Profesor Mario Ybl (choć wolę sarkastyczne Jebl Griffina) Pijak, Błazen i Cynik jak sam siebie nazywa. Dla wiadomości Poli: najlepszy antropolog jakiego zna, i o niebo lepszy od wielu, których nie zna. Cierpiący na nyktofobię egocentryk i sól w oku niemal każdego z kim współpracuje. Naukowiec z najwyższej półki cierpiący na totalny tumiwisizm.
Pierwszym plusem tej książki są bardzo dobrze zarysowane postacie i solidne osadzenie w realiach. Drugim- specyficzny humor i język często ślizgający się od banału do banału, ale przez to mający swój niezaprzeczalny urok.
Nie jest to kryminał najwyższych lotów z nie wiadomo jakim suspensem i zapewne na polskim rynku jest więcej pozycji, które zasługują na nagrodę Wielkiego Kalibru bardziej niż ta. Mimo wszystko nie podzielam skrajnie negatywnych opinii dużej części czytelników, bo książka mnie rozbawiła, a cenię sobie ludzi, którzy umieją mnie rozśmieszyć.

NOTATKI:

Poliksena była najmłodszą córką króla Troi Priama i Hekabe.
Homer nie umieścił jej w Iliadzie. Według poetów cyklicznych była branką Achillesa, który towarzysząc jej do świątyni wpadł w pułapkę i został zabity przez jej braci. Poliksena z żalu popełniła samobójstwo, lub też syn Achillesa, Neoptolemos, zabił ją po zdobyciu Troi na grobie swego ojca jako ofiarę. Czasem Poliksenę nazywa się trojańską Ifigenią.

Profesor Mario Ybl (choć wolę sarkastyczne Jebl Griffina) Pijak, Błazen i Cynik jak sam siebie nazywa. Dla wiadomości Poli: najlepszy antropolog jakiego zna, i o niebo lepszy od wielu, których nie zna. Cierpiący na nyktofobię egocentryk i sól w oku niemal każdego z kim współpracuje. Naukowiec z najwyższej półki cierpiący na totalny tumiwisizm.
Pierwszym plusem tej książki...