czy "film religijny" to tylko nazwa gatunkowa, przypisywana dość swobodnie każdemu obrazowi filmowemu, w którym pojawi się jakikolwiek motyw religijny, czy też terminowi temu odpowiada pojecie określone przez zespół cech, a za nim - konkretny przedmiot teoretyczny. Na podstawie analizy takich dzieł, jak: "Dziennik wiejskiego proboszcza", "Męczeństwo Joanny d'Arc", "Dzień gniewu", "Słowo", "Andriej Rublow", "Ofiara", "Uczta Babette", "Czarna suknia", "Jezus z Nazaretu", przedstawia metody, sposoby i środki, którymi posługuje się kino w konfrontacji z tematem religijnym.